Ο γράφων ποζάρει μαθητής στη Κατούνα το 1968 Με τη κονκάρδα του σχολείου στο πέτο την οποία φορούσαμε απαραίτητα στο σχολείο και στις εξόδους μέσα στο χωριό.
Γράφει ο Κώστας Σκλαβενίτης
Το Σεπτέμβρη του 1967 πήγα στη πρώτη τάξη στο Δημοτικό σχολείο της Κατούνας στη Λευκάδα και απαραίτητα έπρεπε καθημερινά να φοράμε όλοι οι μαθητές καρφιτσωμένη στο πέτο την κονκάρδα που δήλωνε πως είμαστε μαθητές του συγκεκριμένου σχολείου απ ότι θυμάμαι.
Όποιοι μαθητές ξεχνιόντουσαν και δεν την φορούσαν τιμωρούνταν με ξυλιές από τη βέργα των δασκάλων κι εκεί δεν είχε πέντε ή δέκα έπεφταν ανάλογα με τα κέφια τους.
Πολλές φορές σε έστελναν πίσω στο σπίτι για να φορέσεις την κονκάρδα και να επιστρέψεις ξανά στο σχολείο.
Μάλιστα έχει καταγραφεί από την περίοδο εκείνη η ατάκα στο χωριό μας, που μια μάνα η αείμνηστη Σοφούλα Σπ. Λάζαρη θύμιζε σχεδόν καθημερινά στο γιό της Τάσο φωνάζοντας του όταν έφευγε για το σχολείο …”Το σήμα σου μωρέ”!
Δεκα ημέρες φυλακή γραμμένες στο “Ατομικό βιβλιάριο μεταβολών και εκπαιδεύσεως” του Ελληνικού Στρατού Αιτία…Διότι σκοπός τυγχάνων εξετέλει πλημμελώς τα καθήκοντά του, ήτοι άνευ κράνους και αποκεκουμβωμένος εκάθητο εντός της σκοπιάς και έγραφε επιστολή! (Για το αποκεκουμβωμένος υπήρχε δικαιολογία αλλά δεν έπιασε, ήταν τέλος Ιουνίου και είχε αρκετή ζέστα που λέμε και στη Λευκάδα).
Πηγαίνοντας στο στρατό εκεί υπήρχαν οι κανόνες που ισχύουν στους φαντάρους όπως καθημερινά να πηγαίνεις στη πρωινή αναφορά, να εκτελείς στο ακέραιο τα καθήκοντα σου και ιδιαίτερα της σκοπιάς,επιμέλεια στην εμφάνιση γενικά, επιμέλεια όπλου, επιστροφή στην ώρα σου από την έξοδο ή την άδεια κλπ.
Για μη συμμόρφωση έπεφταν ημέρες φυλακής που υπηρετούσες στο τέλος μετά τη λήξη της κανονικής σου θητείας(φτηνά τη γλύτωσα με 10 μέρες μόνο τη περίοδο Δεκέμβρης 1979 – Οκτώβρης του 1981).
Φτάσαμε στο 2020 και πρέπει ξανά στο βίο μου ελέω κορονοϊού(το φελέκι μου μέσα)να έχω κάτι επάνω μου που να βεβαιώνει αυτή τη φορά ποιος είμαι(ταυτότητα ή διαβατήριο), πότε γεννήθηκα, τι ώρα αναχωρώ από το σπίτι, που πάω και για ποιο επιτρεπόμενο σκοπό.
Έτσι εφοδιάζομαι με το απαραίτητο χαρτί(αποφεύγω τα SMS)και βγαίνω καθημερινά για τη σωματική μου άσκηση στη περιοχή του χωριού μου και κάθε δεύτερη ημέρα για προμήθεια ψωμιού και άλλων αγαθών πρώτης ανάγκης.
Είναι φορές όμως που φεύγω και το ξεχνάω (συνήθως ξεκινώντας με το αυτοκίνητο) και επιστρέφω(έχω τυπώσει ένα ολόκληρο πακέτο και συμπληρώνω ανάλογα κάθε φορά).
Κι εδώ θυμήθηκα την αείμνηστη Σοφούλα και είπα στη γυναίκα μου κάθε φορά να μου το θυμίζει πριν κατέβω τις σκάλες του σπιτιού… “το χαρτί σου μωρέ”!…γιατί εδώ δεν πρόκειται για ξυλιές όπως στο Δημοτικό σχολείο, εδώ πρόκειται για 150 ευρώ κάθε φορά και θα τσούξουν περισσότερο!
