Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου
Όταν πριν από αρκετά χρόνια ξεκίναγα τη δημοσιογραφική μου πορεία, ένας αγαπητός και ξεχωριστός δάσκαλός μου, μου έλεγε και μου υπενθύμιζε κάθε τόσο! «Σωτήρη, προσπάθησε όσο μπορείς να γράφεις μικρά κείμενα. Τα μικρά κείμενα διαβάζονται πιο εύκολα και πιο ευχάριστα. Δεν κουράζουν τον αναγνώστη και επιπρόσθετα του δημιουργούν την αίσθηση να τα ξαναδιαβάσει! Τα μεγάλα κείμενα, τα κατεβατά, αυτά που λέμε πως είναι «σαν μακαρόνια» – ή σαν «μακρινάρια» πρόσθετα εγώ – τον εκνευρίζουν και τον απωθούν! Αντί να γράψεις για ένα θέμα, γράψε πέντε θέματα μαζί, από δυο αράδες το καθένα»!
Βρίσκομαι αυτές στις μέρες στο νησί μας και σκεφτόμουνα τι απ’ όλα αυτά που είδα, που άλλα μου άρεσαν, άλλα όχι, κάποια μ’ εκνεύρισαν, και κάποια άλλα μ’ εξόργισαν, να γράψω! Προβληματίστηκα, γιατί αυτά που θέλω να γράψω είναι πολλά και σημαντικά. Θέλουν και πολύ χώρο και εξίσου πολύ χρόνο! Πάνω στον προβληματισμό μου, λοιπόν, νάσου ο δάσκαλος με το «γράψε πέντε θέματα μαζί από δυο αράδες το καθένα» να μου δώσει τη λύση!
Αναγκαία, λοιπόν, η ανωτέρω εισαγωγή για να μας βάλει κατευθείαν στα θέματα.
Άλλο σπίτι κι άλλο έξω!
Έτσι, ακριβώς είναι, αγαπητοί μου αναγνώστες! Μέχρι τώρα ήμασταν κλεισμένοι «κι αμπαρωμένοι», που λέει ο λόγος στα σπίτια μας. Επιστήμονες, ειδικοί και πολιτεία, για σχεδόν τρεις μήνες μας πληροφόρησαν, μας ενημέρωσαν, μας εκπαίδευσαν και μας βοήθησαν να μείνουμε ψύχραιμοι! Μας έπεισαν ν’ ακολουθήσουμε τις οδηγίες τους και τέλος κατάφεραν να τους εμπιστευτούμε μέχρι να «σκάσουμε μύτη» και ν’ ανοίξουμε τις πόρτες και ν’ αμοληθούμε έξω! Ως εδώ καλά! Αυτοί όμως έφυγαν, τελείωσαν! Τώρα πλέον, βαδίζουμε μόνοι μας!
Τώρα, μετά την «έξοδό» μας, μας άφησαν ν’ αναμετρηθούμε στ’ αχαρτογράφητα νερά του κορονοϊού, με τον ίδιο μας τον εαυτό, τόσο σε ατομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Μέχρι εδώ, πηγαίναμε καλά γιατί «μας κρατούσαν απ’ το χέρι» και μας καθοδηγούσαν. Αποφεύγαμε έτσι τον γκρεμό, τις λακούβες και τις λάσπες! Κάθε μέρα στις έξι τ’ απόγευμα μας τα έκαναν «λιανά» και τα καταφέραμε. Κάποιοι άλλοι, που δεν τα πήραν σοβαρά τα πράγματα και τ’ αψήφησαν, έφαγαν τα «μούτρα τους»! Τώρα, λοιπόν, πρέπει να βαδίσουμε μόνοι μας, να κρατήσουμε ανοιχτά τα μάτια μας και τα μυαλά στη θέση τους. Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς και για να λέμε και «του στραβού το δίκιο», δεν ήταν μόνο θέμα τύχης, που δε θρηνήσαμε κι εμείς όπως πολλοί άλλοι εκατοντάδες και χιλιάδες νεκρούς! Ήταν και θέμα σωστών επιλογών, σωστής στρατηγικής και σωστών αποφάσεων. Να τα λέμε αυτά! Κι όλα αυτά, δεν έγιναν μόνα τους. Κάποιοι σήκωσαν το βάρος των επιλογών τους, προφανώς βασιζόμενοι στις γνώσεις και την εμπειρία τους. Απλά, ας τους το αναγνωρίσουμε!
Μπορεί λοιπόν ο στόχος να έγινε πραγματικότητα, αλλά το θέμα είναι τι κάνουμε απ’ δω και πέρα! Τώρ, η συνέχεια είναι και πάλι δύσκολη κι επώδυνη! Κι επειδή η ασφάλεια του σπιτιού μας δεν μας εξασφαλίζει τα προς το ζην, και το «μένουμε σπίτι» μας «τελείωσε» και βγήκαμε έξω στην πραγματική ζωή, πρέπει «να προσέχουμε για να έχουμε»! Μη χαλαλίσουμε μια σκληρή κι επώδυνη προσπάθεια τριών μηνών παίζοντας τη ζωή μας « κορώνα – γράμματα»!
Ποιος κορονοϊός!
Περπατώντας στη Λευκάδα αυτές τις μέρες, νομίζω ότι ζω μακριά απ’ τον κόσμο, τις καθημερινές ειδήσεις στη τηλεόραση, τα διαγγέλματα του πρωθυπουργού και την ενημέρωση στις έξι από τους Τσιόδρα και Χαρδαλιά, που ούτε τους ξέρουν καλά – καλά! Μάλιστα, ένας συμπατριώτης μου, τον Τσιόδρα τον ονομάτισε «Σκόνδρα», μάλλον περιπαιχτικά! Οι συμπολίτες μου και μη, ζουν την καθημερινότητά τους, όπως πάντα! «Σαν να μην πέρασε μια μέρα»! Χωρίς μάσκες, γάντια κι αντισηπτικά! Τους ρωτάς για τα μέτρα προφύλαξης και σου απαντάνε ότι «όλα αυτά είναι κουραφέξαλα»! Ψωνίζουν, κάνουν τη βόλτα τους και πίνουν τον καφέ τους χωρίς καχυποψία, ούτε καν υποψία … Μ’ ένα κρούσμα μόνο και προσωπικά εύχομαι να είναι αυτό και μόνο, προφανώς πιστεύουν πως είναι … ιός της πόλης, καθώς τα περισσότερα θύματα σ’ όλο τον πλανήτη εμφανίζονται στις μεγάλες πόλεις!!!
Περιμένοντας τον τουρίστα!
Στο νησί, όλοι οι ασχολούμενοι με τον τουρισμό μιλάνε για την καλύτερη – αλλά χαμένη λόγω κορονοϊού – φετινή καλοκαιρινή σεζόν! Μια σεζόν, που είχαν «κλείσει» απ’ τον Δεκέμβρη του 2019 και τώρα λένε πως απ’ τον Ιούλη θα ψάχνουν τον τουρίστα με το τουφέκι! Όλοι στην Λευκάδα, όπως και σ’ όλη την Ελλάδα, περιμένουν τον Ευρωπαίο, Αμερικανό κι Αυστραλό τουρίστα κι άλλους, νάρθουν ν’ αφήσουν τα ευρώ ή τα δολάριά τους! Ένα (ακόμη) φυσικό περιβάλλον που διαθέτει η Λευκάδα, αλλά και η Ελλάδα με τις καθαρές θάλασσες, τις απέραντες παραλίες και τα φιλόξενα ορεινά χωριά της Λευκάδας και της πατρίδας μας, ν’ αποτελούν τους ελκυστικούς παράγοντες για να μας επισκεφτούν! Συν το γεγονός, βέβαια, ότι η χώρα μας επέδειξε και απέδειξε με τα μέτρα που πήρε, πως άφησε πίσω της την πανδημία του κορονοίού! Και οι τουρίστες, θα προτιμήσουν τις υγειονομικά ασφαλείς χώρες, όπως την Ελλάδα. Αλλά προσοχή! Τι θέλουμε; Θέλουμε εισαγόμενο τουρισμό ή εισαγόμενο κορονοϊό; Εδώ πρέπει νάμαστε διπλά προσεκτικοί! Θέλουμε οι τουρίστες να μας επισκεφτούν, αλλά τους θέλουμε και υγιείς! Είδαμε τα πρόσφατα περιστατικά με τις αφίξεις απ’ το εξωτερικό και οι οποίες πλέον γίνονται κατά μεγάλο ποσοστό οδικώς(;), από διάφορες χώρες της Ευρώπης, «ν’ αναζωπυρώνουν» τον εφιάλτη της πανδημίας του κορονοϊού!!!
Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση!
Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση, ήρθε λόγω κορονοϊού κι έμεινε, αν δεν το πήρατε χαμπάρι, αγαπητοί μου αναγνώστες! Καλά τα zoom και οι πλατφόρμες, αλλά είναι πέρα για πέρα βέβαιο πως ή διαδικασία αυτή δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη σχολική αίθουσα, τη χαρά και τη δημιουργία που υπάρχει μέσα σ’ αυτή! Τα παιδιά γύρισαν στα σχολεία τους. Αυτό ήταν, ίσως, κι ένα από τα καθοριστικότερα βήματα για την επιστροφή μας στην περιβόητη κανονικότητα, γιατί κανονικότητα χωρίς ανοιχτά σχολεία δεν υπάρχει!
Αν κάτι έχει σημασία πάντως και πρέπει να κρατηθεί ως παρακαταθήκη και σε περίπτωση ανάγκης, είναι η εμπειρία της εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης! Με τα θετικά και τ’ αρνητικά της, αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό τρόπο επικοινωνίας στη δύσκολη φάση του κορωνοϊού κι ακόμα και τώρα, είναι εναλλακτική λύση για όσους για συγκεκριμένους λόγους δεν μπορούν να επιστρέψουν στην όαση του σχολείου!
Τραπεζάκια έξω!
Και να που ήρθε η ώρα να βγουν τα τραπεζάκια έξω. Κι ενώ ο καιρός δεν βοηθάει ιδιαίτερα, υπάρχει η ψυχολογία και κυρίως η επιθυμία των ανθρώπων να βγουν και να κερδίσουν πίσω το χαμένο χρόνο που στέρησε ο κορωνοϊός!
Όλα αυτά, ωστόσο, θα πρέπει να γίνουν με οργάνωση και πειθαρχία. Τόσο για να μπορέσουν εύρυθμα και χωρίς άλλα απρόοπτα στο εξής να λειτουργήσουν τα καταστήματα, όσο και για να προστατευθούν οι ίδιοι οι πολίτες.
Βγάζω τραπεζάκι έξω, σημαίνει νοιάζομαι τους γύρω μου, έχω την προσοχή μου στη διέλευση των ανθρώπων με αναπηρία, των γονιών με τα παιδιά, όλων εκείνων που το τελευταίο διάστημα έζησαν αλλιώς τον δημόσιο χώρο.
Βγαίνω έξω και πίνω τον καφέ μου, σημαίνει, έχω επίγνωση ότι αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει, κι ας μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα! Προσαρμόζομαι στη νέα κατάσταση και σέβομαι τους υπόλοιπους!
Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι μπροστά μας!
