της Ειρήνης Βονιτσάνου.
Δεν είναι μόνο τα αμέτρητα πνιγμένα παιδιά στη Μεσόγειο. Δεν είναι μόνο τα αμέτρητα διαμελισμένα παιδιά στην Παλαιστίνη. Δεν είναι μόνο τα αμέτρητα αποστεωμένα παιδιά στην Αφρική. Δεν είναι μόνο τα παιδιά. Είναι οι όπου γης κατατρεγμένοι. Που θρηνούν για τη γη τους, τις ζωές τους, τα σπλάχνα τους.
Και κάθε τόσο μια φωτογραφία με το δράμα και την ανείπωτη δυστυχία των αμέτρητων κατατρεγμένων έρχεται να ταράξει το δικό μας μικρόκοσμο. Εμάς των πολύ πιο τυχερών. Εκεί που τρώμε, όταν αράζουμε στο διαδίκτυο ή τις στιγμές που τα μικρά προβλήματά μας φαντάζουν βουνό. Προβληματιζόμαστε, κάνουμε ένα share και μετά τι; Επιστρέφουμε και πάλι στο μικρόκοσμό μας. Για να εμβαθύνουμε περισσότερο στην επιφανειακή ενασχόληση με το εγώ μας.
Τι μας μένει τελικά από τις στιγμές που ο πόνος των άλλων ανακινεί τα δικά μας συναισθήματα αλληλεγγύης; Μετουσιώνουμε άραγε εμπράκτως αυτές τις ελάχιστες στιγμές που πλησιάζουμε λίγο πιο κοντά στην ψυχή μας, εγγύτερα στην ξεχασμένη μας ανθρώπινη ύπαρξη; Δράττουμε αυτά τα συναισθήματα για να αφυπνίσουμε το αύριο της δικής μας ζωής και δράσης; Και δε μιλάω για το αδύνατο, αλλά για το εφικτό του δικού μας ευρύτερου μικρόκοσμου. Για τον γνωστό μας συνάνθρωπο που μας προσπερνά κουβαλώντας την προσωπική του δύστυχη ιστορία.
Και δεν είναι το ζητούμενο να συγκρίνουμε τις τραγωδίες. Ζητούμενο των καιρών μας είναι ο καθένας στη δική του κοινωνία, από το δικό του μετερίζι, να αντιμετωπίσει το συνάνθρωπό του λίγο πιο ανθρώπινα, με πραγματικό ενδιαφέρον που δεν τελειώνει μονάχα στην όποια οικονομική προσφορά. Ακόμη και στο επίπεδο της προσωπικής μας εργασίας αντιμετωπίζοντας τον όποιο εξυπηρετούμενο-πελάτη αξιοπρεπώς και ισότιμα. Ζητούμενο των καιρών μας είναι να ενεργοποιηθούμε ουσιαστικά και ο καθένας να προσφέρει συνειδητά αυτό που μπορεί. Κι ίσως τότε αντικρίσουμε στον καθρέφτη μας έναν καλύτερο εαυτό στον οποίο θα αξίζει να εμβαθύνουμε.
