ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΝΟΥ!
Του Χρήστου – Γιάννη Φουρλάνου, Δάσκαλου
(Λευκαδίτικο χιούμορ)
Τόπος: Βουρνικάς Λευκάδας, περίπου το 1967. Τότε είχε έρθει το ηλεκτρικό ρεύμα στο χωριό και αργά, αλλά σταθερά η ζωή άρχισε να αλλάζει.
Το περιστατικό που θα ακολουθήσει διαδραματίζεται στο καφενείο του Ιωάννη Χρυσοβιτσάνου, (Στρουμπογιάννη σύμφωνα με τα παρατσούκλια που όλοι έχουμε στα χωριά μας).
Πρόσωπα: Βαγγέλης Φουρλάνος, πολυσχιδής προσωπικότητα. Έμπορος, ψάλτης, γεωργός και ότι βάζει ο νους καθενός (μόνιμος θαμώνας, πατέρας μου).
Σπυρογιάννης (κουμπάρος του Βαγγέλη, διότι ο Βαγγέλης θα πάντρευε το Σπυρογιάννη όταν μάθουν οι γάτες γράμματα κι οι σκύλοι τριγωνομετρία!
Μπάρμπα – Μήτσος (τσοπάνος που μόνιμα ζει έξω από το χωριό σε καλύβα για να επιβλέπει τη στάνη. Σπάνια έρχεται στο χωριό). Το γεγονός αυτό τον κάνει να απέχει από κάθε μορφή πολιτισμού.
Μπάρμπα – Γιάννης (ιδιοκτήτης «της παμπ», καλοκάγαθος και αρκετά ανεκτικός, διότι οι θαμώνες φαρομανούσαν σχεδόν κάθε βράδυ).
Μαζί με αυτούς φυσικά και οι άλλοι θαμώνες του καφενείου, το οποίο τότε ήταν γεμάτο από κόσμο.
Όπως είπαμε το ηλεκτρικό ρεύμα έφερε καινοτομίες στη ζωή του χωριού. Δεν είναι λίγο πράγμα το βράδυ να βλέπεις. Μπήκε στη ζωή μας η τηλεόραση και οι άλλες ηλεκτρικές συσκευές. Το ηλεκτρόφωνο (Τζουκ μποξ) ήταν μια σημαντική καινοτομία στη ζωή του μικρού Βουρνικά. Κάθε βράδυ έδινε ζωή στο χωριό και σε όποιους είχαν τα κότσια να πάνε. Λέω όποιους είχαν τα κότσια, διότι έπρεπε να ξεπεράσουν δυο εμπόδια. Τη γυναίκα τους και το πορτοφόλι τους, ίσως και την πεθερά τους. Εμένα ο πατέρας μου πάντα με έπαιρνε μαζί του και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έζησα εκεί μέσα. Έχω πολλές παραστάσεις και νιώθω πλούσιος.
Ένα βράδυ ήρθε «στην παμπ» ο μπάρμπα – Μήτσος με το γάιδαρό του. Αφού λοιπόν τον πάρκαρε μπήκε μέσα στο μαγαζί και θαύμασε. Τι θαύμασε;
Το ηλεκτρόφωνο φυσικά.
Ρώτησε λοιπόν: « τι είναι αυτό μωρέ παιδιά;» .
Ο Σπυρογιάννης (μαζί με το Βαγγέλη ήταν ακαταμάχητο δίδυμο πλακατζήδων) ανέλαβε να τον κατατοπίσει. Του είπε λοιπόν: “ Αυτό κουμπάρε Μήτσο είναι ένα μαγνητόφωνο τελευταίας τεχνολογίας”.
«Και τι κάνει αυτό»; Ρώτησε ο μπάρμπα – Μήτσος.
-Α! εξηγεί τώρα ο Σπυρογιάννης με ύφος επιστημονικό. Εδώ λέει, και του δείχνει το φις, μπορείς να τραγουδήσεις. Ύστερα από μια εβδομάδα θα έρθεις να ακούσεις το τραγούδι που είπες, αφού το επεξεργαστεί το ηλεκτρόφωνο. Είναι σπουδαίο εργαλείο το φέραμε από την Αμερική.
Θαύμασε ο μπάρμπα – Μήτσος και το κοίταζε με δέος!
Θέλω να τραγουδήσω είπε αποφασιστικά κάποια στιγμή.
Κανείς δεν του χάλασε χατίρι, διότι κανείς δεν υπολόγιζε τη συνέχεια.
Ο Σπυρογιάννης προέβη στις «επιστημονικές ρυθμίσεις». Του έδωσαν μια καρέκλα μπροστά στο ηλεκτρόφωνο, πήρε το φις για μικρόφωνο και άρχισε: Τι με κοιτάς που γέρασα κι άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Είπε το τραγούδι, έφαγαν τις σπεσιαλιτέ του καφενείου, ήπιαν τα ποτάκια τους, η βραδιά τελείωσε και πήγε καθένας σπίτι του.
Όμως το θέμα δεν είχε τελειώσει. Ο Μήτσος μετρούσε τις ημέρες και ακριβώς σε μια εβδομάδα, ήρθε πάλι.
Παρκάρει το γάιδαρο και μπαίνει θριαμβευτικά στο καφενείο.
Ήρθα να ακούσω το τραγούδι μου, είπε.
Αν και αμήχανοι οι θαμώνες τον καλοδέχτηκαν. Ο Βαγγέλης (που πάντα σε τέτοιες καταστάσεις ήταν επινοητικός) λέει στους άλλους:
Πάρτε τον στον μπεζαχτά και κεράστε τον! Εγώ θα μπω πίσω από το ηλεκτρόφωνο. Και εγένετο ούτως.
Ήρθε κατόπιν κι ο σοφός Σπυρογιάννης και προέβη στις απαραίτητες ρυθμίσεις. Πατά λοιπόν το τελευταίο πλήκτρο κι αρχίζει πίσω από το ηλεκτρόφωνο να τραγουδά ο Βαγγέλης, μιμούμενος τη φωνή του Μήτσου.
Τι με κοιτάς που γέρασα….
Το τραγούδι εξελίσσεται. Ο Μήτσος προσέχει με θρησκευτική ευλάβεια. Σε κάποια στιγμή όμως ο Βαγγέλης δεν μπορεί να κρατηθεί και γελά λίγο.
Εδεκεί το χάλασα! Φώναξε ο Μήτσος.
Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Ακόμα και οι τοίχοι ξεράθηκαν απ’ τα γέλια!
Αισθάνομαι ευτυχής που το έζησα αυτό. Θαυμάζω τον πατέρα μου! Ήταν χείμαρρος σε κάτι τέτοια!
