Μια όμορφη βραδιά διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Βλυχού Γενίου “Θέαλος”, στο προαύλιο χώρο του Δημοτικού σχολείου του Βλυχού.
Η πρόσκληση αφορούσε όλους όσους φοίτησαν στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού, νέους ή μεγαλύτερους σε ηλικία, από το Βλυχό και το Γένι.
Ο σκοπός ήταν να ξαναβρεθούν στο χώρο του και να ξυπνήσουν τις μνήμες τους από τα σχολικά τους χρόνια.
Να διηγηθούν στους συμμαθητές τους, στους νεότερους, στα παιδιά και τα εγγόνια τους ό,τι θυμούνται από τα μαθητικά τους χρόνια, ιστορίες με τους δασκάλους και τους συμμαθητές τους, να ξαναζήσουν στιγμές που τους σημάδεψαν και που είναι άρρηκτα δεμένες με το χώρο του σχολείου.
Να δουν τις αλλαγές που έχει υποστεί από τότε που το είδαν για τελευταία φορά, να βιώσουν την εγκατάλειψη του, να ενημερωθούν και να δουν τις προσπάθειες του Συλλόγου για την ανακαίνιση του και την μετατροπή του σε πολιτιστικό κέντρο του Βλυχού και του Γενίου, αλλά και της ευρύτερης περιοχής.
Το Δημοτικό Σχολείο του Βλυχού είναι χτισμένο στις πλαγιές της Ομαλής, ψηλά, πάνω από τη σειρά των σπιτιών, χαρακτηριστικό του χωριού, που βρίσκονται στους πρόποδές της και μια τσιμεντένια σκάλα αρκετά κουραστική για κάποιους μεγαλύτερους σε ηλικία, οδηγεί σε αυτό.
Ωστόσο η ανηφόρα και τα σκαλιά δεν τους πτόησαν και ανέβηκαν σαν μαθητούδια προκειμένου να βρεθούν ξανά στο αγαπημένο τους σχολείο.
Και μαζεύτηκαν αρκετοί, περισσότεροι από όσους περιμέναμε, και γεμάτοι συγκίνηση έκαναν βόλτες μέσα στις δυο αίθουσες του, που από τα παραθύρια τους βλέπεις τη θέα του πανέμορφου κόλπου, το Γένι και την Καραβόλιμπα. Η δεύτερη αίθουσα ήταν κάτι ξένο για κάποιους, μιας και λειτούργησε το 1958, αλλά οικεία σε κάποιους άλλους.
Μπήκαν χωρίς φόβο και ντροπή στο γραφείο των δασκάλων και θυμήθηκαν την αυστηρότητα κάποιων από αυτούς.
Περιηγήθηκαν νοσταλγικά στον περιβάλλοντα χώρο, γύρω από το κτήριο, είδαν τον περίφημο “πλακιά” που αποτελούσε αγαπημένο παιχνίδι τους, κάτι σαν τσουλήθρα σήμερα αλλά πάνω στον σκληρό βράχο, και η γλίστρα πάνω σε αυτόν άφηνε ανελέητα σημάδια στα “οπίσθια” των παντελονιών και στα φουστάκια των κοριτσιών.
Κάποιοι θυμήθηκαν ότι κάποτε η αυλή με την υπέροχη θέα, (όλος ο κόλπος, μέχρι το κάβο της Αγίας Κυριακής, τους Σκάρους, την Καραβόλιμπα και τους λόφους ως πάνω στο Κατωχωρίτικο), ήταν χωρισμένη στα δύο, ξέχωρη των αγοριών από το κομμάτι των κοριτσιών.
Άλλοι θυμήθηκαν το μονοπάτι που τους οδηγούσε εκεί από τη βόρεια πλευρά του, πριν χτιστεί η μεγάλη σκάλα, μονοπάτι που τώρα είναι άφαντο μέσα στις φραγκοσυκιές και τις μάζες.
Κι ύστερα αφού χόρτασαν τα μάτια, μαζεύτηκαν ένα κύκλο κι άρχισαν να μιλούν και να διηγούνται τις ιστορίες που ο καθένας θυμόταν, τις αναμνήσεις από τα καλά και τα άσχημα των μαθητικών τους χρόνων, τους δασκάλους, τους συμμαθητές, (κάποιοι ήταν εκεί δίπλα τους, κάποιοι είχαν φύγει για πάντα).
Θυμήθηκαν κι άλλα παιχνίδια, και τις γιορτές τους τις σχολικές, τα τραγούδια και τα ποιήματά τους. Τα βιβλία τους και μικρές στιγμές της σχολικής καθημερινότητας τους.
Ακόμα και τα αφημένα στο χρόνο κάγκελα της αυλής τους θύμισαν ότι αποτελούσαν ένα καλό “εργαλείο” για να ανοίγουν τα κυδώνια που αποτελούσαν στυφό, αλλά νόστιμο κολατσιό.
Σύγκριναν το σήμερα και το χτες των σχολείων, κάμποσοι από κείνους έχουν εμπλακεί και με το χώρο της εκπαίδευσης, και θυμήθηκαν το σεβασμό των γονιών στο δάσκαλο και την εμπιστοσύνη που του έδειχναν στο κομμάτι της διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους. Τα εκατό και βάλε παιδιά που με ένα δάσκαλο, και ναι … με την αυστηρότητά του, μάθαιναν γράμματα τότε και κρατούσαν ζωντανό το σχολείο. Το σχολείο που το πνίγει η μοναξιά κι η απραξία χρόνια τώρα όπως και πολλά, τα περισσότερα αν όχι όλα, σχολεία των χωριών του νησιού μας.
Κάποιοι ίσως δάκρυσαν λίγο, αλλά το έκρυψαν πίσω από το χαμόγελο της γλυκιάς ανάμνησης. Κι αφέθηκαν ν΄ ακούνε και να συμπληρώνουν τα λεγόμενα και να ψιθυρίζουν στα “πηγαδάκια” με τις παρέες που δημιουργούνταν αυθόρμητα, όλα όσα αναδύονταν από τα πηγάδια της μνήμης τους που εκείνο το βράδυ ξεσκεπάστηκαν για τα καλά.
Την βραδιά, που την έλουζε το φως του φεγγαριού που χαμογελούσε από ψηλά, “εντυσε” με την κιθάρα και τα όμορφα τραγούδια του ο κος Χρήστος Ματσούκας.
Όλοι το χάρηκαν! Κανείς δεν ήθελε να φύγει! Κι όλοι σκέφτηκαν και είπαν: “Τι ωραία ιδέα, να μαζευτούμε εδώ, να μοιραστούμε όλα αυτά, να ξαναδούμε το σχολείο μας!”.
Κι εμείς οι νεότεροι, κάποιοι απλοί επισκέπτες που δεν είχαμε αναμνήσεις από το χώρο, γίναμε μαθητές δικοί τους, των πατεράδων και των παππούδων μας, κι ακούγαμε τις θύμησες τους σαν παραμύθι, σαν ιστορία παλιά, ξένη από μας αρχικά μιας κι οι συνθήκες στα δικά μας σχολειά έχουν αλλάξει, αλλά κάπου βαθιά μέσα μας, τις νιώσαμε τελικά πολύ δικές μας.
Και το χαρήκαμε πολύ! Χαρήκαμε με τη δική τους χαρά, χαρήκαμε με τα χαμόγελα τους!
Το κτήριο του Δημοτικού Σχολείου του Βλυχού σύμφωνα με παλαιότερη ανάρτηση του ιστολόγιού μας [εδώ] κτίστηκε το 1929 και πήρε τη σημερινή του μορφή αργότερα το 1958.
Ο Θέαλος έχει μέσα στους στόχους του να συγκεντρώσει στοιχεία για την ίδρυση, την ιστορία και την λειτουργία του Δημοτικού Σχολείου του Βλυχού και ήδη έχει στην κατοχή τους αρκετές πηγές. Ωστόσο οι αναμνήσεις και οι διηγήσεις όλων όσων περάσατε από εκεί σίγουρα έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία και σας περιμένουμε να τις μοιραστείτε μαζί μας.
Κείμενο Φωτογραφίες Σκλαβενίτη Χρυσούλα
