Γράφει ο Κώστας Σκλαβενίτης
Στις πρώτες ημέρες του Γυμνασίου θα γυρίσω σήμερα στις αρχές της δεκαετίας του 70 μιά και οι μνήμες από τότε είναι ακόμη ζωντανές μέσα στο μυαλό μου. Και είναι ζωντανές διότι το μυαλό εκεί θέλει να γυρίζει στα χρόνια της αθωότητας που λέμε αναπολώντας γεγονότα της εποχής από το τόπο που γεννήθηκα και έζησα τα παιδικά και μαθητικά μου χρόνια.
Η σημερινή μικρή ιστορία που θα αναφερθώ είναι σχετική με τις εισαγωγικές εξετάσεις από το Δημοτικό σχολείο στο Γυμνάσιο(οι εξετάσεις αυτές καταργήθηκαν το 1981).
Αν θυμάμαι καλά δώσαμε τέσσερα μαθήματα και το σπουδαιότερο απ αυτά ήταν η έκθεση που ήταν απρόβλεπτη και έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι από τους δασκάλους μας για κάποιο πιθανό θέμα.
Στο Δημοτικό της Λυγιάς είχαμε δάσκαλο τον κ. Σπύρο Φλώριο ο οποίος έριχνε όλο το βάρος της εκπαίδευσης του εξατάξιου σχολείου προς το τέλος της χρονιάς στα παιδιά της έκτης που θα έμπαιναν στη δοκιμασία των εισαγωγικών εξετάσεων.
Μας προετοίμαζε κυρίως στην έκθεση για κάποια θέματα και ένα από αυτά ήταν και το κλασσικό…”Τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω”!
Είχαμε κάνει αναφορά στη περιγραφή κάποιων επαγγελμάτων κυρίως που θα ασκούσαμε μετά από σπουδές σε ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως δάσκαλος,δικηγόρος, μηχανικός, γιατρός κλπ., ούτε συζήτηση φυσικά να αναφερθούμε σε επαγγέλματα των γονιών μας όπως ψαράδες και αγρότες. “Μακριά κι αλάργα” λέγαμε όλοι απ αυτά βλέποντας πόσο κοπιαστικά ήταν.
Επίσης ο δάσκαλος μας έλεγε να μη γράφουμε πολλά λόγια γιατί… “τα πολλά λόγια είναι φτώχεια”.. να γράφουμε λίγα και ουσιαστικά.
Το θέμα έπεσε και διαβασμένος που λέμε σε χρόνο ρεκόρ τελείωσα την έκθεση από τους πρώτους.
Δώδεκα αράδες όλες κι όλες στη κόλλα αναφοράς για να περιγράψω το επάγγελμα του δασκάλου που μέσα απ αυτό “θα μετέδιδα τα φώτα των γνώσεων μου στα νέα παιδιά” αλλά δεν στάθηκα μόνο εκεί…έγραψα πως ήθελα να γίνω και “αστροναύτης σαν τον Νηλ Άρμστρονγκ που πάτησε πρώτος το πόδι του στη Σελήνη το 1969”. Αυτό μου ήρθε αυθόρμητα και το έγραψα χωρίς ποτέ να το έχω ακούσει από το δάσκαλο του Δημοτικού, προφανώς επηρεασμένος από τα διαστημικά γεγονότα πριν τρία τέσσερα χρόνια.
Η έκθεση βαθμολογήθηκε με δώδεκα(κάθε αράδα και βαθμός) και στα άλλα μαθήματα είχα πάνω από τη βάση κι έτσι πέρασα με τη πρώτη.
Σ αυτές τις εξετάσεις αρκετοί μαθητές απορρίπτονταν και προσπαθούσαν ξανά το Σεπτέμβρη. Κι ακόμη αν το Σεπτέμβρη δεν περνούσαν έχαναν τη χρονιά και έδιναν ξανά τον Ιούνιο του επόμενου έτους.
Σ αυτή τη δοκιμασία και την αυστηρότητα των καθηγητών της εποχής πολλά παιδιά δεν πήγαν καθόλου στο Γυμνάσιο μη περνώντας τις εισαγωγικές εξετάσεις και ασχολήθηκαν με τη γεωργία και την αλιεία τα κυρίως επαγγέλματα του νησιού μας.
Και τώρα έρχομαι στο μικρό περιστατικό…
Είχαν ξεκινήσει δύο τρεις μέρες τα μαθήματα το Σεπτέμβριο που πήγα στη πρώτη τάξη στο Γυμνάσιο Αρρένων Λευκάδας και βγαίνοντας από την αίθουσα σε ένα διάλειμμα με φωνάζει με το μικρό μου όνομα στο ισόγειο του σχολείου μπροστά από την αίθουσα των καθηγητών ο συγχωριανός μου φιλόλογος Γιώργος Γουρζής γνωστός σε όλους για την αυστηρότητα αλλά και το ειρωνικό του ύφος και με ρωτάει… “Κώστα διάβασα σ εκείνη την έκθεση που έγραψες πως θέλεις να γίνεις Σεληνάνθρωπος, κι επειδή δεν το βλέπω να γίνεσαι Σεληνάνθρωπος ετοίμασε τα μπογαλάκια σου το συντομότερο να πας στα γρι γρι της Λυγιάς (καΐκια των ψαράδων), άντε πήγαινε τώρα στο διάλειμμα και τα βράδια να σκεπάζεσαι καλά για να μη βλέπεις τέτοια όνειρα”!
Δεκατριών ετών τότε κοκκίνησα και έφυγα χωρίς να βγάλω άχνα!
Τελείωσα το Γυμνάσιο και ποτέ δεν πήρα το θάρρος να τον ρωτήσω αν ο ίδιος είχε βαθμολογήσει την έκθεση μου ή απλώς την είχε διαβάσει.
Στο Γυμνάσιο Αρρένων της Λευκάδας τη δεκαετία του 70 η αυστηρότητα και ο αποκλεισμός περίσευε. Πολλοί μαθητές το παράτησαν γιατί δεν μπορούσαν να προχωρήσουν, άλλοι έχασαν μια και δύο χρονιές ωστόσο με πείσμα κατάφεραν να τελειώσουν και να περάσουν σε ανώτερες και ανώτατες σχολές κι ακόμη τα Γυμνάσια Αρρένων και Θηλέων την εποχή εκείνη ερχόταν από τα πρώτα σε επιτυχίες πανελλαδικά.
Για την ιστορία να αναφέρω πως δεν έγινα δάσκαλος άλλο πόσο αστροναύτης, αλλά δεν έμεινα και στο χωριό να γίνω ψαράς όπως προέβλεπε τότε ο συγχωριανός μου.
