Γράφει η Βιολέττα Σάντα
Δέος. Αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει, αυτό που αισθάνεσαι αντικρίζοντας το ακρωτήρι Λευκάτας.
Όσα και να έχεις φανταστεί, όσα και να περιμένεις, το τοπίο είναι από εκείνα που σου επιβάλλονται διώχνοντας μακριά οτιδήποτε άλλο σε έχει συναρπάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή!
Είναι ένας από αυτούς τους τόπους, που έχουν τόση δυναμική, προκαλούν τόσο δυνατά συναισθήματα και συγκινήσεις, τόσα ρήγματα στην πραγματικότητα ώστε μπορείς να αισθανθείς ποιητής, φιλόσοφος…
Οι μύθοι που το περιβάλουν μπορούν να σε πάρουν μακριά από την πραγματικότητα στη σφαίρα του οράματος και της οπτασίας.
Μια επίσκεψη τούτες τις μέρες, με αυτόν το γλυκό καιρό, σου δίνει την εγωιστική ικανοποίηση, ότι μόνος σου απολαμβάνεις αυτή την ομορφιά!
Δεν υπάρχει ούτε άνθρωπος, ούτε ασυμφωνία της φύσης σ’ αυτή την επίσκεψη!
Η θάλασσα, τα βράχια, ο ήλιος συνυπάρχουν αρμονικά μόνο για σένα!
Ο ήλιος: τόσο φωτεινός αυτή την εποχή αλλά συνάμα τόσο σεμνός, ώστε να μπορείς να τον κοιτάς κατάματα! Με την εμφάνιση του μια γλυκιά θαλπωρή σε τυλίγει και σε ζεσταίνει.
Διακριτικός το πρωί, αλλά όσο προχωρά η μέρα γίνεται πιο επίμονος, μέχρι να του αφεθείς, μέχρι που οι μύες του σώματος σου να χαλαρώσουν και να του παραδοθείς ολοκληρωτικά…
Η θάλασσα: γλυκιά, ήρεμη, στοργική, ίσα – ίσα που χαϊδεύει το βράχο.
Λες και ξεκουράζεται, λες και παίρνει δυνάμεις για τον βαρύ χειμώνα, λες κι έχει αποστάσει από την πολύχρονη πάλη της με τον αρχέγονο βράχο!
Ο Βράχος: η άκρη του νησιού, στέκεται περήφανος και επιβλητικός.
Υπάρχει εκεί χιλιάδες χρόνια πριν από σένα, στητός και αγέρωχος, ανέγγιχτος λες, παρά τα φουρτουνιασμένα κύματα που δέρνουν το κορμί του για αιώνες.
Δέχεται αδιαμαρτύρητα όλη τη μανία της αγριεμένης θάλασσας, χωρίς ποτέ να «λυγίσει».
Το φως του ήλιου δεν κρύβει τίποτα. Πάνω στο σώμα του μπορείς να διακρίνεις όλες τις πτυχώσεις, όλες τις ρωγμές, που ο χρόνος δημιούργησε!
Στέκεται σχεδόν κατακόρυφα με τη θάλασσα. Καταλυτική η παρουσία του, μοναδική.
Τα χρώματα ξεκινώντας από το μαύρο κάτω χαμηλά στο σημείο που τον χτυπούνε τα κύματα, γίνεται στη συνεχεία γκρι, και μετά λευκό!
Λευκό το χρώμα που σε ημερώνει και σε γαληνεύει.
Ο φάρος: Είναι η ανθρώπινη παρουσία στο βράχο μέχρι σήμερα!
Η επιθυμία του σύγχρονου ανθρώπου να αφήσει τα ίχνη του, η προσπάθεια του να επιβληθεί και να δαμάσει τη φύση!
Ύστερα οι μύθοι, η ιστορία, οι παραδόσεις, έρχονται δίπλα σου… παίρνουν σάρκα και οστά.
Ο Απόλλωνας η Αφροδίτη …
Η Σαπφώ: « Τέτοιο πλάσμα ευαίσθητο και θαρρετό συνάμα, δεν μας παρουσιάζει συχνά η ζωή. Ένα μικροκαμωμένο, βαθυμελάχρινο κορίτσι, ένα «μαυροτσούκαλο», όπως θα λέγαμε σήμερα, που, ωστόσο, έδειξε ότι είναι σε θέση να υποτάξει ένα τριαντάφυλλο, να ερμηνεύσει ένα κύμα ή ένα αηδόνι και να πει “σ’ αγαπώ” για να συγκινηθεί η υφήλιος» γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης!
Αν αδειάσεις το μυαλό σου από κάθε άλλη σκέψη, μπορείς να γευτείς πρωτόγνωρα συναισθήματα σε αυτή την «ασήμαντη» άκρη της στεριάς!
Αν νοιώσεις μικρός και ταπεινός μπροστά στην τόση μεγαλοσύνη της φύσης, στην τόση απεραντοσύνη του πελάγους έχεις καταφέρει να αγγίξεις έστω ελάχιστα το μεγαλείο!
Η επιστροφή είναι αργή και βασανιστική. Λίγα χιλιόμετρα είναι αρκετά για να διώξουν από το νου σου όλη τη μαγεία, να σε φέρουν στη σκληρή ελληνική πραγματικότητα!
Το «πωλείται» που βλέπεις εδώ κι εκεί, οι «περιφράξεις», οι καταφανέστατες καταπατήσεις, η φρέσκια, αλλά με γοργό ρυθμό «τουριστική αξιοποίηση» που συντελείται στη γύρω περιοχή, σου φέρνουν στο νου τα λόγια του άλλου μας μεγάλου ποιητή του Γιώργου Σεφέρη« Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»!
Το τοπίο έχει σχεδόν γλιτώσει από την «τουριστική λαίλαπα»! Αλλά για πόσο ακόμα;
Κι εκείνη η «βαριά βιομηχανία» που λέγεται τουρισμός πως θα δουλέψει στο μέλλον;
Θεωρείται περιοχή «φιλέτο» μου δηλώνει με θλίψη η συνοδός μου…
Βιολέττα Σάντα
( Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φίλη και συνοδό μου για την παραχώρηση των φωτογραφιών)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
