Προχθες βράδυ, κατά τις 9.45 μ.μ., πήρα το αυτοκίνητό μου από τα Πλατύστομα για να κατευθυνθώ στην πόλη της Λευκάδας επιλέγοντας το άκρως επικίνδυνο οδικό δίκτυο Αλέξανδρος-Λαζαράτα.
Ένα οδικό δίκτυο που δεν έχει καθαριστεί από τα βάτα και δεν έχει επαρκή ορατότητα και που έχει σημεία-παγίδες με λακκούβες που μπορούν να σε εγκλωβίσουν και να σου σπάσουν κανένα λάστιχο. Περισσότερα για το οδικό δίκτυο μπορείτε να δείτε σε άρθρο του περασμένου χειμώνα [εδώ]. Η κατάσταση με την πάροδο του χρόνου είναι πολύ χειρότερη, έργα φυσικά και δεν έχουν γίνει. Επιπροσθέτως το πάντοτε μόνιμο πρόβλημα των ανεπιτήρητων βοοειδών αυξάνει την επικινδυνότητα στα ύψη. Ωστόσο, αρκετοί κάτοικοι επιλέγουν το συγκεκριμένο οδικό δίκτυο λόγω της περιορισμένης κίνησης ή ακόμα και λόγω της ομορφιάς της φύσης.
Επιστρέφω στην διήγηση του χθεσινού δρομολογίου. Μερικά μέτρα από το τελευταίο σπίτι των Πλατυστόμων συναντώ επάνω στο δρόμο, ναι… σε αυτή τη λεωφόρο, τρία μοσχάρια (μεγάλων διαστάσεων). Κορνάρω, πιάνω άκρη τέρμα αριστερά και περνάω σημειωτόν, καθώς τα συμπαθή τετράποδα δεν μετακινούνται για κανένα λόγο και έχοντας πλέον συνηθίσει δεν φοβούνται τα αυτοκίνητα. Ούτε ένα χιλιόμετρο πιο πέρα, στην περιοχή “Φτεριώνας”, συναντώ, επάνω στο δρόμο φυσικά, ακόμη τέσσερα, κάποια εκ των οποίων κατάμαυρα, οπότε και δύσκολο να τα δεις άμεσα μέσα στη νύχτα. Τα διακρίνω τελευταία στιγμή, ρίχνω το μισό αμάξι πάνω στις μάζες και συνεχίζω τέρμα δεξιά. Ούτε ένα χιλιόμετρο παραπέρα λίγο πριν τα πρώτα σπίτια του Αλεξάνδρου συναντώ ένα μικρό μοσχαράκι και διακόσια μέτρα πιο πέρα καμιά δεκαριά επάνω στο δρόμο και άλλα τόσα μέσα στα χωράφια, πλησίον του δρόμου. Κάνω ελιγμούς τέρμα δεξιά και μετά τέρμα αριστερά για να μπορέσω να περάσω. Στον τελευταίο ελιγμό φωτογραφίζω τα ζώα γιατί να πεισθούν και όσοι δεν μας πιστεύουν.
Μπορώ να συνεχίσω τη διήγηση αμέτρητων περιστατικών που ξυπνάω μέσα στη νύχτα και βγαίνω στην αυλή προκειμένου να διώξω τα βοοειδή πριν κάνουν επιδρομή στον κήπο μας ή στα παρακείμενα αμπέλια, “στραβωμένα από την πείνα”, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου. Μπορώ να διηγηθώ αμέτρητα περιστατικά ανθρώπων που έχουν χρόνια να τρυγήσουν λόγω των επιδρομών αυτών των ζώων. Αμέτρητα περιστατικά λεηλατημένων αυλών και κήπων και ελαιόδεντρων. Σπασμένα δέντρα και κλήματα, γκρεμισμένες λιθιές που έστεκαν αιώνες στην ίδια θέση. Δεκάδες περιστατικά φθορών στην περίφραξη, για την οποία οι αγρότες δαπάνησαν πολλά χρήματα. Μπορώ να διηγηθώ αμέτρητα περιστατικά διαμαρτυριών των αγροτών στους αρμόδιους φορείς αλλά και αμέτρητες μηνύσεις. Το αποτέλεσμα; Στο ίδιο έργο θεατές…
Ανύπαρκτες φιλοζωικές οργανώσεις όταν περισσότερα από εκατό βοοειδή κάνουν επιδρομές σε δοχεία με νερό γιατί παραμένουν διψασμένα, όταν εκτίθενται σε κίνδυνο καταμεσής του οδικού δικτύου και εκτός ενός ασφαλούς χώρου. Εκτός κι αν δεν αγαπούν τα βοοειδή ή δεν είναι κι αυτά ζώα επειδή ζυγίζουν περισσότερα από 400 κιλά (χωρίς υπερβολή).
Ανύπαρκτη δημοτική αρχή που παραβαίνει το καθήκον που ο νόμος ορίζει ότι έχει (περισυλλογή ανεπιτήρητων βοοειδών) και που ταλαιπωρεί περισσότερο τους κατοίκους με δήθεν συνελεύσεις που δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα και που τους στοχοποιούν. Δυστυχώς δεν αρκεί μονάχα η πρόθεση…
Μια ευνομούμενη πολιτεία που δεν νομοθετεί αποφασιστικά και εκθέτει σε πολλούς κινδύνους ανθρώπους που τους πνίγει το δίκιο.
Φυσικά, φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφουμε εδώ για το συγκεκριμένο ζήτημα, ούτε και η τελευταία.
Απλά αναρωτιόμαστε, εάν το ίδιο πρόβλημα το αντιμετώπιζε η πόλη της Λευκάδας ποια θα ήταν η αντίδραση των αρμοδίων;
Απλά αναρωτιόμαστε, που θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση και η ανομία στην ύπαιθρο της Λευκάδας.
Απλά αναρωτιόμαστε, αυτή την επικινδυνότητα ποιος θα την πληρώσει με το μεταφορικό του μέσο ή ενδεχομένως ακόμα και με την σωματική του ακεραιότητα;
Ειρήνη Βονιτσάνου
