Οι βομβιστικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες σκόρπισαν το αίμα και το θάνατο αφήνοντας στον τόπο 31 ανθρώπους και τραυματίζοντας άλλους 270. Παράλληλα σκόρπισαν το φόβο πάνω από τις περισσότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης, το φόβο για την επανάληψη των επιθέσεων σε αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς και μετρό, χώρους μεγάλων αθλητικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη διεξάγεται μεγάλη συζήτηση γύρω από το ζήτημα αυτό, από αναλυτικές περιγραφές, ως τρομολαγνικές αναφορές και πληροφορίες. Με ορισμένες εξαιρέσεις, κυρίως επιστήμονες και προοδευτικούς ανθρώπους, δεν φαίνεται ότι οι πολιτικές ηγεσίες και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί των κρατών, κυρίως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έχουν καμιά διάθεση για σοβαρή συζήτηση πάνω στις πραγματικές αιτίες αυτών των γεγονότων.
Κοινός παρονομαστής τους είναι η ανάγκη να ενταθεί η αστυνόμευση, να ελεγχθούν αστυνομικά τα πάντα, η στρατοκρατία και η αστυνομοκρατία στις ευρωπαϊκές πόλεις, η «οχύρωση» των συνόρων για να εμποδιστούν οι εχθροί να εισέλθουν, να κλείσουν ερμητικά τα σύνορα στο προσφυγικό ρεύμα που ζητά να εισέλθει στην Ευρώπη από τις ρημαγμένες χώρες της μέσης Ανατολής. «Επείγουσα ανάγκη να κλείσουν ερμητικά τα σύνορα», λέει ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι τίποτε διαφορετικό από μια μεγάλη στροφή στον αυταρχισμό, αποδοχή της ατζέντας και των θέσεων των εθνικιστικών και φασιστικών δυνάμεων της Ευρώπης, το άνοιγμα του δρόμου για τον αυταρχισμό και την άνοδο των φασιστικών δυνάμεων.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται με την πρώτη ματιά ότι ο στόχος είναι η καλλιέργεια στους ευρωπαϊκούς λαούς του φόβου απέναντι στον καθένα που δεν κατάγεται από την Ευρώπη ή δεν έχει ζήσει εκεί περισσότερος από 10 γενιές. Δεν είναι υπερβολή αυτό.
Οι βομβιστές των Βρυξελλών, όπως και του Παρισιού το Νοέμβρη δεν μπήκαν στην Ευρώπη ούτε από το Ιράκ ούτε από το Αφγανιστάν για να σκορπίσουν το θάνατο, ήταν πολίτες αυτών των χωρών, κυρίως αραβικής καταγωγής, και απ’ ότι διαβάσαμε ήταν μάλιστα τρίτης γενιάς. Πώς συνδέονται τα μέτρα στρατοκρατίας και το σφράγισμα των συνόρων από βομβιστές που προέρχονται από τις ίδιες αυτές τις χώρες; Είναι δυνατόν να εμποδιστούν οι βομβιστικές επιθέσεις με αστυνομικά μέτρα; Η επίθεση στο μετρό του Λονδίνου πριν μερικά χρόνια, στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες τώρα και σε άλλες περιπτώσεις δεν κατέστη δυνατόν να εμποδιστούν παρά την παράταξη χιλιάδων πάνοπλων αστυνομικών και στρατού και με ότι σύγχρονα μέσα διαθέτει η τελευταία τεχνολογία.
Ένα στόχο έχει η συζήτηση αυτή, από τη μια να εθίσει τους λαούς στην παρουσία και τη δράση πάνοπλων αστυνομικών σε κάθε βήμα και σε κάθε γωνιά και από την άλλη να σκορπίσει στους ευρωπαίους την αμφιβολία και την εχθρότητα για τους αλλοδαπούς και για τους ευρωπαίους πολίτες άλλης εθνικότητας καταρχήν, γιατί στην πορεία οι αμφιβολίες και η εχθρότητα δεν θα μείνουν εκεί, θα δηλητηριάσουν το σύνολο των κοινωνιών και της κοινωνικής ζωής.
Δυστυχώς η πλειοψηφία των ηγεσιών της χώρας μας και της Ευρώπης δελεάζονται από την Ευρώπη φρούριο και δεν το κρύβουν καθόλου. Να σηκωθούν φράχτες, να κλείσουν τα σύνορα ώστε να αποτραπεί η είσοδος των προσφύγων, να αστυνομοκρατείται κάθε δημόσιος χώρος και να παρακολουθείται κάθε σπιθαμή κοινωνικής και ιδιωτικής ζωής. Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός να απογειωθούν. Η στάση και οι θέσεις της Ν.Δ. και των άλλων αστικών κομμάτων εκεί οδηγεί. Η κυβέρνηση μετά την πρόσφατη συμφωνία στο συμβούλιο κορυφής της Ε.Ε. έχει αλλάξει άρδην τη συμπεριφορά της και προσεγγίζει τις θέσεις της Ν.Δ. και των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι 150 πρόσφυγες που ταξίδεψαν με το οποίο από τη Μυτιλήνη στον Πειραιά δεμένοι με χειροπέδες για να εγκλειστούν στο στρατόπεδο της Κορίνθου αυτό ακριβώς μαρτυρά.
Η στάση και συμπεριφορά της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού με την τεράστια αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και την καταδίκη των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων και των πολέμων είναι σε πλήρη αντίθεση με τη στάση της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων.
Καμία ουσιαστική συζήτηση για τις αιτίες και τους παράγοντες που οδήγησαν στις βομβιστικές επιθέσεις και αυτό γιατί ακριβώς τις αιτίες αυτές θέλουν να συσκοτίσουν. Τι ώθησε τους Βέλγους πολίτες, βομβιστές των Βρυξελλών στην πράξη τους αυτή;
Δεν είναι κάτι άγνωστο ότι τη συνείδηση και τη συμπεριφορά των ανθρώπων τη διαμορφώνουν οι συνθήκες ζωής τους, όχι φυσικά μόνο οικονομικές συνθήκες, αλλά και οι κοινωνικές και οι ιδεολογικές επιρροές που δέχονται. Οι εκατοντάδες χιλιάδες αραβικής καταγωγής πολίτες της Γαλλίας, του Βελγίου και άλλων χωρών ο κανόνας είναι να διαβιούν σε πραγματικά γκέτο στις συνοικίες των πόλεων, να βιώνουν πολύ υψηλή ανεργία και φτώχεια, να ζουν με επιδόματα, να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, έστω και αν είναι τρίτης γενιάς μετανάστες και προοπτική για βελτίωση της ζωής τους ουσιαστικά να μη φαίνεται στον ορίζοντα.
Οι συνθήκες αυτές είναι πραγματικό θερμοκήπιο για την ανάπτυξη ριζοσπαστικών αντιλήψεων και από τη στιγμή που η Αριστερά και το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στις αγωνίες και τις αναζητήσεις τους, λόγω ακριβώς του τέλματος στο οποίο βρίσκεται ( γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, βελγικού κομμουνιστικό κόμμα και άλλες δυνάμεις) είναι εξηγήσιμη η στροφή προς τα δεξιά και στη συγκεκριμένη περίπτωση προς τον ακραίο ισλαμισμό και τον ISIS. Οι πληθυσμοί αυτοί, κατά βάση αραβικής καταγωγής, βλέπουν μετά από αιώνες ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης των αραβικών πληθυσμών της μέσης Ανατολής, σήμερα κυριολεκτικά να συντρίβονται από την επέμβαση του ιμπεριαλισμού, την ισοπέδωση των χωρών και την προσφυγιά των λαών.
Απέναντι σε όλα αυτά εξεγείρονται, αισθάνονται αλληλεγγύη στους λαούς αυτούς και σε τελική ανάλυση οδηγούνται σε τρομοκρατικές αντιδράσεις η στρατολογούνται από υπηρεσίες και τίθενται στη διάθεση τους.
Οι αιτίες λοιπόν είναι κατά πρώτο οι συνθήκες της ίδιας τους της ζωής, οι στερήσεις, η ανεργία, η φτώχεια και το κοινωνικό περιθώριο, το σκοτεινό και δυσοίωνο μέλλον, η έλλειψη οράματος και προοπτικής των κοινωνιών της δυτικής Ευρώπης και κατά δεύτερον οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ο πόλεμος στη μέση Ανατολή και σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Αυτές τις αιτίες οι αστικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη και οι πολιτικές δυνάμεις δεν θέλουν να τις συζητούν, δεν θέλουν να τις αναγνωρίσουν, γι’ αυτό και όταν ανοίγει τέτοια συζήτηση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης γυρίζουν σελίδα. Ούτε πρόκειται να αλλάξουν τακτική. Γιατί η εκμετάλλευση και η καταπίεση είναι στο DNA του καπιταλιστικού συστήματος και ιδιαίτερα στο σημερινό στάδιο ανάπτυξης του και στις συνθήκες της μεγάλης σημερινής κρίσης του και οι πόλεμοι είναι σύμφυτοι με τον ιμπεριαλισμό, με τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών. Είναι βασική διέξοδος για να αντιμετωπιστεί η κρίση και τα αδιέξοδα του.
Τίποτε από αυτά του αστικό σύστημα δεν πρόκειται και δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να θεραπεύσει. Μ’ αυτά θάρθει το τέλος του. Το βάρος της προβολής των αιτιών αυτών και της κινητοποίησης εναντίον τους πέφτει στο λαϊκό κίνημα και στις δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς, πρέπει να δείξουν έμπρακτα ότι υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχει η δυνατότητα μιας πιο δίκαιης κοινωνίας και κρατικής οργάνωσης. Ο αγώνας για την βελτίωση των συνθηκών ζωής των λαών, για την υλοποίηση των διεκδικήσεων τους, ο αγώνας εναντίον της καταπίεσης και η διεκδίκηση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, η ανατροπή της λιτότητας και των μόνιμων μνημονίων και ο αγώνας εναντίον του ιμπεριαλισμού, των επεμβάσεων του και των πολέμων είναι που θα φράξει το δρόμο στην αντίδραση και στο φασισμό, θα οδηγήσει σε κατακτήσεις και βαθιές αλλαγές του συσχετισμού δυνάμεων στην προοπτική του σοσιαλισμού. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Γεράσιμος Αραβανής
