Σκόρπιες σκέψεις του Ντελάλη, ανακατεμένες στον καιρό του κορονοϊού!
«Αλλάζουν οι καιροί, περνάν τα χρόνια του κόσμου το ποτάμι είναι θολό», συμπατριώτες μου λέει ο μεγάλος μας ποιητής και στιχουργός, Νίκος Γκάτσος.
Ζούμε μέρες, πατριώτες μου, που θα τις θυμόμαστε για χρόνια. Ίσως για ολόκληρη τη ζωή! Στους περισσότερους από εμάς, δεν μας έτυχαν πόλεμοι ή θεομηνίες. Μας έτυχε όμως, να αντιμετωπίσουμε λόγω κορονοϊού, τις πιο δύσκολες συγκυρίες, τους ίδιους μας τους φόβους. Να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας και τη συμπεριφορά του.
«Φωτιά στα μπατζάκια μας», μας έχει βάλει ο ιός και πολύς πολιτικοαυτοδιοικητικός και όχι μόνο κόσμος, σκέφτεται το πώς θα αυτοπροβληθεί, το πώς θα κερδίσει λίγα λεπτά δημοσιότητας! Α!, ρε «καημένοι», εδώ ο «κόσμος πεθαίνει» και εσείς το χαβά σας! .
Έτσι και εγώ παίρνω την ντουντούκα μου, απίδρομο μεγάλο κάνω και βγαίνω! Φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ σε γειτονιές της πόλης και στα χωριά μας, ότι «μένουμε όλοι σπίτι!».
Συμπατριώτες μου, δεν ξεμυτάμε τρίχα από το σπίτι, που λέει ο λόγος. Όλοι στα σπίτια μας και βρίσκουμε τρόπους να περνάμε ευχάριστα τις μέρες μας!
Πρέπει, όλοι και όλες ,να ξέρουμε πως αυτή η ιστορία με τον κορονοϊό θα πάει μακριά! Σκεφτόμαστε λογικά, συνετά και θαρραλέα!
Μόνο για ψώνια και καμιά βόλτα κρατώντας φυσικά τις απαραίτητες αποστάσεις.
Δυστυχώς, τώρα, το τι θα τρώμε είναι και αυτό ένα μεγάλο θέμα. Συμπατριώτες μου, όπως σας βλέπω και με βλέπετε, ας ετοιμαστούμε να γυρίσουμε σε αλλοτινές συνήθειες! Όχι του καφενείου και της καφετέριας, αλλά στις συνήθειες που έχουμε ξεχάσει!
Σε εκείνες τις αλλοτινές εποχές, όπου κάθε φαμίλια, κάθε σπίτι είχε τον κήπο του, πέντε κότες, μια γίδα, τη δική του επάρκεια δηλαδή!
Γιατί σαν Ντελάλης που είμαι γυρίζω, βλέπω και ακούω και προβλέπω συνάμα πως τον χειμώνα – αν δεν βρει γιατρειά η ανθρωπότητα – πιθανόν να πεινάσουμε!
Στα ράφια των Σούπερ Μάρκετ, η « Ελλάδα αναστενάζει» και τα προϊόντα όλο και λιγοστεύουν επικίνδυνα! Και όχι μόνο αυτό αλλά μόλις ο έρμος ο καταναλωτής γυρίσει την πλάτη του οι τιμές αλλάζουν σαν ριπές πολυβόλου!
Βρισκόμαστε σε ένα Γολγοθά, που πρέπει να ανέβουμε όλοι μαζί, χέρι – χέρι! Χρειάζεται προσοχή και αλληλουποστήριξη!
«Μένουμε σπίτι» και διαβάζουμε «Τα Νέα της Λευκάδας!».
«Μένουμε σπίτι», γιατί είμαστε χρήσιμοι σε μας τους ίδιους, στην οικογένειά μας, στους φίλους μας και στους συμπατριώτες μας. Η Γέφυρα στο Κάστρο, όταν σκεφτόμαστε λογικά και συνετά, γίνεται πλεονέκτημα, όταν σκεφτόμαστε απερίσκεπτα και ασυλόγιστα γίνεται μειονέκτημα!
Οι εκκλησίες κλειστές για πρώτη φορά μετά από 200 χρόνια !!!
Το σίγουρο είναι πως το φετινό Πάσχα θα το περάσουμε στα σπίτια μας. Κλεισμένοι μέσα. Να κοιτάξουμε να προσέχουμε γιατί με τα μυαλά που έχουμε και όπως λένε οι γιατροί και οι επιστήμονες, δεν βλέπω να βρέχουμε τα ποδαράκια μας στις όμορφες θάλασσές μας φέτος το καλοκαίρι!
Τα μαντάτα πατριώτες μου δεν είναι ευχάριστα. Θα έλεγα καθόλου ευχάριστα! Μας ζώνουν τα φίδια της καραντίνας και της απομόνωσης επ’ αόριστο!
Αυτοί που δεν συμμορφώνονται πάνε φιρί – φιρί να φάνε το κεφάλι τους. Και το δικό τους, δικό τους είναι και μπορούν να το κάνουν ό, τι θέλουν! Των αλλονών όμως που δεν φταίνε σε τίποτα γιατί να μπουν σε περιπέτειες. Καλά κουκούτσι μυαλό δεν έχουν; Δεν σέβονται τη ζωή των άλλων συνανθρώπων τους; Έλεος πια!
Δεν ακούν τους επιστήμονες, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές; Όλοι μιλάνε για έναν αόρατο πόλεμο, για έναν επιθετικό και ύπουλο εχθρό! Που χτυπάει παντού χωρίς να κάνει διακρίσεις! Μεγάλους – μικρούς, υγιείς – ασθενείς, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμη και μωρά! Κατευθείαν στο «σταυρό!».
Στο σπίτι – όταν κάθονται – δεν βλέπουν τηλεόραση ή δεν ακούν ραδιόφωνο για τις «μάχες θανάτου» που δίνουν κάτω από δύσκολες συνθήκες, όλοι οι νοσοκομειακοί ενάντια στον κορονοϊό;
Τα περιστατικά αυξάνονται μέρα με τη μέρα, ασθενείς παθαίνουν μόνοι τους, χωρίς τους δικούς ανθρώπους κοντά τους, απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο!
Οι σκηνές που ζουν οι γιατροί στα νοσοκομεία, δυστυχώς δεν μπορούν να περιγραφούν!. Μιλάμε για κόλαση! Για κόλαση του Δάντη και χειρότερη! Covid – 19 λέμε και θα κλαίμε!
«Ο κόσμος τόχει τούμπανο» – κι αυτοί που τριγυρίζουν απερίσκεπτα – «κρυφό καμάρι!».
Να κάτσουμε όλοι κάτω και να βρούμε μια απάντηση σε αυτή τη μεγάλη δοκιμασία που περνάμε!
Σπιτίσια ζωή, αλλά ζωή!
Θα χρειαστεί κόπος να προσαρμοστούμε, αλλά καθόλου χρόνος να σκεφτούμε!
Διαρκής αγώνας η ζωή, πατριώτες μου!
Θα σας αποχαιρετίσω, συμπατριώτες μου, με ένα απόσπασμα από το γράμμα του Ιταλού συγγραφέα Ντανίλο Κλαμπρέζε προς τον κορονοϊό, που αλίευσα στο διαδίκτυο και λέει τα εξής :
«Κουράστηκα» με τον τρόπο που μεταχειρίζεστε ο ένας τον άλλο. Κουράστηκα με τις καταχρήσεις σας, με τη βία που ασκείτε, με τους πολέμους, με τις διαπροσωπικές σας συγκρούσεις, αλλά και με τις δεισιδαιμονίες σας. Κουράστηκα με τη ζήλια για κοινωνικό φαίνεσθαι, με τις δεξιότητές σας, με την υποκρισία σας και με τον εγωισμό σας. Κουράστηκα με τον ελάχιστο χρόνο που αφιερώνετε σε εσάς και τις οικογένειές σας. Κουράστηκα με την έλλειψη προσοχής που δείχνετε στα παιδιά σας. Κουράστηκα με το πόσο ρηχοί είστε».
Να είμαστε όλοι και όλες καλά και στο επανιδείν!
