Μας τιμα η παρουσια σας σήμερα. Είναι δύσκολο να χάνεις συνεργάτη. Δυσκολότερο να χάνεις ένα γονιο. Και ακόμη Δυσκολότερο να χανεις τον πατέρα σου, ύστερα από τόσα χρόνια κάθε μέρα στο γραφείο.
Όμως, Σημερα δεν ειμαστε εδω για να θρηνησουμε απωλεια, αλλά να γιορτασουμε ΖΩΗ. Τη Ζωη του πατερα μας, γεματη απο χρονο, υγεια, καλη τυχη, οικογενεια και αμετρητες αναμνησεις, ακομα και τις δυσκολιες της διαδρομης. Δεν ειναι το κενο που μας πονα, αλλά αυτες οι αναμνησεις. Ομως χαρα θα γινουν εν καιρω, γιορτη μεγάλη.
Οχι συλληπητηρια λοιπον, αλλα ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, που ειχαμε ολα αυτα και τοσο πολυ απ το καθενα.
Απο ολα που κατεκτησες, η Βιβετ ηταν το πιο μεγαλο, το ήξερες όπως και εγώ για τη Μαρία. Στο πιο σημαντικο, είμασταν κ οι δύο τυχεροί. Του εδινε αστειρευτη ζωη & ενεργεια, αυτο το ουρανιο πλασμα που ειχαμε ως μητερα.
Οταν κ η ιδια ξεκουράστηκε, εμεινε πια με τις δικες του μπαταριες, αδειαζανε ομως γλυκα γλυκα στο περασμα του χρονου. Και ετσι, ξεκουράστηκες και βρηκες ηρεμια.
——-
Ο πατερας μας εκανε τη μικρή ρίζα που πήρε απ το χωριο, δασος ολοκληρο στην πολη.
Απο Ελληνικη οικογενεια του ΤΟΤΕ, που γεννουσε αγορια παλληκαρια και κοριτσια απο σιδερο φτιαγμενα, απο το χωριο της Εγκλουβης Λευκαδος μεσα στα ομορφα βουνα, τα χρονια τα παλια τα δυσκολα. Οσα τα κτισματα που εφερε στο φως, τοσες και οι προσπαθειες να ισιωνει, οτι στραβο η ζωη μπορει να εφερνε, σε οσους αγαπουσε. Και ηταν τοσοι πολλοι. Τους καρπους των τοσων κοπων του, με ευθυνη τους μοιραζοταν – ηταν πατερας βλεπετε, πολλων και οχι μοναχα ο δικος μας. Ηταν εκει παντα για ολους, ορκος στη μανα του, την αειμνηστη γιαγια μας που τηρησε μεχρι τελους, για τα αδερφια του, για τα παιδια τους, για τοσους ακομα., οσοι κ αυτοι που γνωριζε, οποια πετρα και να σήκωνες, καπου θα βρισκες το ονομα του.
Ζωη που θυμιζε ταινια.
Δεν ηταν ομως κατι αλλο παρα, Απλος και Ανθρωπος πραγματικος, εκεινης της γενιας της δοξαστης ,των καθημερινων ηρωων. Αυστηρος, τοσο πειθαρχημενος. Πολιτισμενος και ευγενης. Με λαθη και ατελειες. Ακεραιος με την εννοια της λεξης. Τον στηριξε η οικογενεια του σε ολη τη διαδρομη, δεν ηταν ποτε μονος, αφου το ηξεραν οτι αυτος, ποτε κανεναν πισω δε θα αφησει.. Κανεις δεν ειχε, βλεπετε, πιο πρωτογονη, πιο εντονη, αναγκη οικογενειας και προστασιας της. Δεν αθετησε υποσχεση κ ανθρωπο να περιμένει.
Αγαπησε και αφοσιωθηκε τοσο πολυ στην ιδιαιτερη πατριδα του, μεσα απο Συλλογους και εκδηλωσεις, οπου περισσεια εξισου αγαπη εισέπραττε, επι δεκεατιες. Ητανε βλεπετε, αυτη η γεφυρα του απο την πολη, προς απεναντι ξανα, στην αληθεια του νησιου, στην ηρεμια του τοπιου, στα καταπρασινα βουνα και στις πετροχτιστες πλατειες, στους φιλους τους παλιους που τανε καποτε μαζι ανεμελα παιδια, στον καθαρο αερα, στη ξεγνοιασια της θαλασσας μας…
Πατερα Σε χαιρετουν τοσοι πολλοι αληθινα, απ’ οπου κ αν περασες, και με μηνυματα θερμα Ελληνες και ξενοι, στα νεα τα σημερινα, γονατισαν μπροστα στις τοσες αναμνησεις…
Σειρα μου τωρα. Σα νεαρος, σε ξενυχτησα και σ ανησυχησα, και τη μητέρα αλλο τοσο! Ειχατε δικιο εν τελει σε πολλα, αν οχι σ’ολα. Ηξερα ομως παντα μεσα σου, στα χρονια που περάσαν, ποσο περηφανος για ολα ησουν.
Τα δωρα μας για σας, η Μαγια & η Ζωη… δε θα σε ξεχασουν ποτε. Ουτε ολα αυτα που συμβολιζεις.
Η Μαρια, που τοσο σας αγαπησε, το εχει ΗΔΗ φροντισει. Μονο για αυτες, θα θελα λιγακι χρονο σου ακομα.
Εσυ τωρα που δε μου χαλασες ποτε χατηρι, ενα μοναχα ακομα σου ζητω, στο ταξιδι σου αυτο το τελευταιο.
Οταν τωρα πας να βρεις, τη μητερα μας ξανα, και τη γεμίσεις – μ αγκαλιες κ με φιλια ………πες της, μην το ξεχασεις
Οτι μας μαθατε, θα μεινει ζωντανο και εσείς
για παντα στην καρδια μας.
Σας ευχαριστώ πολύ
