Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες μου, γεια σας και χαρά σας. Σας θέλω ψύχραιμους, δυνατούς και θαρραλέους!
Ζούμε σε μια εποχή … αχαρακτήριστη … όπου διεξάγονται δύο μάχες …ζωής και θανάτου … η μια απέναντι στον φονικό κορονοϊό … και η άλλη απέναντι στη λογική …
Σήμερα, Παρασκευή, ο Απρίλιος έχει 10 και συμπληρώνουμε ένα μήνα σε μια παρατεταμένη καραντίνα … Μεγάλη Εβδομάδα αυτή που έρχεται πατριώτες μου, αν δεν το καταλάβαμε όλοι μας … !
Σκέφτηκα πολύ αν πρέπει να σας κρατήσω συντροφιά αυτή την εβδομάδα … τι θα γράψω … και τι θα σας ξομολογηθώ … τι θα σας διαλαλήσω … και τι θα πω …
Προβληματίστηκα πολύ …, στο τέλος … αποφάσισα να σας τα πω … γράφοντας … εκτός προγράμματος που λένε … δίχως πλάνο … αλλά με στόχο … να σας κρατήσω ευχάριστη συντροφιά … και αν μπορώ … να σας «ταξιδέψω» στους σημερινούς μουσικούς ρυθμούς του Ντελάλη …
Που θα είναι πασπαρτού … διανθισμένοι με στίχους και τραγούδια … που θα μας μάθουν … εξαιρετικές λεπτομέρειες … και θα μας ταξιδέψουν …
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν …
«Έρχονται χρόνια δύσκολα» … πατριώτες μου … είναι ο τίτλος του τραγουδιού … που γράφτηκε το 1987 … όχι σε δίσκο … αλλά σε κασέτα … παρακαλώ … με τίτλο … «Τραγούδια για όλους» … από την «Μακεδονική Κομπανία»… σε στίχους και ερμηνεία … από τον Μάκη Ερημίτη …Αργότερα … το 2000 … το ίδιο τραγούδι … εντελώς διαφορετικά γραμμένο … από τον ίδιο στιχουργό … ερμήνευσε … ο αξέχαστος Στέλιος Καζαντζίδης. Μάλιστα … ήταν και ο τελευταίος του δίσκος … λίγο πριν φύγει από τη ζωή! Σας το κρατάω για το τέλος …με αυτό θα σας αποχαιρετίσω …
Πάρτε, μια πρωτόλεια γεύση, πατριώτες μου!
«Έρχονται χρόνια δύσκολα, χρόνια που κρύβουν μπόρες
Μέρα τη μέρα οι καιροί, γίνονται και πιο φοβεροί
και δύσκολες οι ώρες.
Κράτα με, φως μου κράτα με, ο κόσμος όπως πάει και την εξέλιξη αυτή, στον χαλασμό τραβάει.
Έρχονται χρόνια δύσκολα, σ’ όλη την οικουμένη, οι άνθρωποι παραμιλούν, δύσκολα πια χαμογελούν και ζούνε πικραμένοι».
Κάπως προφητικό, δεν ακούγεται το άσμα αυτό, πατριώτες μου, τι λέτε;
Σε αυτή λοιπόν τη τραγική κρίση που περνάμε … συμπεριφερόμαστε διαφορετικά … μιλάμε πολύ … ίσως και να χρειαζόμαστε τώρα να μιλάμε μεταξύ μας … περισσότερο από κάθε άλλη φορά … από την άλλη, στην εποχή των κρίσεων … μιλάνε όλοι … εκτός από αυτούς … που πρέπει να μιλήσουν … αλλά συνήθως … αυτοί σιωπούν …σιωπούν σκυμμένοι … καθώς είναι ταγμένοι στο καθήκον τους … δοσμένοι με ψυχή και σώμα … στο σκοπό που υπηρετούν …
Δεν μιλάνε …δεν ακούνε εμάς που μιλάμε … βρίσκονται εκεί …μόνοι τους … ακόμα … και αν όλα καταρρέουν γύρω τους …είναι εκεί … ταγμένοι στο σκοπό τους …
Οι υπόλοιποι … μιλάμε πολύ … παντού υπάρχει η ανησυχία και ο φόβος … ο εγκλεισμός … ο περιορισμός …ο άπλετος ελεύθερος χρόνος …
Η κρίση πρωτόγνωρη …ο εχθρός αόρατος .. αλλά επικίνδυνος …και προς το παρόν – δυστυχώς – ανίκητος!
Μας βρίσκει όλους κλεισμένους στα σπίτια μας …
«Δημοσθένους λέξις», ο δίσκος … στίχοι, μουσική κι ερμηνεία απ’ τον αγαπημένο μας Νιόνιο …τον Σαββόπουλο… «Βρώμικο ψωμί» ονομάζεται ο δίσκος … γραμμένος το 1972 …
Εξαιρετικά αφιερωμένο …
«Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει.
Οι δρόμοι θα ’ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη.
Τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι.
Αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή …».
Ξαφνικά, άλλαξε η ζωή μας … σαν να σταμάτησε ο χρόνος … Κίνηση περιορισμένη σε δρόμους και πεζοδρόμια … για τα χωριά ούτε λόγος να γίνεται …το νησί πολλές φορές θυμίζει έρημο … χωρίς ζωή!
Μπήκε «μαχαίρι» στις προσωπικές μας ελευθερίες … ίσως από μια μεριά … αυτή η απόφαση της πολιτείας … να μας κάνει καλό … να εντρυφήσουμε στον ξεχασμένο εαυτό μας … και ν’ αναθεωρήσουμε κάποιες αξίες …
Αλήθεια είναι αυτό … μας έκανε να σκεφτούμε και να αντιληφθούμε … πως ότι μας λείπει … αυτό μας ταλαιπωρεί. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας … και μάθαμε ξαφνικά … πως είναι να ζεις με άλλους ανθρώπους … ποιες είναι οι ανησυχίες τους … οι φόβοι τους. Ξαφνικά βρεθήκαμε … με πολύ χρόνο … και λίγα λεφτά. Πράγματα … που μπορούν να σε κάνουν να μελαγχολήσεις … ή απλώς … στην ανάγκη της επιβίωσης … να σε κάνουν πιο δημιουργικό!
Ο χρόνος άλλωστε …είναι το μεγάλο ζητούμενο στη ζωή μας …εκεί που διαρκώς παραπονιόμασταν … πως είναι ελάχιστος … τώρα δεν ξέρουμε πώς να τον καλύψουμε …πώς να τον γεμίσουμε…
«Εγώ κι ο χρόνος» … σε στίχους Αντώνη Ανδρικάκη … μουσική κι ερμηνεία από τον Χρήστο Δάντη. Ένα τραγούδι από τον δίσκο «Το παλιό μου παλτό» … γραμμένο το 1999!
Απολαύστε το …
«Και είμαι μόνος, εγώ κι ο χρόνος, αυτό που ψάχνω δεν υπάρχει πια. Και είμαι μόνος, εγώ κι ο χρόνος, και κάποια όνειρα που πήρανε φωτιά.
Οι φίλοι μου σκορπίσανε, το πρόβλημα το λύσανε, μιλώντας συνεχώς στα κινητά. Ο κόσμος τώρα άδειασε, τι γρήγορα που βράδιασε, κανένας πια για μένα δε ρωτά».
Ο χρόνος που μας δίνεται … λόγω του κορονοϊού … είναι … ίσως μια ευκαιρία … να ξαναμάθουμε τη ζωή … να κοιτάξουμε τους ανθρώπους μας στα μάτια … και να ξαναγνωριστούμε … να αντιληφθούμε τα γήινα και τα σημαντικά … να ξεχωρίσουμε και να αξιολογήσουμε … τα θέλω μας και τις πράξεις μας …
Είναι μια ευκαιρία … να αξιολογήσουμε τη ζωή μας … τι καταφέραμε μέχρι τώρα … τι πετύχαμε … και πόσο μας ωφέλησε …
Αλλά πάνω απ’ όλα όμως … είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσουμε … τον ίδιο μας τον εαυτό …τις αντοχές του … τη συμπεριφορά του … τη διάθεσή του να επιστρέψει στη ζωή και στο κυνήγι της…
Και εκεί που τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και τα θέλω σου … μένοντας μέσα …κλεισμένος στο σπίτι …βέβαια δεν μπορείς να κάνεις και διαφορετικά … έρχεται ο Ρέμος με τον Πυροβολάκη … και σου τραγουδάνε … «Μπορεί να βγω» … γραμμένο το 2003 …σε στίχους Νίκου Ανδριώτη … μουσική Μάνου Πυροβολάκη και ερμηνεία Αντώνη Ρέμου!
«Μπορεί να βγω, μπορεί να μπω, μπορεί να φύγω και να ξαναρθώ. Μπορεί σε σένα να ανοιχτώ, μπορεί στον εαυτό μου να κλειστώ. Μη μου ζητάς να ορκιστώ, σ’ αυτόν τον χύμα κόσμο εγώ που ζω». Με προσοχή όμως …γιατί έξω η αστυνομία … καραδοκεί …
Δεν ξέρω …αν υπάρχει κάποιο μεγάλο .. γεωπολιτικο – γεωστρατηγικό – γεωοικονομικό ζήτημα … πίσω από τον … νεόφερτο ιό.
Ξέρω όμως … ότι το πέρασμά του … θα αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του … στις ζωές μας … θα μας δώσει μια ευκαιρία …να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους… και τις αξίες μας…
Να ξαναφτιάξουμε … τα όνειρά μας … σε μια πιο ανθρώπινη βάση. Και να ξαναδούμε … αν αυτός ο κόσμος … μέρος του οποίου είμαστε … είναι ο κόσμος …που είχαμε φανταστεί… Χρόνος υπάρχει…
Αν με ρωτάτε συμπατριώτες μου … δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος … για το αν υπάρχει χρόνος … και για να «γλυκάνω» … λίγο τη κουβέντα μας … και να της δώσω … ένα πιο αισιόδοξο τόνο … επιλέγω το παρακάτω μουσικό άσμα …«Δεν έχω χρόνο μάτια μου» … δύο εκτελέσεις … η πρώτη … με την Σωτηρία Λεονάρδου από τον ομώνυμο δίσκο το 1995 … και η δεύτερη …το 2010 … ερμηνευμένη … από τον Μίλτο Πασχαλίδη … και το δίσκο «Στη χώρα των αθώων» … το τραγούδι «Δεν έχω χρόνο μάτια μου» … που μου αρέσει ιδιαίτερα … σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου… και μουσική Λαυρέντη Μαχαιρίτσα …
Είμαστε έτοιμοι να το ακούσουμε … να το διαβάσουμε θέλω να πω … Πάμε …
«Μην ψάχνεις μες τα μάτια μου μια φλόγα να χορεύει
το πάθος μου το έχασα και κάπου αλητεύει.
Δεν έχω χρόνο μάτια μου να ψάχνω για ελπίδες
το πιο πολύ το έζησα
τώρα μου μένουν τα μικρά, δυο τελευταίες αχτίδες.
Δεν έχω χρόνο μάτια μου, δεν έχω χρόνο.
Δεν έχω χρόνο μάτια μου, δεν έχω χρόνο».
Ζούμε πρωτόγνωρες … ιστορικές στιγμές συμπατριώτες μου
…Βλέπουμε απίστευτες εικόνες … στους δρόμους της Λευκάδας … της Ελλάδας … ολόκληρου του πλανήτη …ο κορονοϊός … έβαλε απαγορευτικό στους στόχους … και στα όνειρά μας … Αιχμαλώτισε το νου μας … τα όνειρά μας … κλειδώθηκαν σε τέσσερις τοίχους …μέσα σε αυτόν τον πανικό … μπερδευτήκαμε και ξεχάσαμε … ποιοι είμαστε . Μένουμε σπίτι … αλλά μείναμε και μονάχοι … «Άνθρωποι μονάχοι» …
Αφιερωμένο με πολλή αγάπη σε αυτούς τους συνανθρώπους μας που ζουν μονάχοι … δυστυχώς … πεθαίνουν και μονάχοι …
«Άνθρωποι μονάχοι» … σε στίχους Γιάννη Καλαμίτση … μουσική Γιάννη Σπανού … σε πρώτη εκτέλεση από την Βίκυ Μοσχολιού … από τον ομώνυμο δίσκο … που κυκλοφόρησε το 1977 …
Αυτούσιο …Αφιερωμένο εξαιρετικά !
«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ, άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι, άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα…».
«Τύφλα» να έχουν … τα μνημόνια της κρίσης … μπροστά στα θανατηφόρα μνημόνια … που έφερε ο κορονοίός … έρχονται απολύσεις …μειώσεις μισθών .. και συντάξεων … και η οικονομία … στα τάρταρα …
Ο Ιούνιος … ο θεριστής … έρχεται …αλλά ο καταραμένος κορονοϊός … θερίζει ζωές … εφιαλτικές οι προβλέψεις …για τις ελευθερίες του ανθρώπου … ο φόβος … μας έκανε ρουφιάνους … η Ευρώπη τελειωμένη … αλλά οι Έλληνες ενωμένοι …αν χαλαρώσουμε … θα το πληρώσουμε …και αν προσέξουμε … θα σωθούμε …!
Οι εποχές αλλάζουνε …
Και εδώ πάει γάντι ο αιρετικός … αλλά πάντα επίκαιρος… Μανώλης Ρασούλης … με το τραγούδι … «Αυτή η εποχή, θ’ αφήσει εποχή» … από τον δίσκο … «Με τον Ομπάμα Αντάμα» … που κυκλοφόρησε το 2009 …σε στίχους του ίδιου … μουσική Χρήστου Νικολόπουλου … και ερμηνεία του Γιώργου Αιγιώτη.
Καλή ακρόαση … ανάγνωση ήθελα να πω …
«Αυτή η εποχή, θ’ αφήσει εποχή δε μοιάζει με καμία
κι ώσπου να πει να φύγει θα ‘χουμε μείνει λίγοι
κι όχι οι λίγοι κι οι καλοί δεν ξέρουμε ποιοι θά ‘ναι ποιοι.
Πολύ παράξενη εποχή με μια πολύ τρελή ψυχή,
αυτή η εποχή θυμίζει ιαχή ενός απελπισμένου,
βαθιά ξεγελασμένου.
Αυτή η εποχή, θ’ αφήσει εποχή δε μοιάζει με καμία
κι ώσπου να πει να φύγει θα ‘χουμε μείνει λίγοι
κι όχι οι λίγοι κι οι καλοί δεν ξέρουμε ποιοι θά ‘ναι ποιοι.
Πολύ παράξενη εποχή με μια πολύ τρελή ψυχή,
αυτή η εποχή θυμίζει ιαχή ενός απελπισμένου,
βαθιά ξεγελασμένου».
Πήρα φόρα … ξεχάστηκα … και έγραψα πολλά …
Ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετίσω … και όπως σας είπα στην αρχή … κράτησα τον ανεπανάληπτο Στέλιο Καζαντζίδη … να ερμηνεύει το τραγούδι … «Έρχονται χρόνια δύσκολα» … με διαφορετικά λόγια …από τον ίδιο όμως … στιχουργό και συνθέτη … τον Μάκη Ερημίτη … ψευδώνυμο τελικά … το πραγματικό του όνομα είναι … Βλαδίμηρος Ιωαννίδης … και τον ομώνυμο δίσκο που κυκλοφόρησε το 2000 … και έμελλε να είναι και ο τελευταίος του Καζαντζίδη στη δισκογραφία …
Προφητικό άσμα!!!
«Έρχονται χρόνια δύσκολα, γεμάτα καταιγίδες κι εμείς του κόσμου θύματα μ’ ατέλειωτα προβλήματα και λιγοστές ελπίδες.
Έρχονται χρόνια δύσκολα, τα πάντα άνω κάτω, ο κόσμος είναι ανάστατος κι εμείς πληγές γεμάτο.
Φονιάδες, μονοπώλια παντού φωτιές ανάβουν Μας καίνε, μας δικάζουνε και την ψυχή μας βγάζουνε και ζωντανούς μας θάβουν.
Έρχονται χρόνια δύσκολα, τα πάντα άνω κάτω, ο κόσμος είναι ανάστατος κι εμείς πληγές γεμάτο.
Ποδοπατούν αλύπητα τ’ ανθρώπινο το σώμα, Στο άγνωστο βαδίζουμε κι όνειρα πια δε χτίζουμε, μας κλείνουνε το στόμα».
Αγάντα … συμπατριώτες μου … στις δύσκολες μέρες και εποχές που περνάμε … μπορεί οι εκκλησιές μας να είναι κλειστές … είναι ανοιχτές όμως οι καρδιές μας …μπορεί να μην μπορούμε να ανάψουμε ένα κερί … στη χάρη της Κυρά – Φανερωμένη μας … μπορούμε όμως να έχουμε αναμμένη στην ψυχή μας … την φλόγα της αισιοδοξίας …δύναμης … και της πίστης … για την Ανάσταση που έρχεται!
