Παρασκευή βράδυ στην πλατεία Μαρκά. Έχουμε τελειώσει στον κήπο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Λευκάδας την παρουσίαση του διαδικτυακού λεξικού της λευκαδίτικης διαλέκτου, ένα έργο προσφοράς στον τόπο και στις επόμενες γενιές. Δυο νέοι άνθρωποι έχουν δαπανήσει ατελείωτες ώρες εθελοντικής εργασίας για να προσφέρουν ένα μικρό λιθαράκι στην ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Μόλις μερικά μέτρα πιο κει, στην ίδια πλατεία, κάποιοι άνθρωποι κινούνται στην “αντίπερα όχθη”, προσθέτοντας ένα λιθαράκι στη βρομιά και τη δυσωδία αυτού του τόπου.
Στην πλατεία Μαρκά βρίσκονται τρεις υπόγειοι κάδοι σκουπιδιών. Έξω από τον πρώτο κάδο βρίσκονται κούτες και σακούλες σκουπιδιών. Ανοίγουμε και τους τρεις κάδους για να διαπιστώσουμε αυτό που φοβόμασταν… και οι τρεις διαθέτουν αρκετό χώρο ακόμα για σακούλες σκουπιδιών.
Κι όμως, κάποιοι προτίμησαν να πετάξουν τις κούτες απ’ έξω, από το να τις πάνε στην ανακύκλωση, ή έστω να τις διπλώσουν και να τις ρίξουν μέσα στους κάδους. Κι όμως, κάποιοι προτίμησαν να πετάξουν τα σκουπίδια μέσα και γύρω από τις κούτες από το να ανοίξουν τους κάδους και να τα πετάξουν μέσα. Κάποιοι προτιμούν να βρομίζουν αυτόν τον τόπο, ενδεχομένως και συστηματικά, γιατί βαριούνται να ανοίξουν ένα κάδο!
Και μόλις πιο πριν είχαμε χειροκροτήσει δυο νέα παιδιά για τις ώρες που αφιέρωσαν προσφέροντας στον τόπο…
Τελικά τι πρέπει να γίνει; Να μπουν παντού κάμερες και να μοιράζονται πρόστιμα; Να αναλάβει κάποιος τον ρόλο του “μπαμπούλα”; Είναι κάτι τέτοιο εφικτό; Είναι ασφαλές να ξεφτιλίσεις όποιον δεις να πετάει τη σακούλα εκτός κάδου με κίνδυνο να εκτραπεί η κατάσταση διότι αυτοί οι απολίτιστοι είναι και θρασύτατοι;
Μόλις τον Απρίλιο συσπειρωθήκαμε οι της ορεινής Λευκάδας και καθαρίσαμε τον επαρχιακό δρόμο Λευκάδας-Καρυάς. Νέοι, ηλικιωμένοι και παιδιά. Ο δρόμος τώρα έχει πάλι τόσα πολλά σκουπίδια που μας έρχεται να βάλουμε τα κλάματα! Σίγουρα όμως κανείς από εμάς που πήραμε μέρος στον καθαρισμό δεν έχει πετάξει ούτε και το παραμικρό χαρτάκι.
Διαβάζαμε πρόσφατα απόσπασμα πρακτικού του τοπικού συμβουλίου Καρυάς το 1935 που αναφέρει ότι κάθε κάτοικος οφείλει να προσφέρει στο χωριό 15 ημέρες εργασίας το χρόνο! Δεν είμαστε υπέρ της εργασίας καταναγκαστικού χαρακτήρα αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν γνωρίζεις τον τόπο σου και έχεις κοπιάσει για να τον καθαρίσεις τότε προσπαθείς διπλά να παραμείνει καθαρός και όμορφος.
Όμως, μάθαμε πια να μην κοπιάζουμε αρκετά, μάθαμε στην ευκολία και μας φαίνεται κουραστικό να ανοίξουμε ακόμη και ένα κάδο. Και όχι, δεν είναι η οικονομική κρίση, ούτε η φορολαίλαπα που σε σπρώχνουν να βρομίσεις τη γειτονιά σου. Λείπουν από τις μέρες μας οι αξίες, η συνείδηση, η ευθύνη. Λείπει η ουσιαστική και βαθιά γνώση για τον τόπο που ζούμε, λείπει η έμπρακτη απόδειξη ότι προσφέρουμε ως άνθρωποι, ως πολίτες, ότι βάζουμε κι εμείς ένα λιθαράκι για να ομορφύνουμε το γύρω μας. Σε έναν κόσμο που γιγαντώνεται ο εγωκεντρισμός και η εγωπάθεια η μόνη απάντηση πρέπει να είναι η συλλογικότητα και η εθελοντική προσφορά. Αν δεν αντισταθεί ο καθένας στη δική του γειτονιά, στο δικό του χωριό, θα μας πνίξουν τα σκουπίδια, άψυχα και έμψυχα, θα μας πνίξει η μπόχα και η στενομυαλιά. Αν δεν κινητοποιηθεί ο καθένας προσωπικά… αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
