Γράφει ο Θοδωρής Γεωργάκης
Aπ’ τον μέσα εσωτερικό μας πλούτο, που όλοι, μα όλοι αδιαμφισβήτητα διαθέτομε, ήρθε ο καιρός να αναστοχαστούμε γενναιόφρονα, να αλλάξουμε τη φορά των πραγμάτων στη ζωής μας, ατομική και κοινωνική, και να εκφράσουμε, στην πιο καίρια ώρα, το μεγάλο μας ευχαριστώ στον επιστημονικό κόσμο της χώρας, γιατί, τούτη την κρίσιμη στιγμή, που τα πάντα έμοιαζαν έρμαια της τύχης και του ολέθρου, όρθωσαν έγκαιρα την επιστημοσύνη τους και τον ανθρωποκεντρικό ορθολογισμό τους και έσωσαν, στην κυριολεξία, την ελληνική κοινωνία απ’ τα εφιαλτικότερα σενάρια αφανισμού χιλιάδων συνελλήνων!
Αυτός ο εμπνευσμένος επιστημονικός κόσμος, στον χώρο του επιτελικού κράτους, αλλά κυρίως στον χώρο της ιατρικής, έτσι όπως επέβαλαν οι εμπερίστατες συνθήκες, απαρτιζόμενος απ’ το ιατρικό, το νοσηλευτικό, το βοηθητικό προσωπικό, αλλά και το διοικητικό και υπηρετικό προσωπικό των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, έσωσαν την χώρα απ’ μια ανθρωπιστική καταστροφή μεγάλου μεγέθους. Προπορεύθηκαν των γνωστών αλυσιτελών πολιτικών παλινωδιών και ομφαλοσκοπήσεων και με τρόπο αυτοθυσιαστικό, που αγγίζει τα όρια του παράτολμου, φύτεψαν την ελπίδα και σφυρηλάτησαν το νέο κοινωνικό μοντέλο της νέας μετακορωναϊκής Ελλάδος… Γιατί , πέραν απ’ την κοσμοσωτήρια επέμβασής τους, σε τούτο ακριβώς, φαίνεται, να οδηγούν τα πολιτικοκοινωνικά πράγματα της χώρας… Στον κάθετο επαναπροσδιορισμό τους…
Σαν αλαφιασμένη κοινωνία, θεοποιήσαμε την προβολή και την δημοσιότητα, μέσα από μια πολυλειτουργική και πολυφροντιδική προσπάθεια, που πήρε τη μορφή του ατομικού ευδαιμονισμού και την αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, δημιουργώντας το υπερφύαλο <<εγώ>>, το οποίο με την σειρά του ενεργοποίησε και δημιούργησε τον φενακισμένο κόσμο με τα ψευτοείδωλα των κοιλιακών και των γυμναστηριακών σωλήνων, που προσπέρασε αδιάφορα, σαν κατώτερο, τον εργάτη του δήμου και τον οδοκαθαριστή, που απαξίωσε στα σχολειά μας τον <<δασκαλάκο>>, που μας βύζαξε το γάλα του στενόψυχου ατομισμού, σαν υπέρτατη <<κοινωνική ενατένιση>>, που αλλοτρίωσε ήθη έθιμα και παραδόσεις, που ένα σωρό, τελικά, όπως απεδείχθησαν δικές μας παθογένειες και εσωτερικές αγωνίες <<θεοποιήθηκαν>> και αναβαπτίστηκαν σαν <<προσόντα>>, στον βωμό της ανέλιξης και της προσωπικής ευημερίας…
Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, όπου ο αναστοχασμός, όπως σημειώσαμε εισαγωγικά, φαίνεται, γιατί πρέπει να κρατάμε και κάποιες επιφυλάξεις, να λειτουργεί απελευθερωτικά και κυρίως βουστροφηδόν προς τις αξιακές αρχές αυτής της άλλης Ελλάδας, που όλοι νοσταλγούμε. Είμαστε το <<εμείς>> και κυρίως είμαστε, πλέον ένας λειτουργικός καθρέφτης, να μας επιστρέφει, όχι το ψευτοείδωλό μας, αλλά αυτό που τελικά είμαστε, στα πλαίσια ενός νέου αυτοαναγνωριστικού ελέγχου, απότοκο, φευ, μιας επαπειλούμενης συμφοράς, αλλά, έστω και έτσι, εκόντες άκοντες στραμμένοι προς έναν ανθρωποκεντρικό ουμανισμό… Μια κοινωνία με περισσή συναισθηματική οικειότητα, με ενσυναίσθηση της αποστολής και του καθήκοντος, όχι μόνο των δικαιωμάτων…
Eνώ η επιστήμη με την κοινωνία, φαίνεται να έχουν, έστω και άτυπα, συναποφασίσει για το νέο μοντέλο ανθρωποκεντρικού ορθολογισμού και αποφασιστικής αποτελεσματικότητας, το ζητούμενο είναι πως θα πορευθεί εφεξής το Ελληνικό πολιτικό σύστημα. Δια στόματος πρωθυπουργού φάνηκε μια ανανηπτική και αναθεωρητική διάθεση, σε σχέση τουλάχιστον με κορυφαία προτάγματα του κόμματός του, που αφορούσαν έναν άκρατο φιλελευθερισμό, και η επιστροφή σε απλά πολιτικά και πρακτικά ζητούμενα, όπως η ενδυνάμωση του ΕΣΥ και του ΕΠΤΕΛΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΣ. Απομένει να δούμε στην εφαρμοσμένη πολιτική αυτά τα δύο κορυφαία θέματα. Και η αντιπολίτευση απ’ την πλευρά της έδειξε στοιχεία προσαρμογής και νηφαλιότητας στην διαμορφωμένη τραγική κατάσταση της πανδημίας.
Η ύφεση στην Ελληνική οικονομία σίγουρα θα είναι μεγάλη και οδυνηρή. Το ζητούμενο είναι, πλέον, αν ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα θα μετατρέψει την δυστυχία σε νέο ξεκίνημα και κυρίως σε αναθεώρηση του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Μέχρι τώρα δεν έχει κατατεθεί καμιά ρηξικέλευθη πρόταση, ούτε απ’ την κυβέρνηση, ούτε απ’ την αντιπολίτευση σε αυτό το στρατηγικής σημασίας θέμα, παρά μόνο χρηματοδοτήσεις για επανεκκίνηση και μια κοκορομαχία, περί των ποσών, οι μεν σε μια γερολαλάδικη λογιστική σφιχτή διαχείριση, οι δε, στα πλαίσια του καραμπουζουκλισμού, βάλτε κάτι παραπάνω…
Και καλώς και κακώς δομήθηκε σ’ αυτά τα δέκα χρόνια της κρίσης μια οικονομία, που σε ποσοστό τουλάχιστον 20% του ΑΕΠ στηρίζεται στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, κοντολογίς στον τουρισμό. Αυτή η μεγάλη εξάρτηση απ’ τον τριτογενή τομέα είναι που δημιουργεί και το μεγάλο <<ΓΚΑΠ>> στην Ελληνική οικονομία για το 2020, που όλοι απευχόμαστε να μην είναι διψήφιο, αλλά, πιθανόν να ξανασυναντήσουμε μπροστά μας το φαινόμενο πάλι σε μια νέα πανδημική κρίση, ή άλλον εξωγενή καταστροφικό παράγοντα…
Ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, που θα θωρακίσει την οικονομία της χώρας από αυτού του είδους τα κοσμογονικά φαινόμενα, μπορεί να θεωρεί σαν… άδηλους πόρους τα έσοδα απ’ τον τουρισμό, που θα ΄ρχονται σαν μα ευχάριστη έκπληξη να συνανθροίζονται και να αυγαταίνουν το ΑΕΠ, πρέπει όμως πρωτίστως να έχει στόχο το ΝΕΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΧΡΗΜΑ μέσα απ’ τη δημιουργία μια νέας γενιάς μοκροεπιχειρήσεων στην μεταποίηση και την παραγωγή, αλλά και στον πρωτογενή τομέα.
Οι συνθήκες είναι εξαιρετικά ευνοϊκές. Οι δημοσιονομικοί περιορισμοί της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και τα σύμφωνα σταθερότητας δεν υπάρχουν πιά. Αντίθετα, μάλιστα, υπάρχει ένα μεγάλο εγγυοδοτικό κεφάλαιο, περίπου δύο δις, το οποίο, αν εργαλειοποιήσει προς αυτή την κατεύθυνση, που αμέσως προαναφέραμε, η Κυβέρνηση, θα μπορέσει να δημιουργηθεί η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΟΙΗΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ.
Υπάρχει στα Ελληνικά οικονομικά χρονικά η μεγάλη επιτυχία της δεκαετίας του 1980, όταν τα περίφημα ΒΙΟΤΕΧΝΙΚΆ ΔΑΝΕΙΑ στην παραγωγή και στην μεταποίηση, με την εγγύηση του δημοσίου, δημιούργησαν την έκρηξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στον μαγικό αριθμό των εννεακοσίων χιλιάδων!!! Αυτό το νέο εγγυοδοτικό κεφάλαιο είναι ένα εργαλείο θησαυρός στα χέρια του πολιτικού μας συστήματος. Οψόμεθα…
