Θυμάμαι την αγωνία μου σαν παιδί να μάθω ποδήλατο. Να βγάλω εκείνες τις ενοχλητικές βοηθητικές ρόδες, που χαλούσαν τον κόσμο με την φασαρία τους, και με τις δυο ρόδες του πια, να κυλήσει το ποδήλατο μου και να με παρασύρει στον υπέροχο κόσμο του.
Θυμάμαι το πρώτο πράγμα που έκανα, μόλις έφτανα στο Βλυχό, ήταν να τρέχω να δω το ποδήλατο μου.
Θυμάμαι να κάνω άπειρες βόλτες πάνω κάτω με τα ξαδέρφια μου, καμιά δεκαριά ποδήλατα το ένα πίσω και δίπλα από το άλλο και σε αυτές να βλέπουμε κι άλλα. Σαν μια παρέλαση από ποδήλατα, που ηχούσαν τα καμπανάκια τους παιχνιδιάρικα και συνόδευαν τις πολύχρωμες φιγούρες δεκάδων παιδιών, τις κελαρυστές φωνές τους.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που έπεσα, την πληγή στο γόνατο, το αίμα και το δάκρυ μου και την αγωνία μήπως και μετά δεν με αφήσουν να ξανανέβω στο ποδήλατό μου.
Το ποδήλατο ήταν το καλοκαίρι μου. Και μετά ήρθε το φθινόπωρο κι εγώ μεγάλωσα απότομα και το ποδήλατο μου πάλιωσε και κάπου, δεν θυμάμαι πώς, χάθηκε.
Χρόνια πολλά μετά, σε μια δεύτερη εφηβεία, πήρα ένα δανεικό ποδήλατο και έκανα κάτι παγωμένες πρωινές βόλτες, όχι στο Βλυχό πια αλλά σε μια διαδρομή άγνωστη για μένα ακόμα τότε. Στη Γύρα. Κι εκείνα τα, δεν ήταν πολλά δυο – τρία ήταν, πρωινά, που ο παγωμένες αέρας στα τέλη του Οκτώβρη, φρέσκαρε το μυαλό μου, αναγέννησε για λίγο τον έρωτα μου για τα ποδήλατα. Δεν έχω ακόμα αξιωθεί να αποκτήσω ένα και ζηλεύω πολύ όσους ποδηλάτες βλέπω.
Να λοιπόν που με αφορμή τη θεματική της ομάδας μας, Lefkada Photos – Φωτογραφίες της Λευκάδας, έζησα μέσα από τις φωτογραφίες σας, και πάλι τον έρωτα αυτό.
Ποδήλατο και Λευκάδα, είναι ένας υπέροχος συνδυασμός. Δένουν μαζί τόσο απόλυτα, τόσο φυσικά που θαρρείς πως είναι γεννημένο το ένα για το άλλο.
Μέσα από τις φωτογραφίες σας, βγήκαν εικόνες ονειρικές, εικόνες νοσταλγικές, εικόνες που δείχνουν μια πανέμορφη Λευκάδα, ανέμελη και ρομαντική.
Κάθε φωτογραφία σας ξυπνούσε τη φαντασία και έβαζε στο νου ιστορίες του “πώς” και του “γιατί”. Ένα αφημένο στον βαμμένο με το χρώμα της ώχρας τοίχο ποδήλατο, ή κάποια άλλο πάνω στην άμμο της παραλίας … ποιος το άφησε, που πήγε, γιατί αργεί; Κι εκείνο τ΄ άλλο στην άμμο; Μη δοκιμάζει τα μαγιάτικα νερά της θάλασσας ο αναβάτης του; Κάθε φωτογραφία και μια ιστορία, για τον καθένα μας ξεχωριστή, μοναδική.
Υπέροχο το θέμα μας!
Φάνηκε ότι το αγαπήσατε!
Πάμε λοιπόν … η ποδηλατάδα μας ξεκινά.
Χρυσούλα Σκλαβενίτη
