«Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα πέθανε και την σκοτώσαμε εμείς»
Του Μανώλη Θερμού
Αυτό το εμείς για να το κάνω πιο συγκεκριμένο και πιο προσδιοριστικό ως προς τους πρωταίτιους νομίζω ότι χωρίς να είμαι παρορμητικός ή αυθαίρετος αδυνατώ να καταλογίσω την παραμικρή ευθύνη γενικά στον «λαό» ή αφηρημένα στους «πολίτες» για το τέλος του Ελληνισμού ή και μόνο για την ατίμωση που ζούμε σήμερα.
Σκεφτείτε, σε όσες δεκαετίες του παρελθόντος ελέγχει η μνήμη σας, ποια σχολεία εκπαίδευσαν αυτόν τον λαό με ποια εκπαιδευτικά προγράμματα και ποια βιβλία με ποια σύνδεση εκπαίδευσης και πρωτογενούς τομέα, με την επιτελική ευθύνη ποιών υπουργών Παιδείας .
Προσθέστε στην κριτική σας αναθύμηση σε όλες αυτές τις δεκαετίες πόσο ραδιοτηλεοπτική μεθοδική εξηλιθίωση υφίσταται αυτός ο λαός, ποιο επίπεδο δημοσιογραφίας και ενημέρωσης του προσφέρουν οι εφημερίδες ποια «πολιτική βιβλίου» άσκησαν όλες ( χωρίς εξαίρεση ) οι κυβερνήσεις.
Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι στα 45 χρόνια της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» συντελέστηκε στην Ελλάδα μια πραγματική επιχειρηματοκτονία . Φυσικοί αυτουργοί αυτής, σαφέστατα και εξόφθαλμα είναι οι επαγγελματίες της πολιτικής, το στυγνό μονοδρομικό καθεστώς της κομματοκρατίας.
Έστησαν μια παρωδία κράτους με σχέσεις μόνο πελατειακές, εξουδετέρωσαν την ίδια την έννοια του δημόσιου λειτουργού, της αξιοκρατίας και τελικά με τον εξωφρενικό υπερδανεισμό και την θεσμοθετημένη διαφθορά, οδήγησαν τη χώρα σε πραγματική ολοσχερή καταστροφή.
Αποκλείω τα συγκεκριμένα κόμματα να κάνουν ποτέ την αυτεπίγνωσή τους, να διδαχθούν από τα λάθη τους, να μετεξελιχθούν επί βελτίω. Αγνοούν την σημασία των λέξεων αυτογνωσία, αυτοκριτική, ανανέωση, ιδεολογικός επανακαθορισμός, πολιτική αναβάθμιση. Βαβέλ σε τελικό στάδιο.
Ζητάμε να «προσελκύσουμε» στη χώρα μας επενδύσεις, «προσελκύω» σημαίνει : αντιπροσφέρω στον επενδυτή συγκριτικά πλεονεκτήματα. Εμείς εκλιπαρούμε για επενδύσεις αλλά δεν λέμε λέξη για συγκριτικά πλεονεκτήματα. Γι’ αυτό και οι υποσχέσεις ξένων ηγετών για επενδύσεις στη χώρα μας μοιάζουν σχήμα αβρόφρονος λόγου. Οι εγκαρδιότητες των ξένων συναγωνίζονται σε σουρεαλισμό τις δικές μας εκκλήσεις.
Όσο νερό χρειάζεται ένα λουλούδι για να μεγαλώσει, τόσο και μια (οποιαδήποτε) επιχειρηματική επένδυση χρειάζεται εντόπιο, κρατικό φερέγγυο και υποστηρικτικό μηχανισμό για να σταθεί – συγκροτηθεί και να λειτουργήσει.
Στην Ελλάδα κρατικός μηχανισμός είναι αδύνατο να υπάρξει όσο το κράτος παραμένει πελατειακό και το κράτος θα είναι πελατειακό όσο το πολίτευμα μας συνιστά, συνταγματικά και αυτονόητα κομματοκρατία.
Αυτά όλα και άλλα ανάλογα πολλά γεννάνε απόγνωση αλλά δεν είναι ο κυρίως εφιάλτης. Κυρίως εφιάλτης είναι η ολοκληρωτική ανυπαρξία αντιπρότασης με σοβαρό σχεδιασμό και ανθρώπους ικανούς να την πραγματώσουν. Πρέπει να αποσυνδεθούν οι κομματικές σκοπιμότητες από το επιχειρηματικό γίγνεσθαι. Μικρή αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, ιστορική ευκαιρία η παρούσα χρονική στιγμή.
«Λυπάμαι που δεν εξηγούμε γλυκότερα» είπε ο Γεώργιος Σεφέρης σε ΑΝΑΛΟΓΗ ώρα.
