Το απόγευμα της Πέμπτης (7/4/2016) ξεκινήσαμε μια μικρή πεζοπορική βόλτα από την πλατεία της Καρυάς με προορισμό το ερειπωμένο χωριό “Ρεκατσινάτα”, που βρίσκεται πάνω από το χωριό της Καρυάς, καθώς και την ευρύτερη περιοχή.
Πήραμε το μονοπάτι Μ1, ένα ανηφορικό πανέμορφο μονοπάτι και περπατήσαμε στην καρδιά της άνοιξης, με πολύχρωμες εικόνες και ευωδιαστές ανάσες.
Το ξωκλήσι του Αγίου Αντωνίου μας καλωσόρισε στα Ρεκατσινάτα. Το ερειπωμένα σπίτια “ντύνονταν” από αγριολούλουδα, κισσούς και δέντρα, αποτελώντας πια αδιάσπαστο κομμάτι της εκεί βλάστησης. Το μονοπάτι που “διατρέχει” τον οικισμό ζηλευτό που το συνοδεύει καθ’ όλη τη διαδρομή του ένας ολάνθιστος “κήπος” αγριολούλουδων. Λευκά, ροζ, κίτρινα, μοβ, μπλε, κι όλα αυτά σε όλες τις αποχρώσεις και τα σχέδια βρίσκονται εκεί σε τόση αφθονία που μόνο η φύση μπορεί να επιβάλλει. Το μονοπάτι συνεχίζει με πολλές εντυπωσιακές εναλλαγές περίπου μέχρι το ξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου που καλύτερα είναι να φτάσει κανείς κατηφορίζοντας το μονοπάτι που ξεκινά με τα πέτρινα σκαλοπάτια.
Η δική μας “παρέα” συνέχισε στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, έκανε μια μικρή παράκαμψη στο Μ4 όπου είδαμε ξανά τον βαθύλακκο και τις καλοσχηματισμένες αναβαθμίδες (λιθιές), μαζέψαμε σπαράγγια και χαιρετίσαμε το βοσκό της περιοχής. Η θέα από ψηλά απαράμιλλη, παρότι η συννεφιά και η αφρικανική σκόνη δεν μας επέτρεπαν να έχουμε θέα σε όλο τον ορίζοντα.
Κατηφορίσαμε ξανά για τα Ρεκατσινάτα, θαυμάζοντας το πέτρινο εικονοστάσι και τις εικόνες της υπαίθρου. Περάσαμε έξω από το ξωκλήσι του Αγίου Ανδρέα και θαυμάσαμε τις λιθιές και τους “κήπους” με τα αγριολούλουδα. Μέσα από το πευκοδάσος φτάσαμε στην Καρυά για να συναντήσουμε τις ηλικιωμένες με τις παραδοσιακές λευκαδίτικες φορεσιές, τα πέτρινα σπίτια, τις περίτεχνες καγκελόπορτες και να τερματίσουμε μια διαδρομή που μας αποζημίωσε όπου κι αν έπεφτε το βλέμμα.
Η Λευκάδα δεν είναι μόνο οι παραλίες της. Το ίδιο υπέροχη είναι και η ενδοχώρα της. Σου προσφέρει μοναδικές συγκινήσεις, ανακαλύπτεις ομορφιές που χρειάζεται να περπατήσεις για να τις συναντήσεις, σου ξεκουράζει την ψυχή και το βλέμμα. Μόνο να θαυμάσεις μπορείς το μεγαλείο της απλότητας και την ανόθευτη ομορφιά.
Κείμενο-Φωτογραφίες: Ειρήνη Βονιτσάνου
