Ποίημα του Αντρέα Σταύρακα “Κόκορου”.
Σε είδα χτες στον ύπνο μου
ντυμένη στα γαλάζα ,
άσπρη κορδέλα στα μαλλιά,
στο χέρι σου τη σάκα .
Πήγαινες λέει στο σχολειό
στην τελευταία τάξη,
είχες στα χείλη τη φωτιά
στις μπούκλες το μετάξι.
Απόβροχο και είχε βγει
του ουρανού το τόξο,
είχε πλεχτεί στα κάλλη σου
στον άσπρο σου το κόρφο.
Σίμωσα σου ψιθύρισα
έσκυψες το κεφάλι,
έγινε τριανταφυλλί
τ’ ωραίο σου μουτράκι.
Όταν έξω σχόλησες
ξεθάρρεψες κομμάτι,
που και που μου έκλεινες
τ’ αμύγδαλό σου μάτι.
Εκείνη την όμορφη βραδιά
στη μυγδαλιά τ’ Αρσένη,
τόλμησα και σού’ πιασα
το απαλό σου χέρι .
Τρέμοντας ,τα’ χείλη μου
έψαχναν τα δικά σου ,
εσύ τρυφερά με τράβηξες
μέσα στην αγκαλιά σου.
Αλλάξαμε το πρώτο μας φιλί
δώσαμε τα χέρια ,
βρέθηκα για μια στιγμή
ανάμεσα στ’ αστέρια .
Στερνότερα με κάλεσες
στο σπίτι σου ένα βράδυ.
Αφού ο ήλιος μέριασε ,
και βγήκε το φεγγάρι.
Κι αφού για ύπνο πήγανε
όλοι οι δικοί σου,
πτίδια πτίδια άνοιξα
και μπήκα στην αυλή σου.
Πάτησα στην αχλαδιά,
πιάστηκα απ’ το περβάζι,
άνοιξες το πατζούρι σου
και μπήκε το φεγγάρι.
Ήσουν ομορφότερη
και ζήλεψε λιγάκι,
σίμωσα και σού δωσα
στο στόμα ένα φιλάκι.
Απέθεσα το χέρι μου
στης ρόμπας τα κουμπάκια
και άγγιξα με ευλάβεια
τα δυο σου λεμονάκια.
Ήταν ακόμα άγουρα
δεν είχανε σκαρίσει,
έκανα ένα λεπτό σιγή
και θαύμασα τη φύση.
Παρέλυσε το χέρι μου
και γλίστρησε πιο κάτω,
άγγιξε ένα πούπουλο
κάτι πολύ αφράτο .
Μα ξύπνησα, αλίμονο,
με τη γεύση τη γλυκιά,
γύρισα, κοιμόσουνα,
ήσουνα γριά
.
Δεν είχες στα χείλη τη φωτιά,
στα μαλλιά σου είχες χιόνια,
και είδα πώς μαράθηκαν
τα δυό σου τα λεμόνια
Χαμπλότερα δεν κοίταξα,
γύρισα στον ουρανό τα μάτια,
Θεέ, τι τα ‘θελες τα γηρατειά,
πιο όμορφα δεν είν’ τα νιάτα;
Α . Ι . Α . Κόκορος
