Του Μανώλη Θερμού
Οι στατιστικές (εύκολα προσβάσεως στο διαδίκτυο) βεβαιώνουν ότι το ποσοστό των πολιτών που διαβάζουν εφημερίδα είναι πια ασήμαντο και μειώνεται συνεχώς. Το ποσοστό όσων διαβάζουν βιβλία (μιλάμε για την ελληνική κοινωνία) παραπέμπει μάλλον σε «είδος υπό εξαφάνιση».
Για την πολιτική οι πολίτες πληροφορούνται σχεδόν αποκλειστικά από την τηλεόραση.
Η δραματική μείωση της ανάγνωσης εφημερίδων μοιάζει να αντιμετωπίζεται στρατηγικά από τα ίδια «επιτελεία» που σχεδιάζουν και τις εκστρατείες για την «προώθηση» αλλαντικών ή απορρυπαντικών στα σούπερ μάρκετ.
Μοναδικός τους στόχος να κερδίσουν τις εντυπώσεις, να υποκλέψουν το ενδιαφέρον ή την συμπάθεια του καταναλωτή.
Στην περίπτωση των εφημερίδων : να τις καταστήσουν εύπεπτες και γοητευτικές όσο είναι και η τηλεόραση.
Δηλαδή, να έχει προτεραιότητα ο εντυπωσιασμός, η ευκατάποτη παραπλάνηση , όχι η πληροφόρηση ούτε η πολιτική ανάλυση.
Επομένως ο πολίτης που ζει καθημερινά τον εφιάλτη της κρίσης του κορονοϊού ή των εισοδημάτων του, των προοπτικών του, αποκλείεται να μάθει το «γιατί». Ποιο ήταν το λάθος, τι προέκυψε συμπτωματικά και τι συνιστούσε εμπρόθετη κακουργία, τι ανεύθυνη επιπολαιότητα, τι ασυγχώρητη ανικανότητα και μικρόνοια.
Βυθισμός στην άγνοια και στην σύγχυση που μεθοδικά του καλλιεργούν τα κανάλια, ο ηλεκτρονικός τύπος, ο πολίτης είναι αδύνατο να αντιληφθεί την αλήθεια ή να ψηφίζει με ελεύθερη κρίση και βούληση.
Ψηφίζει για να εκτονωθεί , ψηφίζει με την τυφλή λογική των καναλιών. Άλλη λογική δεν ξεμυτίζει στον πολιτικό βίο των ελλήνων σήμερα. Και είναι κυριολεκτικά παρανοϊκό το γεγονός ότι αυτή την τυφλότητα της πόλωσης την επιλέγουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εν ψυχρώ για να κερδοσκοπήσουν. Τα κυβερνητικά, για να κερδίσουν την ανοχή ή την κατάφαση των πολλών στην κατάχρηση που κάνουν της εξουσίας, και τα αντιπολιτευόμενα για να κερδίσουν νούμερα τηλεθέασης, επομένως γράμμα από τις διαφημίσεις, και προοπτική εξουσίας.
Αυτή η ωμή , χυδαία κερδοσκοπία επιβάλλει άτεγκτα τους όρους της στο πολιτικό σύστημα αποκλείοντας κάθε στόχευση σε ανάγκες κοινωνικές και βασανιστικά για τον λαό προβλήματα.
Όταν λέμε «κάθε στόχευση» δεν γενικεύουμε, κυριολεκτούμε. Εδώ και δεκαετίες πια, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, είτε στην κυβέρνηση είτε στη αντιπολίτευση , δεν μπορεί (αδυνατεί, και να θέλει δεν καταφέρνει) να σκεφτεί προβλήματα, διαχείριση προβλημάτων, σκέφτεται διαχείριση εντυπώσεων.
Ψυχαναγκαστικά δηλαδή η ενασχόληση με την πολιτική επενεργεί στους ανθρώπους σαν ραβδάκι της Κίρκης. Ζουν με τις εντυπώσεις, χάνουν την αίσθηση της πραγματικότητας. Και δεν υπάρχει αντιφάρμακο για αυτή την λογική, καμία παιδαγωγία και καμία απειλή δεν μπορεί να την αναχαιτίσει. Παγκοσμιοποιημένο ασφαλώς το πρόβλημα, αλλά όχι από αυτά που μια επιμέρους κοινωνία αδυνατεί, από μόνη της, να το αντιμετωπίσει.
Ας θυμηθούμε το «ανεπαισθήτως» , του Καβάφη και ποια απειλή αντιπροσωπεύει. Ο στόχος του μάρκετινγκ, η λογική των μεθοδεύσεων του, είναι να επιλέγουν οι άνθρωποι «ανεπαισθήτως», χωρίς λογική και οριστικά εξαρτημένοι από την οδοντόκρεμα, το κινητό τηλέφωνο, το απορρυπαντικό, την ίδια πάντα «ομαδάρα», το ίδιο κάθε μέρα καφενείο, το ίδιο κόμμα όσα κακουργήματα κι αν το βαραίνουν.
Η απεξάρτηση από την τυραννία των «εντυπώσεων’ είναι όροι ψυχικής υγείας και ιστορικής επιβίωσης.
Σήμερα η πολιτική εξομοίωση των κομμάτων και το κυνήγι των εντυπώσεων έχει καταργήσει έμπρακτα τον κοινοβουλευτισμό. Στο κοινοβούλιο αντιπαρατίθενται όχι πολιτικές, αλλά μόνο διαχειριστικές πρακτικές και τεχνάσματα εντυπωσιασμού.
Η λαϊκή απόφαση «όλοι ίδιοι είναι επαληθεύεται όχι μόνο σε επίπεδο ηθικής ποιότητας του πολιτικού προσωπικού (εξουσιολαγνίας, οικονομικής ιδιοτέλειας, φτηνιάρικου ναρκισσισμού αλλά κυρίως στο επίπεδο της ασκούμενης πολιτικής.
Αν είναι μικρή ή μεγάλη η μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, που έχει συνειδητοποιήσει το πραγματικό διακύβευμα της λεγόμενης «κρίσης» μόνο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει την δυνατότητα να το πιστοποιήσει, με δημοψήφισμα. Και να βγάλει τις συνέπειες . άλλη δυνατότητα να διασωθούμε ιστορικά σαν λαός δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Υ.Γ. Η Δημοκρατία για να συνιστά πολιτική πραγματικότητα και όχι περίφραση διακοσμητική της τυρρανικής κομματοκρατίας δεν μπορεί να συμβιβάζεται με ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας ανάλογων με αυτόν των ευζώνων της φρουράς του. Ο αυτοε- μπαιγμός είναι το τελευταίο σκαλοπάτι στου κακού τη σκάλα. Καταντήσαμε «μπαίγνιο» των Εθνών λανσάροντας για «δημοκρατία» τη στυγνή πρωθυποκεντρική απολυταρχία.
