Κείμενο και φωτογραφίες από διαφορετικές διαδρομές
Κώστας Σκλαβενίτης
Πάντοτε ήμουν λάτρης των περιπατητικών διαδρομών. Από πιτσιρικάς “αλώνιζα” όλη τη περιοχή της Κατούνας μαζί με τα άλλα παιδιά,την απόσταση Κατούνα – Λυγιά την ανεβοκατέβαινα συχνά και αναφέρομαι σε ηλικία κάτω των δέκα ετών πολλές φορές και μόνος μου(τα δύο χωριά είναι μια κοινότητα), αργότερα έφηβος στη Λυγιά μη βρίσκοντας κάποια βράδια του Χειμώνα μέσο μεταφοράς με οτο στοπ ερχόμουν με τα πόδια από πόλη της Λευκάδας,με φίλους από Νικιάνα ανέβαινα μέχρι το βουνό Σκάρο και ως μαθητής του Γυμνασίου Αρρένων της Λευκάδας πήγα πάρα πολλές φορές στο δρόμο του Κάστρου, της Γύρας, των Μύλων και του Αϊ Γιάννη κάνοντας τις κοπάνες κυρίως της Άνοιξης αλλά και τα καλοκαίρια κι από τότε κόλλησα κι αγάπησα αυτή τη περιοχή όπως και το χωριό μου.
Η απουσία μου από τη Λευκάδα σχεδόν τριάντα χρόνια μου στέρησε τα πανέμορφα και αγαπημένα μέρη και μετά την επιστροφή ξανά στα πάτρια εδάφη προσπαθώ να πάρω πίσω όσα στερήθηκα και αναπολούσα.
Συχνά περπατώ στο δρόμο του Κάστρου, της Γύρας και του Αϊ Γιάννη καταλήγοντας πολλές φορές στο μοναδικό Κρυονέρι όπου αντικρίζεις το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού και αισθάνεσαι πως επικοινωνείς με το δημιουργό αυτού του όμορφου γαλάζιου πλανήτη.
Σαν μαγνήτης με τραβάει το ηλιοβασίλεμα στους Μύλους και το έχω φωτογραφήσει όσο τίποτε άλλο περισσότερο το οποίο είναι συνδυασμένο με τις πολλές και διάφορες αναμνήσεις της δεκαετίας του 70.
Ακόμη ως μόνιμος κάτοικος Λυγιάς τα τελευταία δέκα χρόνια περπατώ σε μια όμορφη διαδρομή που την κάνω πολύ συχνά και ξεκινάει από τη παραλία “Λίμνη”(εικόνα 1)και καταλήγει στις παλιές αλυκές Αλεξάνδρου.
Η παραλία αυτή βρίσκεται κάτω από τη κλειστή στροφή στο λιμάνι της Λυγιάς όπου υπάρχει πεζόδρομος που ξεκινάει και διανύει κατά μήκος όλη την ακτογραμμή μέχρι τις αλυκές.
Περνάς τη στροφή παραλιακά και περπατάς περιμετρικά το λιμάνι βλέποντας μπροστά σου τα ψαροκάϊκα, τις βάρκες, τα μονόξυλα, τα καφενεία και τις ταβέρνες που βρίσκονται σ αυτό(εικ. 2)και συναντάς το πρώτο ξύλινο γεφυράκι που βρίσκεται πάνω από το λαγκαδάκι που καταλήγει στη θάλασσα ερχόμενο από τη περιοχή των Σφακιωτών και της “Βράχας”(εικ. 3).
Συνεχίζεις περνώντας γειτονιές και ταβέρνες που βρίσκονται δίπλα στο κύμα, δεξιά σου βλέπεις διαρκώς τη θάλασσα, παραδοσιακές αραγμένες ξύλινες βάρκες, αλλά και απέναντι το κάστρο του Αγίου Γεωργίου(1807) της Πλαγιάς στην Ακαρνανία(εικ. 4,5&6)
Κατόπιν από τη περιοχή “Βαρκά” μέσα από ένα μικρό δασύλλιο αντικρίζεις από μακριά τη περιοχή των παλιών αλυκών και το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα που βρίσκεται σ αυτό το χώρο(εικ 7&8).
Άλλο ένα ακόμη όμορφο ξύλινο γεφυράκι συναντάς στο τέρμα στο βόρειότερο σημείο της Λυγιάς – και ανατολικά των Καρυωτών(εικ. 9)και κατευθύνεσαι προς το εκκλησάκι και το δρόμο από άσφαλτο(εικ.10)που καταλήγει στο δίαυλο.
Σ αυτή την ευθεία κοιτάζοντας δεξιά απολαμβάνεις τη θέα προς τον όρμο Δρέπανο, το βουνό Σκάρο, το Μεγανήσι, τον Κάλαμο (εικ.11), αριστερά βρίσκονται οι αλυκές (εικ.12)και μπροστά σου το χωριό απέναντι της Πλαγιάς.
Τερματίζοντας την ευθεία πηγαίνεις αριστερά με κατεύθυνση προς βόρεια όπου υπάρχει χωματόδρομος(εκ.13)και βλέπεις δεξιά σου το δίαυλο και αριστερά τις αλυκές.
Λίγο πιο κάτω μετά τον πυλώνα της ΔΕΗ βρίσκεται έξω από το δίαυλο ένα μικρό αγκυροβόλιο από παραδοσιακά σκάφη(εικ.14&15)και από εκεί βλέπεις απέναντι τα δύο χωριά της Περατιάς και στο βάθος τη μαρίνα της Λευκάδας.
Ολόκληρη αυτή η διαδρομή που σας περιέγραψα είναι έξι χιλιόμετρα με την επιστροφή και την περπατάς σε μια ώρα περίπου.
Μία ώρα που αγναντεύεις συνεχώς τη θάλασσα, τη βλάστηση της περιοχής και απέναντι την Ακαρνανία.
Ο χώρος των Αλυκών έχει χαρακτηριστεί Νatura 2000, διατηρητέο μνημείο και υπάγεται στο Ελληνικό Δημόσιο.
Βέβαια μόνο διατηρητέο δεν είναι το ιστορικό μέρος κι ένα ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της Πολιτιστικής μας Κληρονομιάς!
Πλήρης η εγκατάλειψη, σκουπιδότοπος και ετοιμόρροπα σκέτα φαντάσματα τα παλιά κτίρια(εικ.16), αντί ενός μουσείου εξόρυξης του αλατιού για να έβλεπαν οι νεότερες γενιές αλλά κι εμείς όσοι τις ζήσαμε στην καλή τους εποχή(αυτό όμως θα γίνει κάποια στιγμή ένα άλλο θέμα).
Κατά την επιστροφή της διαδρομής από τις αλυκές ανεβαίνοντας προς τον Άγιο Παντελεήμονα τα μάτια μου είναι καρφωμένα πάντα ψηλά, ψηλά εκεί στη Κατούνα(εικ.17)που βρίσκεται σαν τοποθεσία στη πρώτη επιλογή της καρδιάς μου…ως γενέτειρα αλλά και ως η γη που κάποια στιγμή θα με αγκαλιάσει για πάντα!
