Από καιρό επιθυμούσα να γράψω για ποδόσφαιρο και να θυμηθώ τα υπέροχα εκείνα χρόνια της δεκαετίας του 1980,όταν νεαρός αθλητικός ρεπόρτερ και συντάκτης έγραφα και ξανάγραφα παιγνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος κάθε Κυριακή.
Μιά τέλεια αφορμή μου δίνει η Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου , με την ιστορική πρόκριση στους 16 του Μουντιάλ, που πέτυχε, απέναντι στην πολύφερνη ομάδα των Ιβοριανών, της λεγομένης Ακτής του Ελεφαντοστούν.
Μανιομένος και εξαγριωμένος φοβερά απ΄το μπαράζ των αθλιοτήτων , που ξέρασαν “οι ειδικοί”, τύπου Αλέφαντου, Γεωργίου και Ραφτόπουλου, με αφορμή την αποτυχία και τα τρία γκόλ που δεχθήκαμε απ’την Κολομβία, θεωρώ πως είναι μιά πρώτης τάξεως ευκαιρία να βάλουμε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στο απυρόβλητο. Αυτοί οι αυτοπλασαριζόμενοι σαν παντογνώστες του ποδοσφαίρου, ουσιαστικά …μυρωδιάδες και πουθενάδες περί τα ποδοσφαιρικά, που το μόνο που γνωρίζουν είναι να επικρίνουν την Εθνική, ότι δεν παίζει κάθετο ποδόσφαιρο, αλλά οριζόντιο, (μέχρι εκεί φτάνουν οι δυνατότητές τους), επιτέλους, πρέπει να το “βουλώσουν”, να αφήσουν τα νεαρά παιδιά ανεπηρέαστα να χαίρονται το ποδόσφαιρο, αυτό το ποδόσφαιρο που παίζει η Εθνική μας και το οποίο την κατατάσσει στην δέκατη θέση του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, κόντρα στην ντόπια ανοησία και επιδερμική κριτική.
Ας μπούμε, λοιπόν στην ουσία του ποδοσφαίρου και να δούμε μιά άλλη παρουσίαση του μεγάλου άθλου της Εθνικής, η οποία μας έκανε όλους υπερήφανους, ακόμη και τους θολοκουλτουριάρηδες, που δήθεν σνομπάρουν το ποδόσφαιρο, ή το θεωρούν αποπροσανατολιστικό για το λαϊκό κίνημα και τους λαϊκούς αγώνες, την στιγμή, μάλιστα, που ο εκ των κορυφαίων διανοουμένων συγγραφέων, ο Γάλλος Αλμπέρ Καμύ, όχι μόνο ήταν λάτρης του αθλήματος, αλλά είχε αγωνιστεί και ο ίδιος στην ομάδα Ρασίγκ των Παρισίων, σαν τερματοφύλακας. Ας είναι ‘ομως. Μπαίνουμε στην φύση του σημαντικού αυτού αγώνα.
Η ομάδα του …νεοέλληνα Σάντος είχε όλα εκείνα τα στοιχεία στο παιγνίδι της, στοιχεία που την οδήγησαν στον θρίαμβο και την παγκόσμια αναγνώριση. Ταχύτητα. Το πρωταρχικό ζητούμενο στο σημερινό ποδόσφαιρο. Και όχι μόνο σωματική ταχύτητα, μα κυρίως ταχύτητα στην σκέψη, πράγμα που το πετυχαίνεις μόνο όταν έχεις μεγάλο δείκτη αυτοσυγκέντρωσης. Και αυτή την αυτοσυγκέντρωση η Εθνική την είχε σε βαθμό νιοστό στον συγκεκριμένο αγώνα.Τοροσίδης, Μανωλάς, Παπασταθόπουλος και Χολέμπας είναι, ίσως η γρηγορότερη αμυντική τετράδα του Μουντιάλ! Πουθενά δεν υπεισέρχεται η υπερβολή.
Έχω δεί όλα τα μέχρι τώρα παιγνίδια των ομίλων του Μουντιάλ και ειλικρινά δεν έχω δεί πιό γρήγορη αμυντική τετράδα απ’την ελληνική. Ο Τορο κάνει ένα απίθανο Μουντιάλ. Καλύπτει με φοβερή ταχύτητα και άνεση όλη την δεξιά πλευρά και θυμίζει τον μεγάλο βραζιλιάνο Κάρλος Αλμπέρτο στο Μουντιάλ του 1970. Καταπίνει ασταμάτητα χιλιόμετρα και βγάζει περίφημα την σέντρα, όταν βρεθεί σε θέση. Ο Χολέμπας, ναι αυτόν που βρίζουν στην Ελλάδα και ο Ολυμπιακός κάθε καλοκαίρι τον παζαρεύει, είναι ο καλύτερος αριστερός οπισθοφύλακας του Μουντιάλ. Κάνετε σύγκριση, αν θέλετε, με τον υποτίθεται καλύτερο και κορυφαίο Μαρτσέλο της Βραζιλίας που αγωνίζεται στην Ρεάλ. Παιγνίδι σαν αυτό που έκανε ο Χολέμπας εναντίον των Ιβοριανών, θα κάνουμε πολλά χρόνια να δούμε από πλάγιο μπάκ, τόσο ανασταλτικά, αλλά κυρίως επιθετικά και δημιουργικά. Ο Μανωλάς. Ο γρηγορότερος στόπερ του Μουντιάλ. Ήδη ακούγεται διψήφιο νούμερο εκατομμυρίων για τα ταμεία του Ολυμπιακού. Ο Παπασταθόπουλος, γρήγορος, μα πάνω απ’όλα εγκεφαλικός αμυντικός, αποτελεί άριστο ζευγάρι με τον Μανωλά, όπου ένας συμπληρώνει τον άλλο. Όταν, λοιπόν, ξεκινάς με μιά τέτοια τετράδα στα μετόπισθεν μπορείς να ονειρεύεσαι για …μακρινό ταξίδι στο Μουντιάλ.
Στον χώρο της μεσαίας γραμμής τα πράγματα μπορεί να μην είναι τόσο θαλερά, από πλευράς ταχύτητας, όμως εκεί το κενό αυτό το αναπληρώνει επάξια το γεγονός ότι, οι δύο γραμμές, άμυνα και επίθεση δεν έχουν τεράστια απόσταση και αγωνίζονται κοντά, συν το γεγονός ότι υπάρχει αδιάκοπο τρέξιμο από Καραγκούνη, Κατσουράνη, Κονέ, Σάμαρη και Μανιάτη. Τριανταεπτά χρονών ο αρχηγός και στον αγώνα με την Ακτή, στα εβδομήντα λεπτά που αγωίστηκε, διάνυσε οκτώ χιλιόμετρα! Ο Μανιάτης είναι δεκαθλητή!. Έχει δώσει τόσα παιγνίδια με τον Ολυμπιακό σε Ελλάδα και Ευρώπη και το παιδί έχει τέτοια φρεσκάδα, που νομίζεις πως τώρα ξεκίνησε την σαιζόν. Τολμούμε να πούμε πως ο Μανιάτης είναι ο MVP της ομάδος μας στην Βραζιλία.Όσοι βλέπουν πραγματικά ποδόσφαιρο και μπορούν να εμβαθύνουν σε ποδοσφαιρική ανάλυση συμφωνούν πως ο Μανιάτης είναι το υπερόπλο στην ομάδα του Σάντος. Ο Σάμαρης έκανε ιδανικό ξεκίνημα, όχι μόνο για το πανέμορφο και δύσκολο γκόλ, που πέτυχε, μα γιατί έπαιξε με θράσος, θρασύτητα και αγωνιστικό τσαμπουκά, που δείχνουν μόνο ποδοσφαιριστές, που έχουν φάει με το …κουτάλι τα γήπεδα. Αυτόν τον Σάμαρη, ο ξερόλας Αλέφαντος τον έχει βγάλει άχρηστο, γιατί είναι λέει αργός και δεν έχει την κάθετη πάσα!
Στην επίθεση, στον αγώνα αυτό τον ιστορικό με την Ακτή Ελεφαντοστούν, είδαμε μιά Ελλάδα από παλιά, της εποχής των ιερών τεράτων του ποδοσφαίρου μας, Δομάζου, Παπαϊωάννου, Δεληκάρη και Κούδα. Γιά πρώτη φορά μετά από δεκαετίες αντικρύσαμε μια επιθετική τριάδα στην Εθνική μας ομάδα, που …έλυωνε τον αντίπαλο σε κάθε ενέργειά της. Ούτε και στον μεγάλο θρλιαμβο του 2004 η επιθετική τριάδα απ’τους Χαριστέα, Γιαννακόπουλο και Βρύζα, δεν είχε τέτοια πλαστικότητα και τέτοια ταχύτητα στο παιγνίδι της. Χίλια μπράβο στον μεγάλο τιμονιέρη της Εθνικής, τον Φερνάντο Σάντος, που την κατάλληλη στιγμή παρουσίασε αυτή την επιθετική τριπλέτα απ’τους Σαμαρά, Σαπλιγγίδη και Χριστοδουλόπουλο. Επρόκειτο για μιά ευφυέστατη προπονητική κίνηση, που εξακόντησε στα ύψη την ταχύτητα των αντεπιθέσεων της Εθνικής, με αποτέλεσμα τα δύο γκόλ, τα τρία δοκάρια και τις πολλές ευαιρίες.
Και τώρα μπροστά μας η άλλη ομάδα έκπληξη, μαζί με την Ελλάδα, του Μουντιάλ, η Κοσταρίκα. Πρόκειται για το ίδιο ακριβώς στύλ ποδοσφαίρου με την Εθνικλή μας. Σφιχτή άμυνα και ταχύτατες όσο και φαρμακερές αντεπιθέσεις. Γιαυτό το παιγνίδι έχει τεράστιο βαθμό δυσκολίας. Με οποιοδήποτε αποτέλεσμα όμως η Εθνική μας θα έχει κάνει το καθήκον της σε βαθμό υπερθετικό. Εθνική μας σε σεβόμαστε κα σε αγαπάμε εμείς οι πολλοί, για ότι μας δίνεις. Άσε τους “ειδικούς”, να ομφαλοσκοπούν και να μας μιλάνε γιά 3-5-2, για 5-3-2, για όλη αυτή την συστηματολαγνεία την οποία έχουν εφεύρει επειδή δεν μπορούν να πουν το απλό στον κόσμο, ότι το ποδόσφαιρο είναι μια γιορτή, ένα παιγνίδι, που θέλει φαντασία και πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, για να το παρουσιάσεις και να το περιγράψεις…
Θοδωρής Γεωργάκης
