ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ!
(Σύβρος Λευκάδας)
Του Χρήστου – Γιάννη Φουρλάνου, Δάσκαλου – Θεολόγου
Πολλές φορές ενώ η ομορφιά είναι δίπλα μας, δεν την εκτιμάμε και την ψάχνουμε σε τόπους μακρινούς. Έτσι ένιωσα όταν επισκέφτηκα τις πηγές της Δάφνης στο Σύβρο Λευκάδας.
Η ομορφιά του τοπίου μου έφερε πολλά στο νου και πρώτα απ’ όλα το χτίσιμο του Βυζαντίου, πρόγονος της Κωνσταντινούπολης.
Το Βυζάντιο χτίστηκε από τους Μεγαρείς. Οικιστής του ήταν ο Βύζαντας (εξ’ ου και Βυζάντιο), ο οποίος πήγε πρώτα να πάρει χρησμό από το μαντείο για να βρει το κατάλληλο μέρος. Το μαντείο του υπέδειξε να χτίσει τη νέα πόλη στη «χώρα των τυφλών».
Ο Βύζας περιπλανήθηκε αρκετά και έφτασε στις ακτές του Βοσπόρου από την ασιατική πλευρά. Κάθισε να σκεφτεί τι θα κάνει.
Ξαφνικά βλέπει απέναντι στην ευρωπαϊκή ακτή μια υπέροχη τοποθεσία (σημερινή Κωνσταντινούπολη). Τότε σκέφτηκε: «Καλά τυφλοί είναι οι άνθρωποι; Γιατί δε χτίζουν μια πόλη;» Έτσι θυμήθηκε το χρησμό κι έχτισε το Βυζάντιο.
Αυτές τις σκέψεις έκανα, ενώ κοίταζα από ψηλά το τοπίο των πηγών. Ήδη είχα πάρει το μονοπάτι και είχα φτάσει στην πρώτη στροφή. Η θέα ήταν πανοραμική. Κοιτούσα με έκπληξη. Τι ωραίος τόπος.
Μια διαδρομή φιδίσια, ανάμεσα σε πλατάνια κι άλλα δέντρα και φυτά. Αναμεσά τους το νερό να έρχεται και να χάνεται. Η διαδρομή άρχισε να κατηφορίζει. Αμέσως σχηματίστηκε το πρώτο πλάτωμα. Ένας τόπος που θα μπορούσε κανείς να συναντήσει νεράιδες, νύμφες κι άλλα όντα της ελληνικής μυθολογίας.
Το πλάτωμα αυτό με τους κατάλληλα κομμένους κορμούς δέντρων μπορούμε να πούμε ότι σχημάτιζε ένα υπαίθριο θέατρο. Η αμφιθεατρικότητα του εδάφους και το φυσικό περιβάλλον (νερά και δέντρα) δημιουργεί κάτι το μοναδικό.
Αν αφήσει κανείς ελεύθερο τον εαυτό του, είναι βέβαιο ότι θα συναντήσει κάποια από τις Ναϊάδες (νύμφες των ποταμών), ή κάποια από τις Δρυάδες (νύμφες των δέντρων). Βέβαια την αφορμή για αυτόν τον περίπατο μου την έδωσε μια καλοκαιρινή ποιητική βραδιά που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σύβρου «ΑΝΤΕΛΙΚΟΣ». Ήταν μια βραδιά που τη γέμισαν οι όμορφοι στίχοι της Λευκαδίτισσας ποιήτριας Νόνης Σταματέλου, η μουσική και οι πίνακες του Παντελή Σταματέλου καθώς και το κελάρυσμα των υδάτων.
Επανέρχομαι στην όμορφη διαδρομή, η οποία συνεχίζεται και είναι γοητευτικότατη. Το ρυάκι – ποταμάκι με το νερό μας συνοδεύει αδιάλειπτα. Αλλού μεγαλώνει, αλλού μικραίνει, χωρίς να απουσιάζει από κανένα σημείο. Το κελάρυσμά του δίνει ρυθμό στα βήματά μας και ευχαρίστηση στα αυτιά μας.
Η διαδρομή καταπράσινη. Δέντρα μικρά και μεγάλα κατά μήκος όλης της διαδρομής. Δίπλα από την κοίτη του ρέματος συναντά κανείς διάφορα φυτά όπως τα αρχέγονα πολυτρίχια και πολλά άλλα.
Την διαδρομή αυτή δεν την έκανα μόνος. Διασχίσαμε το φαράγγι οικογενειακά. Όλοι είχαμε την ίδια άποψη για το κάλλος του τοπίου. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπερβάλλω σε ό,τι γράφω.
Περπατώντας διαπιστώνω ότι πριν από λίγα χρόνια όλα αυτά τα μέρη ήταν καλλιεργημένα. Με την πάροδο του χρόνου οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τη γη και οι οικονομικές δραστηριότητές τους στράφηκαν αλλού. Παρόλα αυτά όμως έμειναν τα ίχνη τους. Έτσι συναντά κανείς κληματαριές και συκιές. Τα φυτά βέβαια είναι αφρόντιστα. Παρόλα αυτά όλο και έχουν να προσφέρουν στο διαβάτη, ένα τσαμπί σταφύλι. Ένα κέρασμα κατευθείαν από τη λευκαδίτικη φύση.
Έτσι λοιπόν σβήνει η δίψα μας με τον καλύτερο τρόπο και συνεχίζουμε. Η διαδρομή σχηματίζει και ωραίους γοητευτικούς καταρράκτες. Αλήθεια η ομορφιά τους είναι δύσκολο να αποτυπωθεί στο χαρτί, διότι πέραν των όσων βλέπουμε είναι και αυτά που ακούμε. Τα πουλιά μας συντροφεύουνε σε όλη τη διαδρομή. Μαζί με αυτά το κελάρυσμα του νερού, ιδιαίτερα όπου σχηματίζονται καταρράκτες.
Συνεχίζουμε και περνάμε πάνω από τις ωραίες – γραφικές γέφυρες. Αν ήταν κάπου αλλού αυτή η ομορφιά, θα χύναμε τόνους μελάνη! Απολαύσαμε την ομορφιά και συνεχίσαμε την πορεία μας. Φτάσαμε στη βρύση του Αντελικού. Πόσες φορές έχω πάει εκεί στα παιδικά μου χρόνια! Δροσιστήκαμε και απολαύσαμε τα τελευταία μέτρα της καταπράσινης διαδρομής. Μας έμειναν στο μυαλό εικόνες μοναδικές.
Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη αυτός ο περίπατος. Ανυπομονώ να διασχίσω πάλι αυτό το μονοπάτι. Αισθάνομαι ότι οι νεράιδες με περιμένουν.
Χρ. Γιάννης Φουρλάνος
Δάσκαλος – Θεολόγος
