Γαλάζιος ουρανός. Ανοιξιάτικος, καλοκαιρινός. Απόλυτη μονοχρωμία. Γυρνάς να τον φωτογραφίσεις, αλλά δεν σου κάνει αίσθηση. Ψάχνεις με τον φακό σου γύρω να βρεις άλλα χρώματα, άλλους όγκους, σχήματα, μορφές. Προτιμάς τη θάλασσα, το βουνό, τους κάμπους.
Μα είναι και κάτι μέρες που δεν ξεκολλάς το βλέμμα σου από κείνον. Είναι κάτι ώρες μέσα στη μέρα, αλλά και εκεί κοντά στις στιγμές που βραδιάζει και το φως που ΄χει απομείνει παίζει περίεργα παιχνίδια που δεν μπορείς απλά να γυρίσεις τη ματιά σου αλλού.
Είναι τότε που έρχονται τα σύννεφα …
Και γεμίζουν μορφές τον ουρανό, και του δίνουν σχήμα, όγκο και ένταση.
Είναι οι στιγμές που στήνονται εκεί πάνω σκηνικά για τις παραστάσεις που ετοιμάζει η φύση. Κι είναι πολλές, με πρωτότυπα σενάρια που κανένα ανθρώπινο μυαλό ποτέ δεν θα μπορέσει να συλλάβει. Με σκηνοθέτη το Δημιουργό και χορογράφο τον άνεμο. Με ρεπερτόριο που δεν επαναλαμβάνεται ποτέ.
Είναι οι στιγμές που τα σύννεφα μεταμορφώνονται σε δράκους και πολεμιστές, σε αγέλες ζώων και κοπάδια πουλιών που τρέχουν σαν κυνηγημένα, που παίρνουν τις μορφές ξωτικών και νεράιδων. Που γίνονται πολιτείες πουπουλένιες, κάστρα ή φτωχόσπιτα. Και σε μια στιγμή να … τα βλέπεις με ορθάνοιχτα πανιά έτοιμα για ταξίδια στο άπειρο. Κι ύστερα να θυμίζουν πυρκαγιές με φλόγες θεόρατες, ή ανθισμένα ανοιξιάτικα λιβάδια.
Είναι εκείνες οι στιγμές που τα σύννεφα ζωντανεύουν μπροστά σου σαν ανθρώπινες φιγούρες και εσύ βάζεις σε αυτές τα πρόσωπα που αποζητάς, εκείνα που ΄χουν χαθεί και δεν θα τα ξαναδείς ποτέ ή που είναι μακριά σου κι περιμένεις την άγια ώρα που θα τα κλείσεις στην αγκαλιά σου. Αλλά και … εκείνα τα γλυκά απωθημένα σου πρόσωπα, που ξέρεις ότι δεν θα γίνουν ποτέ δικά σου γιατί ήταν λάθος η στιγμή που σε πλησίασαν, ή γιατί έχασες τη μάχη διεκδικώντας τα και τώρα τα φέρνεις κοντά σου μέσα από τα σύννεφα. Μορφές που ξεθάβεις από την καρδιά σου και το μυαλό σου, εκεί στις μυστικές κρύπτες που τα ‘χεις καλά κρυμμένα, και ψάχνεις αφορμή να βγουν, ακόμα κι αν ξέρεις ότι αυτό θα σε πονέσει.
Τα σύννεφα, που αλλάζουν μορφή κάθε δευτερόλεπτο, ανάλογα με τη μουσική του ανέμου και τα βήματα που τους επιβάλλει να κάνουν. Ή μήπως απλά αυτοσχεδιάζουν; Και μόνα τους, χωρίς να δίνουν σημασία στον χορογράφο τους, χορεύουν στο δικό τους ρυθμό.
Και στήνονται στον ουρανό ολόκληρες ιστορίες, για τον κάθε θεατή διαφορετικές αφού η φαντασία είναι προσωπική υπόθεση, και όρια δεν έχει. Και μέσα σε λίγα λεπτά κοιτάζοντας τους περίεργους αυτούς αλαφροΐσκιωτους κατοίκους του, ζεις στον αέρα, πετώντας μαζί τους, ο,τι δεν ζεις στη γη που πατάς.
Στα σύννεφα …
Στα σύννεφα της Λευκάδας.
Που θα τα δεις να ξεμυτούν απ΄ τις κορφές των Σκάρων, πίσω από τα Σταυρωτά, να σε καλημερίζουν πάνω από τη Λάμια.
Που θα τα δεις να βυθίζονται με τον ήλιο βαμμένα στα χρώματα της φωτιάς στη θάλασσα στο Κάθισμα ή πίσω από τους Μύλους, ή τον κάβο τ΄ Αϊ Γιάννη.
Ή να παίζουν με τα βράχια στη Νηρά, και στη Μεγάλη Πέτρα.
Τα σύννεφα της Λευκάδας.
Που θα τα δεις να σκεπάζουν τη χώρα με μαβιά και γκρι παπλώματα, πασπαλισμένα με τις χρυσές αχτίδες του ήλιου.
Που κρύβουν την Εγκλουβή και το Πλατύστομα κάτω από βαριά κουρτίνα.
Που κατεβαίνουν μαζί σου το φιδίσιο δρόμο από τον Αϊ Λιο στον κάμπο της Συκιάς.
Και που θαμπώνουν τον ορίζοντα πάνω από τα Πριγκηπονήσια.
Στην ανατολή και τη δύση, στο βορά και το νότο. Πάνω από τη θάλασσα, πάνω από τη στεριά.
Πάνω από το νησί, στέμμα του πολύτιμο.
Με αφορμή το θέμα της τρέχουσας εβδομάδας στην ομάδα του fb Lefkada Photos – Φωτογραφίες της Λευκάδας.
