Παίρνω τη γόμα μου να σβήσω
μα μουτζουρώνω το χαρτί .
Άλλο σκοπό να τραγουδήσω
μα η φωνή μου δεν μπορεί .
Παίρνω ένα κόκκινο πινέλο
μα όλο το μαύρο υπερτερεί ,
Ν’ αλλάξω όλο τον κόσμο θέλω
μα να αλλάξει δεν μπορεί .
Κι όταν κουπί θέλω να κάνω
απ’ την αντίθετη φορά
τότε ξανά καταλαβαίνω
στον άνεμο κανείς κόντρα δεν πα…
Ένα βιβλίο να διαβάσω
μα απ’ το τέλος δεν μπορώ
θέλει σελίδα τη σελίδα
για να ξαναγεννηθώ .
Δάκρυα που χύνουνε τ’ αστέρια
στα δυο μου χέρια προσπαθώ
μαζεύω όλα τα καλοκαίρια
μα οι χειμώνες ειν’ εδώ .
Είμαι κλεισμένη σ’ ένα σπίτι
από παντού είναι σφαλιστό
όμως από μία χαραμάδα
μπαίνει το κρύο τσουχτερό .
Παίρνω τη γόμα μου να σβήσω
πάλη να κλάψω αδυνατώ
γιατί ότι και να τραγουδήσω
πάντα το μαύρο θα’ ναι δω ..
Ε . Χόρτη
«Αγωγιάτης Α . Σταύρακας »
