Η ομάδα στο facebook «Lefkada Photos – Φωτογραφίες της Λευκάδας» βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα 7000 μέλη, και είναι μια από τις πιο ενεργές ομάδες με θεματολογία το νησί της Λευκάδας.
Το τελευταίο διάστημα, δυο φορές το μήνα, στην ομάδα υπάρχει συγκεκριμένο φωτογραφικό θέμα, και τα μέλη καλούνται να ανεβάζουν φωτογραφίες με βάση αυτό. Όλες οι φωτογραφίες των μελών αποδεικνύουν την αγάπη που τρέφουν για το νησί. Δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους ώστε οι ομορφιές του να γίνουν κτήμα όλων μας, μέσα από την ξεχωριστή και μοναδική ματιά του καθενός.
Η τελευταία θεματική μας είχε θέμα “Παράθυρα της Λευκάδας”. Το θέμα αποδείχτηκε ιδιαίτερα αγαπητό στα μέλη που μας χάρισαν υπέροχες φωτογραφίες από παράθυρα. Επέλεξαν και φωτογράφισαν παράθυρα πολύχρωμα, μονόχρωμα, “ιστορικά”, στολισμένα, λιτά. Παράθυρα φορτωμένα με προσωπικές αναμνήσεις. Παράθυρα έρημα, παράθυρα με ζωή.
Με τις φωτογραφίες τους μας ταξίδεψαν σε πολλά σημεία του νησιού μας, άλλα γνωστά κι άλλα λιγότερο γνωστά. Όλα όμως μοναδικά. Όπως η Λευκάδα μας.
Ας τις θαυμάσουμε “ντύνοντας” τες με στίχους από ποιήματα με θέμα τα “Παράθυρα”.
Γιατί τα παράθυρα δεν είναι μόνο αγαπημένο θέμα φωτογράφων, αλλά και ποιητών.
“Αλλά, δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα.
Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά”.
Οδυσσέας Ελύτης ( «Εκείνο που δε γίνεται» από «Το Φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά» Ίκαρος 1971)
“Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει”.
Κωνσταντίνος Καβάφης (Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
“Κλεισμένα παράθυρα κι οἱ ἄνθρωποι τόσο λησμονημένοι
-Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι;”
Μανόλης Αναγνωστάκης 13.12.43 Εποχές, Θεσσαλονίκη, ιδιωτ. έκδοση, 1945
“Αν έρχεται ήσυχα το βράδυ
και το παιχνίδι σταματά,
γύρω –τριγύρω το σκοτάδι
βλέπω παράθυρα κλειστά……
Προσμένουν μες από τις γρίλιες,
αχ, τη δική Σου τη χαρά,
και πόσες – μια και δύο και χίλιες;-
καρδιές ζητάνε δύο φτερά…..”.
Αντώνη Σαμαράκη, Ποιήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη Αθήνα 2008
“Άπλωσε το χέρι κι άνοιξε το παράθυρο,
ίσως το δρασκελίσει μια αχτίδα, τεθλασμένη, από αντανάκλαση,
… ένα άστρο που υπόσχεται αλλαγή.
Άνοιξε το παράθυρο,
ίσως κοιτάξει μέσα ένας βιαστικός,
Άνοιξε το παράθυρο,
ίσως φανεί …
ένα κλαρί που λυγίζει, ένα γατί.
Άπλωσε το χέρι κι άνοιξέ μας το παράθυρο.
Στη θέση του θα υπάρχει μια ζωγραφιά κρεμασμένη, κι ας μας κοιτάζει αμίλητα.
Τουλάχιστον θα γεμίζει τον άδειο μας τοίχο”.
Ιωσήφ Ιωσηφίδης ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ Ανθολογία Κυπρίων Ποιητών 2008
“Αν θες το φως, βρες και άνοιξε τα χαμένα παράθυρα.
Είσαι σε ένα σπίτι με χιλιάδες παράθυρα και τη νύχτα ανεβασμένη στο θρόνο της.
Αν θες το φως, άνοιξε τα παράθυρα.
Και από κάθε σχισμή, φαίνονται ακτίνες συμπαραστάτες σου.
Και κάθε ακτίνα είναι λιοντάρι κομμένο από τον θρόνο της νύχτας.
Αν θες το φως, βρες και άνοιξε τα χαμένα παράθυρα.
Πολλά χέρια θα ανοίξουν πιο γρήγορα τα παράθυρα.
Πολλά χέρια θα φέρουν περισσότερες ακτίνες.
Και όσο ανοίγουν παράθυρα, τόσο προχωρά ο δρόμος που άρχισες,
Και ανοίγει το πέρασμα για να ανέβει ο ήλιος.
Και είσαι πια σε ένα σπίτι με χιλιάδες ανοιγμένα παράθυρα να καλωσορίζουν τον ήλιο”.
Χρήστου Τσαγκάρη “Αν θες το φως, βρες και άνοιξε τα χαμένα παράθυρα” http://fractalart.gr/fractal18/
Και κλείνοντας μη ξεχνάτε αυτό:
Τις περισσότερες στιγμές σου, τις πιο δύσκολες θα τις περάσεις έξω.
Στο δρόμο.
Και τα παράθυρα θα είναι ερμητικά κλειστά.
Θα χτυπάς αλλά ένα θα ανοίξει, ίσως …. ή και κανένα!
Και εσύ θα τα κοιτάς απ΄ έξω, αφιλόξενα, με βλέφαρα κλειστά και θα παλεύεις να ζεστάνεις τα χέρια σου με την ανάσα σου.
Αλλά όταν αποκτήσεις το δικό σου παράθυρο, τότε θα θυμάσαι τα κρύα σου χέρια και θα το αφήσεις ανοιχτό. (μια μικρή προσωπική σκέψη).
Σκλαβενίτη Χρυσούλα
