NΑ ΙΔΟΘΟΥΜΕ…
Του Θοδωρή Γεωργάκη
Δός μου μια Κυριακή! Δισκοπότηρο μαγείας τ’ αγιόβρυτο ανάμα σου να πιω Λευκάδα
Άγγιγμα στην ψυχή μου σαν σταλάξει πέρα απ’ του άβατου την πόρτα τραβάω
Γαλανό κορίτσι σε θωρώ λάγνο, στου Ιόνιου το ταίριασμα σε βρίσκω!
Μ’έρωτες γιορντάνι ζωγραφίζω τα χρυσάφια σου, παιδούλα παραδομένη στο θαύμα των φιλιών!
Δός μου μια μοσχοβολιά, στον κόρφο της άνοιξης να την πιθώσω
Δεν έχω γη, δεν έχω ρυθμό, ανάσα δεν έχω…
Τεχνίτης της λύρας σου ξέμεινα Λευκάδα… Ο οίστρος σου μ’ έχει φαρμακώσει…
Δυο πήχες απ’ το χώμα σου αιωρούμαι, άγγελος λιγνός με τον Μάη στις πλάτες… Συχνοκέρασμα σου δίνω την καρδιά μου!
Εψές με νανούρισε το πρώτο σου κλάμα, με γοήτεψε τ’ αρμυρό σου δάκρυ…
Πότε θα ιδοθούμε στο λιόκαμα; Ν’ αργοπορήσουμε της ζωής το ποτάμι…
Ανάγκη τόχω, νησί μου, να μου πεις: <<Απάνω μου στυλώσου… Στα χέρια μου απώθεσε της ψυχής σου τις φλέβες…>>
