Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου
Το σημερινό μου σημείωμα, είναι αφιερωμένο στη μνήμη του αγαπημένου μου καθηγητή και δασκάλου, αείμνηστου Γιώργου Μάλφα!
Το μπάσκετ, έρχονταν ως τρίτο στη σειρά, αγαπημένο μου άθλημα απ’ τα μαθητικά μου χρόνια. Πρώτο στις προτιμήσεις μου, ήταν πάντα το ποδόσφαιρο, αν και μέσα μου συναγωνίζονταν, ίσο προς ίσο, με τον κλασικό αθλητισμό και ιδιαίτερα με τα αγωνίσματα των αλμάτων! Ίσως, γιατί τα άλματα μου έδιναν την ελευθερία να πετάω στον αέρα! Να νιώθω λεύτερος, να βλέπω, να σχεδιάζω και να κατακτώ το στόχο μου, πετώντας ψηλά! Το μπάσκετ, λοιπόν, για μένα προσωπικά, ήταν το πνευματικό μου διάλειμμα, η αποφόρτιση κατά κάποιο τρόπο, απ’ την κούραση που μου «έβγαζε» το ποδόσφαιρο. Ακόμα και σήμερα, θυμάμαι με νοσταλγία κι απόλυτη εκτίμηση, τον αγαπημένο μου καθηγητή – δάσκαλο, και περισσότερο φίλο, αείμνηστο Γιώργο Μάλφα. Τον ευχαριστώ, για όλα όσα μου έδωσε και μου ενέπνευσε για τον αθλητισμό! Γιατί, ο Γιώργος, ο πάντα χαμογελαστός φίλος μου, δεν ήταν μόνο καθηγητής – δάσκαλός μου, αλλά πάνω απ’ όλα ήταν ή είναι καλύτερα, άνθρωπος κι αληθινός φίλος! Ακόμα και τώρα, όταν γυρνάω το μυαλό και τις θύμησές μου πίσω, στα γυμνασιακά – λύκειακά μου χρόνια, θυμάμαι με πολλή συγκίνηση τον δάσκαλο – που γνωρίζοντας το πάθος μου για το ποδόσφαιρο – να μου λέει μ’ αυτό το πλατύ του χαμόγελο την ώρα της γυμναστικής : «Σωτήρη, αρκετά σήμερα με το ποδόσφαιρο, πάμε να παίξουμε και λίγο μπάσκετ, έτσι για ν’ αλλάξουμε συναισθήματα και τακτικές!». Προτιμούσαμε τη μπασκέτα, αυτή που είναι στην πάνω πλευρά της εισόδου του γυμνασίου, απέναντι απ’ τις εργατικές κατοικίες, κι εκεί, ο δάσκαλος, αέρινος και αρχοντικός στο παιγνίδι του όπως πάντα, παρέδιδε μαθήματα, Κόμπι Μπράιαντ. Πετούσε στον αέρα, αλά Κόμπι! Και μάγευε, όπως ο Κόμπι! Αφορμή, λοιπόν, για τη συγγραφή του σημερινού μου σημειώματος, το οποίο αφιερώνω με συγκίνηση αλλά και ευγνωμοσύνη, στον δάσκαλό μου, καθηγητή γυμναστικής αγωγής, Γιώργο Μάλφα, που έφυγε κι αυτός νωρίς και άδικα, υπήρξε ο άδικος χαμός ενός παγκόσμιου αθλητή του μπάσκετ! Του Κόμπι Μπράιαντ. Ενός σπουδαίου αθλητή. Ενός ξεχωριστού αθλητή. Ενός ανθρώπου που επηρέασε τόσες ζωές, χωρίς να το ξέρει, τώρα έχασε τη δική του, και μάλιστα με τραγικό τρόπο … δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο … δεν πρέπει να αισθανόμαστε άτρωτοι … πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή, σαν να είναι η τελευταία …
Ο χαμός του Κόμπι, τόσο άδικος και τραγικός …, δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι έφυγε ο Kobe Bryant! Δυστυχώς, δεν είναι ψέμα, είναι αλήθεια … αυτός ο τεράστιος, ο σπουδαίος, ο ξεχωριστός τύπος, έχει πάει στην απάνω γειτονιά … έφυγε αυτός ο πάντα χαμογελαστός αθλητής, ήρωας πολλών μικρών και «μεγάλων» παιδιών … αλλά έχει πάει στον Παράδεισο … η τεράστια φήμη του είχε ξεπεράσει κατά πολύ τα σύνορα του μπάσκετ … ένας παγκόσμιος αθλητής … ένας αθλητής που περνάει στην αιωνιότητα μ’ έναν τρόπο τραγικό κι άδικο … που θα τον κρατήσει όμως «ζωντανό» ακόμη περισσότερα χρόνια, απ’ όσα θα τον γνώριζαν και θα τον θυμούνται αν είχε … ένα φυσιολογικό τέλος. Γιατί, ποιος δεν θα θυμάται τα μαγικά του στο παρκέ. Απλά, τώρα θα ψάχνουμε στα παρκέ ή μέσα απ’ τους τηλεοπτικούς δέκτες να βρούμε κάτι που να θυμίζει Kobe! Ευτυχώς που υπάρχουν και τα video … για να σε θυμόμαστε τεράστιε! Βγάλε λίγο το κεφάλι σου απ’ τον παραδεισένιο σου ουρανό όπου βρίσκεσαι, να δεις το «τσουνάμι» αγάπης του κόσμου που πλημμυρίζει τον πλανήτη ολόκληρο … Kobe σ’ αγαπάμε, ποτέ δεν σε ξεχνάμε … είναι μια φράση που θ’ ακούγεται από δω και στο εξής, άλλοτε ψιθυριστά κι άλλοτε δυνατά, για σ’ ένα Kobe!
Θα κλείσω το ξεχωριστό, σημερινό σημείωμα μου, δανειζόμενος το αποχαιρετιστήριο σημείωμά του, όταν αποφάσισε να «φύγει» απ’ τα παρκέ, που τόσο λάτρεψε ο ίδιος και εξίσου τον λάτρεψε ολόκληρος ο πλανήτης! Απολαύστε τον!
Στις 29 Νοεμβρίου 2015, ο Κόμπι Μπράιαντ ανακοίνωσε ότι θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση στο τέλος της σεζόν, γράφοντας μία συγκινητική επιστολή στο theplayerstribune.com, με την οποία και γνωστοποιούσε την απόσυρσή του:
«Αγαπημένο μου μπάσκετ,
Από τη στιγμή που φόρεσα τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό. Σε ερωτεύθηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα. Δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από αυτό. Έτρεξα πάνω κάτω σε κάθε παρκέ για να κυνηγήσω κάθε μπαλιά. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα.
Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά κι επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με άφησες να νιώσω. Έδωσες σε ένα εξάχρονο παιδί το Laker Dream και για πάντα θα σε αγαπώ. Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο αρρωστημένα για πολύ ακόμα. Αυτή τη χρονιά, είναι ό, τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου θα το διαχειριστεί, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο.
Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απόμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε.
Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό, τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5… 4… 3… 2… 1
Πάντα θα σε αγαπώ,
Kobe».
Τελικά, είναι τόσο δύσκολο, πολύ δύσκολο, να πεις αντίο στο χτες …!
