Ποιήμα της Νόνης Σταματέλου
Πολλές νύχτες ξυπνάω και τακτοποιώ τη φοιτητική μου κάμαρη.
Στρώνω το ντιβανάκι,τινάζω τα χαλάκια της μάνας,
απλώνω τον ήλιο στο μπαλκονάκι.
Έχει διαδήλωση στο κέντρο.
Σε μηδενικό χρόνο καθρέφτη
κοιτώ στα μάτια την ευθύνη μου και βγαίνω..
Μ’ ένα πλακάτ κιτρινισμένο τρέχω.
Η Αθήνα ραγισμένη,
χωρίς ανθρώπους.
Ένας δήμιος μετράει τους εκτελεσθέντες…
Το φόρεμά μου μες στο αίμα
Τα χαρτιά μου μες στα δάκρυα.
Ξυπνάω ιδρωμένη.
Το ραδιόφωνο παίζει όλη νύχτα πένθιμα εμβατήρια.
Στους ναούς της πατρίδας μου φωλιάζουν λύκοι.
Οι ποιητές κρεμάστηκαν στις πλατείες…
ΝΟΝΗ
