Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου
Στα ελληνικά, ο ανωτέρω τίτλος που δανείστηκα, για τη σύνταξη του σημερινού μου πονήματος, σημαίνει «Δεν πρέπει να ξεχάσεις».
Ναι σήμερα, 1η του Μάη, Πρωτομαγιά, αγαπητοί μου αναγνώστες, δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Γιατί σήμερα, εκλεκτοί μου αναγνώστες, πουθενά στον κόσμο δεν είναι αργία. Είναι απεργία! Σήμερα, είναι η αληθινή, η πραγματική απεργία …. Απεργία στη μνήμη κάποιων που τον Μάη του 1866, ξεσηκώθηκαν στο μακρινό Σικάγο και θυσιάστηκαν διεκδικώντας 8 ώρες δουλειάς … ναι 8 ώρες δουλειάς, που σήμερα οι ισχυροί αφεντάδες του Πλανήτη, σου καταργούν τα πρώτα κατοχυρωμένα εργατικά δικαιώματα!!! Εκεί φτάσαμε λοιπόν. Να αφήνουμε τους λίγους να κάνουν κουμάντο στους πολλούς …!!!
Σήμερα, λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες, δεν θα βγούμε στους δρόμους και στις πλατείες. Δεν θα μπορέσουμε να πάμε στην εξοχή, σ’ ένα τόπο με λουλούδια, σε μια παραλία με βότσαλα, ούτε καν ερημική, έστω σε μια ανθρώπινη βόλτα … μας εμποδίζουν ακόμη και ν’ αναπνεύσουμε … μας φορολογούν ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε …
Και μη μου μιλήσεις αγαπητέ φίλε ή φίλη για ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ; Μη μου μιλήσεις για κομματικές οργανώσεις και χρηματοδοτούμενες εθελοντικές κινήσεις πολιτών; Μίλα μου καλύτερα, για τον συμπατριώτη μας, αγωνιστή της ελευθερίας και της δημοκρατίας, τον Αλέκο Παναγούλη, που είναι «Ωραίος ως Έλλην». Που με τους αγώνες του, μας μπόλιασε με τις αρχές και τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας! Κι όπως έλεγε κι ο ίδιος, «η πολιτική είναι ένα καθήκον, η ποίηση είναι μια ανάγκη. Είναι ένα ούρλιασμα, μια κραυγή που δεν μπορείς να πνίξεις. Το άγχος μιας στιγμής που δεν θέλεις να ξεχαστεί. Τότε ψάχνεις χαρτί και μολύβι ζητώντας να ζωγραφίσεις με στίχους αυτή τη στιγμή!».
«Κι αυτή η στιγμή», αφού δεν μπορούμε να βγούμε έξω, να γιορτάσουμε την Πρωτομαγιά ή καλύτερα, αφού μας απαγορεύουν να βγούμε έξω να την γιορτάσουμε και πρωτίστως να την τιμήσουμε, ας μιλήσουμε μεταξύ μας για την Πρωτομαγιά! Κι αν κάποιοι, δεν καταλαβαίνουν και τους φαίνεται μακρινό το Σικάγο και η εξέγερση των εργαζομένων, ας τους μιλήσουμε για τον δικό μας ήρωα, τον Αλέκο Παναγούλη και τους αγώνες του!
Δυστυχώς εκλεκτοί μου αναγνώστες, ο φετινός Μάης, μας «μάτωσε», μας «αρρώστησε» και μας πείσμωσε περισσότερο! Έχουμε καθήκον, λοιπόν, ν’ αγωνιστούμε για τον αυριανό Μάη, για τον Μάη των παιδιών μας. Ν’ αγωνιστούμε για το αδύνατο πριν γίνει αδιανόητο! Πρέπει ν’ αφυπνιστούμε, να ξαναπάρουμε πίσω την κλεμμένη μας ζωή!
Οι αγώνες του λαού, δεν καθηλώνονται σε γραφεία, σε τηλεοπτικά χαζοκούτια και σ’ άψυχα πληκτρολόγια! Οι αγώνες του λαού, δίνονται σ’ όλες τις δουλειές, εκεί όπου υπάρχουν εργαζόμενοι, εκεί όπου υπάρχουν συνταξιούχοι και νέοι, εκεί όπου υπάρχουν πολίτες οι οποίοι αντιστέκονται και παλεύουν, εκεί όπου υπάρχουν ρήξεις κι ανατροπές, εκεί όπου οι άνθρωποι ζουν κι όχι απλά επιβιώνουν!
Το να κρατάμε ζωντανή τη μνήμη, είναι υποχρέωση! Γι’ αυτό, αγαπητοί μου αναγνώστες, το σύνθημα στις σημερινές μέρες κι αυριανές εποχές, που πρέπει να οδηγεί τα βήματά μας και να δονεί τη σκέψη μας, ας μου επιτραπεί ταπεινά, να είναι ο τίτλος του σημερινού μου σημειώματος : «Non devi dimenticare», που σημαίνει, «Δεν πρέπει να ξεχάσεις!».
