Λευκαδίτικο θέατρο
Η θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Νικιάνας «Οι Σκάροι», παρουσιάζει το θεατρικό έργο «Να τ’ κρίνω ή να μην τ’ κρίνω;» της Λευκαδίτισσας ποιήτριας συγγραφέως Ιωάννας Κόκλα, σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Κωστόπουλου και σκηνογραφία –επιμέλεια μουσικής Λιάνας Πιτικάρη, το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29 Μαρτίου και ώρα 20.30, στο Ξενοδοχείο «Γαλήνη» στην Νικιάνα.
Παρατίθεται απόσπασμα από τον πρόλογο του υπό έκδοση θεατρικού έργου «Να τ’ κρίνω ή να μην τ’ κρίνω;» της συγγραφέως.
«Η Ιωάννα Κόκλα, μια ποιήτρια από τη Νικιάνα Λευκάδας (η καταγωγή της από τον Αλέξανδρο Λευκάδας, που αποτέλεσε πηγή λαϊκών ποιητών), και που είναι ποιήτρια-εκτός των άλλων- και του αυθεντικού απόηχου –με την ζωτική του σημασία- και της μελέτης της αρχαίας ελληνικής σκέψης και πράξης, αποφασίζει στις μέρες μας, (μέρες που παρουσιάζουν τόση ομοιότητα με την ελληνιστική περίοδο, εκτός των άλλων και ως προς τον κίνδυνο μετάβασης σε καταστάσεις δουλείας), να συνθέσει ένα θεατρικό έργο «σατιρική, λαογραφική ηθογραφία» το ονομάζει η ίδια, με αποκλειστική χρήση της λευκαδίτικης ντοπιολαλιάς. Το έργο αναφέρεται στη δεκαετία 1950-1960 σε σύγκριση και με το σήμερα: πέτυχε να δημιουργήσει ένα συγκροτημένο θεατρικό έργο στην ντοπιολαλιά των χωριών της Λευκάδας, αναζωογονώντας την ατμόσφαιρα της ζωής των χωριών με την αβίαστη και φυσική χρήση των τοπικών λέξεων, την αναπαράσταση της πραγματικής ζωής, και τη χρήση της λαϊκής σοφίας, που κράτησε τη ζωή για αιώνες σ’αυτά τα μέρη. Και υψηλό το αίτημα και το αίσθημα της ελευθερίας. Της μη αποδοχής της υποταγής. Ευρηματική η μετάβαση από τη δεκαετία του 1950-1960 στο σήμερα. «… Τώρα όλα υποθηκευμένα… Πού είναι, μωρέ, ο ανθός μας; Τα παιδιά μας πού είναι; Ποιο κράτος του κόσμου μορφώνει τα παιδιά του και μετά τα διώχνει; Τι περιμένετε μετά απ’αυτό; Ποιες προκοπές; Έχετε ψυχή, μωρές, εσείς μέσα σας; Ή καταντήσαμε σκιάχτρα και ρεντίκουλα σε πάσα ένα και πάσα μία, στην ιστορία; Σε ποιους μωρέ; Σ’αυτούς που θέλουνε να σας διώξουνε και να πάρουνε το βιος μας; Τη γη μας; Το νερό μας; Τις πηγές μας; Προσέξτε, μωρέ, μέχρι και τα νησιά μας θα μας βάλουνε να ξεπουλήσουμε…Γιατί μωρέ; Για ένα ξεροκόμματο;…Δούλοι, μωρές, δούλοι μ’αφεντικά… Ξυπνήστε, μωρέ, απ’το λήθαργο… ξυπνήστε…» (Απόηχος μακρινός του Φωτεινού, του Βαλαωρίτη).
Πρόκειται για ένα αυθεντικό έργο που υπερβαίνει στο τέλος τα όρια της κωμωδίας, της σάτιρας και του σκώμματος. Και που αναζωογονεί και περισώζει όχι απλώς το γλωσσικό ιδίωμα των χωριών της Λευκάδας, αλλά κάτι από τη βαθύτερη ουσία που συγκροτούσε την ύπαρξη των ανθρώπων που πέρασαν απ’αυτά τα μέρη, και που αντιμάχεται το ισοπεδωτικό πέρασμα αυτού που αποκαλούμε «σύγχρονο πολιτισμό», που έφτασε στην ολική του παρουσία να μην εκπροσωπεί καμία αξία και κανένα πολιτισμό»-
Σπύρος Βρεττός
Συγγραφέας-Διδάκτορας Φιλολογίας
