Γράφει ο Θοδωρής Γεωργάκης.
Το τραπεζικό σύστημα στην Ευρώπη εισέρχεται σε νέα φάση, μετά την απόφαση του ΕΚΟΦΙΝ με το περίφημο <<bail in>>, δηλαδή για διάσωση κάθε κινδυνευούσης τράπεζας από μέσα και με ίδια μέσα, κάτι παραμφερές με αυτό που εφαρμόσθηκε στην Κύπρο και μέσα σε διάστημα ελαχίστων ημερών άλλαξε ριζικά και επι τα χείρω ο τραπεζικός χάρτης της Μεγαλονήσου.
Για την Ελλάδα αυτό το νέο γερμανικής έμπνευσης δόγμα ισοδυναμεί με κλίνη Προκρούστη , για το έτσι και αλλοιώς ευάλωτο τραπεζικό της σύστημα, το οποίο παρά την γιγαντιαία ανακεφαλαιοποίηση, εξακολουθεί να βρίσκεται στον αστερισμό της αβεβαιότητας, κυρίως λόγω της αλματώδους αύξησης των λεγόμενων <<κόκκινων δανείων>>, τα οποία η παρατεταμένη υφεσιακή πορεία της χώρας εξακοντίζει σε υψηλά επίπεδα. Αυτή η νέα ντιρεκτίβα της Ευρωζώνης σημαίνει πως οι καταθέτες μετατρέπονται και αντιμετωπίζονται σαν επενδυτές πλέον, αναλαμβάνοντας το ρίσκο οι ίδιοι για την βιωσημότητα της τράπεζας , που θα επιλέξουν να τηρούν τις καταθέσεις τους. Μετά από αιώνες τραπεζικής και νομισματικής πρακτικής , που η πίστη διείπε τις σχέσεις καταθετών και τραπεζών, έρχεται μια απόφαση σαφώς με γερμανική ταυτότητα και έμπνευση και ανατρέπει τα πάντα στον τραπεζικό χώρο και μάλιστα χωρίς να προβλέπεται και ανάλογη διάκριση των τραπεζών σε επενδυτικές και αποταμιευτικές , ώστε να μπορεί ο καταθέτης να επιλέξει ανάλογα και το σχετικό ρίσκο.
Βέβαια υπάρχει το χρύσωμα στο χάπι , που μιλά για εγγυημένες καταθέσεις μέχρι 100.000 ΕΥΡΩ, ανά πελάτη και ανά τράπεζα. Κουραφέξαλα εν ολίγοις. Ας δούμε το παράδειγμα της Αργεντινής . Και εκεί για εγγυημένες καταθέσεις μιλούσαν και οι σχετικές αποζημιώσεις δόθηκαν μια δεκαετία μετά! Δυστυχώς αυτή η απόφαση , γνωστή , πλέον , σαν <<bail in>>, έρχεται να σπείρει ανέμους και σίγουρα θα θερίσει θύελλες στην ελληνική τραπεζική αγορά. Οτι πιό επονείδιστο, ότι πιο αντιαναπτυξιακό , για τον φτωχό Ευρωπαϊκό νότο είναι αυτή η απόφαση του ΕΚΟΦΙΝ , βάσει της οποίας η κραταιά Γερμανία αποσκοπεί στο να μεταφέρει τα κεφάλαια στις, υποτίθεται, ασφαλείς δικές της τράπεζες και των άλλων βορείων δορυφόρων της
Η ντιρεκτίβα αυτή που, πιθανόν, θα εφαρμοσθεί πολύ πρίν το 2018 που υπολογίζουν, άλλωστε τίποτε δεν τους εμπόδισε να την εφαρμόσουν πρόσφατα στην Κύπρο, ουσιαστικά πετάει το μπαλλάκι στην Τράπεζα της Ελλάδος , η οποία , πλέον, επωμίζεται με ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες ελέγχου της εγχώριας τραπεζικής αγοράς, διότι είναι ο μόνος φορέας που μπορει να ελέγξει και να προλάβει καταστάσεις, αφού η πλειονότητα των καταθετών δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τους δεικτες φερεγγυότητας των ελληνικών τραπεζών,, την μετοχική τους σύνθεση , τις περιοδικές καταστάσεις που εκδίδουν και όλα όσα άπτονται της βιωσημότητας μιας τράπεζας.
Με την αβεβαιότητα να επικρέμαται πάνω απ’ τα κεφάλια των Ελλήων καταθετών εξ ίσου θολή, αν όχι τραγική, εξακουλουθεί να παραμένει η κατάσταση στην ελληνική οικονομία, με την περίφημη Τροϊκα να παίρνει χαρακτηριστικά Αρμαγεδώνα σε κάθε επίσκεψή της στην χώρα, εκτός και αν η δραματοποίηση των πραγμάτων είναι σκόπιμη , για να περνάνε ευκολώτερα τα όποια μέτρα. Όπως και να έχει το πράγμα όμως , η χώρα είναι εγκλωβισμένη στο σπιράλ του θανάτου και δυστυχώς για πολλά ακόμη χρόνια. Και το σπουδαιότερο, ενώ και το ΔΝΤ και η Ευρώπη μιλά για λάθος συνταγή στο ελληνικό πρόβλημα, εμβρόντητοι οι έλληνες βλέπουν το λάθος να επαναλαμβάνεται και να ζητούνται πάλι περικοπές μισθών και συντάξεων , με αποτέλεσμα και πάλι ύφεση και εκ νέου ύφεση, αφού αυτές οι περικοπές φεύγουν απ’ την κατανάλωση και γίνονται αριθμοί στα τεφτέρια του Τόμσεν και της παρέας του. Δεν υπάρχει λογική εξήγηση σ’ αυτή την τακτική. Ή θα οδηγήσουν την Ελλάδα σε βουλγαροποίηση, ή θεωρούν οι Τροϊκανοί πως υπάρχει , κατά την προσφιλή τους έκφραση, ακόμη … λίπος στα ελληνικά νοικοκυριά!
Η κατάσταση, που έντονα θυμίζει τον Σίσυφο, δηλαδή να κουβαλάμε το λιθάρι στην κορυφή και ξανά να καταλήγει στην άβυσσο, δεν φαίνεται να αλλάζει, τουλάχιστον μέχρι τον Απρίλη του 2014, όταν και εκπνέουν τα μνημόνια, αν δεν υπάρξουν πολιτικές αποφάσεις. Διότι δεν αντέχεται πλέον ο γερμανικός φαβοριτισμός πάνω στα κεφάλια μας, ενώ δεν είναι μακριά η κοινωνική έκρηξη , αυτή που μονολογούσε ο Στουρνάρας ότι την αποφύγαμε. Αυτές τις πολιτικές αποφάσεις είναι έτοιμη να τις στέρξει και να τις συντρέξει η νέα κυβέρνηση; Ο πολιτικός χρόνος είναι ελάχιστος γι’ αυτήν , αμείλικτος και χωρίς καμία περίοδο χάριτος…
