Ξεκινά τη λειτουργία του το Κοινωνικό Ιατρείο Ψυχικής Υγείας.
Το απόγευμα του Σαββάτου 28 Σεπτεμβρίου 2013 πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Λευκάδας η ημερίδα του Γενικού Νοσοκομείου Λευκάδας με θέμα: Κατάθλιψη, Η ψυχική νόσος της εποχής μας.
Οι εξειδικευμένοι επιστήμονες ψυχικής υγείας ανέπτυξαν σύντομα, απλά και περιεκτικά τα συμπτώματα της ψυχικής νόσου που επηρεάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους τόσο στη χώρα μας όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
Οι κύριοι ομιλητές αποτελούν την επιστημονική ομάδα που θα βρίσκεται δύο φορές το μήνα στο Κέντρο Ημέρας του Νοσοκομείου Λευκάδας για τη λειτουργία του Κοινωνικού Ιατρείου Ψυχικής Υγείας.
Συγκεκριμένα οι υπηρεσίες που θα παρέχονται είναι οι εξής:
– Ομάδα για την ψυχική υγεία, η οποία ασχολείται σε ατομικό επίπεδο με την ψυχοκοινωνική υποστήριξη ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας και με τις οικογένειες τους.
– Συμβουλευτικός Σταθμός για το παιδί και την οικογένεια του, που προσφέρει υπηρεσίες συμβουλευτικής και υποστήριξης σε γονείς, παιδιά και εφήβους που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας και ψυχοκοινωνικά προβλήματα.
Το Κοινωνικό Ιατρείο θα λειτουργεί δωρεάν.
Όσοι αισθάνονται την ανάγκη να απευθυνθούν στην επιστημονική ομάδα καλούνται να τηλεφωνήσουν αρχικά στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκάδας στα τηλέφωνα 2645038225 και 2645020146.
Τέλος παραθέτουμε φωτογραφίες από την Ημερίδα καθώς και αποσπάσματα από το υλικό που δόθηκε στο κοινό που παρακολούθησε την Ημερίδα του Γενικού Νοσοκομείου Λευκάδας.
Η κατάθλιψη δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης,αλλά της “ανάπτυξης”…
Η ελληνική κοινωνία περηφανευόταν πάντα ότι δεν χρειάστηκε ποτέ ψυχαναλυτές, γιατί διέθετε γερούς κοινωνικούς θεσμούς που προσέτρεχαν άμεσα στα διάφορα προβλήματα και λειτουργούσαν ευεργετικά στην αποκατάσταση ισορροπιών και στην θεραπεία ψυχολογικών τραυματισμών. “Χρυσό πάπλωμα” ονομάζει η μάνα μου την οικογένεια και τους φίλους και έχει απόλυτο δίκιο.
Μιλώντας προχθές με τον φαρμακοποιό μου, μου έλεγε πόσο έχουν αυξηθεί και στην Ελλάδα η κατάθλιψη και η κατανάλωση των ανάλογων σκευασμάτων. Μου έλεγε μάλιστα ότι η κατανάλωση αυτή αγγίζει τα όρια της κατάχρησης και ιδιαίτερα σε πολύ νεαρές ηλικίες.
Υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της κρίσης και ότι τα οικονομικά προβλήματα γιγάντωσαν μια συνολική δυσθυμία στον πληθυσμό, που πλέον δεν μπόρεσε να βρεί άλλη λύση από εκείνη της φαρμακευτικής υποστήριξης.
Κατά τη γνώμη μας πρόκειται για μια τελείως λάθος ανάγνωση του φαινομένου και αυτό γιατί, όπως όλα τα πράγματα στην ελλάδα τα αναλύουμε εν κενώ, χωρίς δηλαδή καμία αναφορά στις αιτίες και στην ιστορική διαδρομή τους.
Το μικρόβιο της κατάθλιψης άρχισε να επωάζει τα αβγά του πολύ καιρό πριν και συγκεκριμένα την δεκαετία του 90. Εκεί ο πλουτισμός πάση θυσία και η κατανάλωση σαν αυτοσκοπός, διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό. Διαχρονικές αξίες όπως η φιλία ποδοπατήθηκαν, καθώς μοναδικό κριτήριο ήταν η οικονομική ευμάρεια και η δυνατότητα κατανάλωσης και κοσμικής παρουσίας. Άνθρωποι επιδόθηκαν σε ένα ξέφρενο κυνήγι προβολής, χρηματιστηριακού status και διαπλεκόμενης επαγγελματικής ανέλιξης. Ακόμη και οι πιο απλές και ευχάριστες στιγμές με φίλους σε μια παραλία, αντικαταστάθηκαν από την οικονομική εφημερίδα, το χρηματιστήριο και τις δημόσιες σχέσεις με εκπροσώπους του συστήματος. Τα βόρεια προάστεια γέμισαν από νεόπλουτους, ή δήθεν νεόπλουτους, που στην προσπάθεια να βρούν θέση στις νέες κοινωνικές αξίες, αποκόπηκαν από φίλους και οικογένειες.
Όμως η σημαντικότερη ζημιά έγινε στην αντίληψη και στην αξιακή ιεράρχηση. Δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι το χρήμα και τα καταναλωτικά αγαθά, μπορούν να αντικαταστήσουν κοινωνικούς δεσμούς και ότι το shopping μπορεί να μετατρέψει και τον πιο κενό άνθρωπο σε πρότυπο ευτυχίας και αυτάρκειας. Παρέες υπήρχαν, φιλίες επίσης, αλλά μόνο στο βαθμό που αυτές ενίχυαν το κοινωνικό status ή βοηθούσαν τον απώτερο στόχο. Χιλιάδες άνθρωποι που χρεωκόπησαν με το χρηματιστήριο, είδαν την τραπεζαρία τους να αδειάζει από “φίλους”,που έως εκείνη την ώρα δεν απουσίαζαν ποτέ από το πάρτι. Μανάδες έσερναν τα παιδιά τους στα τηλεοπτικά στούντιο για να πάρουν μέρος σε διαγωνισμούς ταλέντων, εκατομμύρια δραχμές πήγαν σε “κονέ” που μπορούσαν να προωθήσουν δουλειές στον υπουργό και πολλέες φορές το Χριστουγεννιάτικο οικογενειακό τραπέζι αντικαταστάθηκς από το επιβαλλόμενο ταξίδι στο Λονδίνο για τα συνήθη ψώνια.
Κι έπειτα, όταν αποκαλύφθιηκε ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός και όλη αυτή φούσκα κατέρρευσε, ήταν πια αργά καθώς ο κοινωνικός ιστός είχε διαρραγεί. Ο θυμός γέμισε τον κόσμο, όχι γιατί η χώρα πτώχευε ή είχε ανίκανους ή ιδιοτελείς ηγέτες, αλλά γιατί ήταν υποχρεωμένος να εγκαταλείψει ένα μοντέλο ελκυστικό, που όμως δεν οδηγούσε πουθενά.
Ήταν η ώρα για ψυχολογική στήριξη-αλλά που να βρεθούν πια οι χαμένοι φίλοι, χαμένοι κι αυτοί στα δικά τους προβλήματα και χολωμένοι από τον παραμερισμό τους όταν το πάρτι είχε μουσικές και πλάνα τραγούδια; Η φιλία και οι παρέες θέλουν λίπασμα, θέλουν χρόνο και αφοσίωση για να καρπίσουν και αυτά σταμάτησαν εκεί κάπου στα πολλά χορευτικά πριν από πολλά χρόνια. Η σύνταξη του μπαμπά κόπηκε, οι φίλοι χάθηκαν, το κοινωνικό κράτος καταρρέει, η μόνη λύση πια είναι τα χάπια και η αντιμετώπιση του τέρατος όπως ο καθένας μπορεί και όπως ο καθένας πορεύεται μόνος στο μικρό του δωμάτιο…
Υπάρχει χρόνος; Σαφώς και υπάρχει. Αλλά αυτό προυποθέτει μια συνολική αναθεώρηση όλων εκείνων που πιστέψαμε και θεοποιήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν μιλάμε για επιστροφή στις ρίζες, αυτά τα πολύ παρελθοντολγικά είναι λύσεις συντηρητικές και πολλλές φορές μυρίζουν μούχλα. Μιλάμε για μια νέα κοινωνική δικτύωση με επίκεντρο την αλληλεγγύη, την προσωπική επαφή και την συντροφικότητα. Βεβαίως όλα πρέπει να υπάρχουν, και τα ιντερνετικά δίκτυα και οι νέες τεχνολογίες και τα κινητά και τα ακίνητα και όλα. Εάν όμως η κοινωνία δεν βρεί τον τρόπο να αφιερώσει χρόνο για την δημιουργία νέων κοινωνικών θεσμών με αξίες προσαρμοσμένες στο σήμερα, ο φαρμακοποιός μου θα συνεχίσει να τρίβει τα χέρια του και ο ψυχαναλυτής θα βρει τη θέση του ώς πρωτεύουσα ειδικότητα στην ελληνική κοινωνία…
Μόνο που κι αυτόν, δεν ξέρω που θα βρούμε λεφτά για να τον πληρώσουμε…
Όσο οι καρδιές έχουν την παλέτα των χρωμάτων στις αποχρώσεις του γέλιου της ελπίδας , της αγάπης και της χαράς πάντα ο κόσμος θα βάφεται με τα πιο όμορφα χρώματα και ένα ουράνιο τόξο θα στολίζει τον “μαύρο” ουρανό.
Ζούμε στην εποχή που κάποιοι άνθρωποι αφιερώνουν την ζωή τους στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν τα πάντα. Τα πάντα όμως είναι πολλά για έναν άνθρωπο. Μα παρασυρμένοι απ’ τον ναρκισσισμό τους πασχίζουν για τα πάντα και τελικά καταλήγουν να κάνουν παρέα στο τίποτα.
Ζούμε στην εποχή που αν κανείς νιώθει πρέπει να θεωρείται ξεχωριστός. Στην εποχή που δεν ψάχνουμε αγκαλιές να μας ζεστάνουν αλλά κουβέρτες. Στην εποχή που το κρύο έγινε φόντο στις ψυχές μας και πάγωσε το είναι μας. Χωρίς όμως αυτό να μας προβληματίσει, υπάρχουν αποθέματα ζεστασιάς από τις άπειρες εκτάσεις δασών που καίγονται τα καλοκαίρια. Την στάχτη δεν την σκέφτεται κανείς.
Ζούμε στην εποχή που τα όνειρα στοιχίζουν και το χαμόγελο το πληρώνεις ακριβά. Και δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω πως ή πότε έγινε. Όμως πρέπει να θυμόμαστε πως η ζωή είναι ένας καθρέφτης και αν της χαμογελάσεις θα σου χαμογελάσει με την σειρά της και αυτή.
Ζούμε σε μια εποχή δύσκολη που τα όνειρα χρειάζονται όσο ποτέ γιατί τι είναι το όνειρο, παρά ένα ιδανικό προσχέδιο του αύριο. Ονειρέψου το για να το κάνεις. Και μην ξεχνάς πως, ότι είναι να γίνει θα γίνει χωρίς να σε ρωτήσει. Μην του κάνεις την χάρη και το αφήσεις να σε παρασύρει. Αντίθετα σκάσε του ένα χαμόγελο να το ξαφνιάσεις. Και αν κι εσείς τα βλέπετε όλα μαύρα, συνδυάστε χρώματα απ’ τα συναισθήματα σας, πάρτε λάμψη απ’ το χαμόγελο σας, χρυσοκέντητο νήμα απ’ τις ελπίδες σας και τις πιο όμορφες εικόνες απ’ τα όνειρα σας και πλέξτε τα για να δείξετε στον κόσμο πως θέλετε να γίνει.
Ποτέ δε χάνεται η ελπίδα…Ποτέ…
Τι είναι η ψυχή σου; Ένα λουλούδι. Ένα μικρό, όμορφο, ευωδιαστό λουλούδι. Όλοι οι άνθρωποι έτσι ξεκινούν να είναι. Μα στην πορεία κάπου χάνεται η Εδέμ της ψυχής. Χάνεται το άρωμα του άνθους… Το λουλούδι μας γεμίζει χώματα απ’τις αμαρτίες μας, τα πάθη, τα μίση, τα λάθη μας. Πετάμε ασυλλόγιστα χώμα στο λουλούδι μας. Μπορεί και πέτρες. Το πληγώνουμε, το θάβουμε. Το τσακίζουμε ίσως…
Μα ό,τι και να γίνει αυτή η γνήσια ομορφιά ποτέ δε χάνεται. Υπάρχον οι ρίζες μέσα στο έδαφος. Ακόμα και αν γεμίσουμε μαυρίλες στην ψυχή, πάντα υπάρχει εκείνη η ρίζα θαμμένη βαθιά. Σαν την ελπίδα… Και το χέρι του Θεού μαζί με τα δικά μας δάκρυα μετανοίας ποτίζει το λουλούδι και αναγεννιέται. Ξαναβγαίνει απ’τον τάφο του. Ανασταίνεται…
Ποτέ μην πεις πως δεν υπάρχει ελπίδα για σένα… Ποτέ….
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
