Ανακοίνωση της Κίνησης Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας.
Τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό. Η αμφισβήτηση της «μνημονιακής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ προσλαμβάνει μαζικά χαρακτηριστικά. Όλες οι κοινωνικές τάξεις και τα ενδιάμεσα μικροαστικά στρώματα, έχουν πάρει θέση μάχης.
Σύσσωμοι, εργαζόμενοι, αγρότες κτηνοτρόφοι και αλιείς, μαζί με τους επαγγελματίες και τους εμπόρους, με τον επιστημονικό κόσμο έχουν κατέβει στους δρόμους και διαδηλώνουν δυναμικά.
Η ελληνική κοινωνία, την περίοδο της οικονομικής κρίσης και της μνημονιακής λεηλασίας που ακολούθησε βρίσκεται στο μεταίχμιο. Είναι καιρός να αποφασίσει –η μεγάλη της πλειοψηφία– με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.
Αυτή η απεργία όπως και οι προηγούμενες, προκηρύχθηκαν με αποφάσεις των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, μετά από πίεση του ΠΑΜΕ και άλλων δυνάμεων και αφού είχε φουσκώσει η αγανάκτηση των εργαζομένων. Αυτό το σκηνικό των επετειακών πανελλαδικών απεργιών επαναλαμβάνεται, μετρώντας κάθε φορά τις συμμετοχές στις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, χωρίς να ασχολείται κανένας με τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, τα οποία βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Τώρα με το ασφαλιστικό το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει, το ίδιο και η δυσαρέσκεια των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Οι εργαζόμενοι βαθιά απογοητευμένοι από την τακτική του συνόλου των συνδικαλιστικών ηγεσιών πιο δύσκολα θα κινητοποιηθούν και η χειροτέρευση των όρων διαβίωσης τους μπορεί να αποδειχθεί πρόσθετος αρνητικός παράγοντας.
Για να οδηγηθούμε σε αγωνιστική διέξοδο, σημαντική προϋπόθεση είναι η ριζική αλλαγή της δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος και των πολιτικών ηγεσιών. Αν η λαϊκή κινητοποίηση θα προσλάβει μαζικά χαρακτηριστικά και θα αποδειχθεί αποτελεσματική, εξαρτάται αν θα προταθεί από τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες και θα εφαρμοστεί ένα σχέδιο δράσης που θα δίνει προοπτική, θα συσπειρώνει το σύνολο των εργαζομένων στη βάση των τεράστιων προβλημάτων τους και δεν θα τους διαχωρίζει με βάση τις πολιτικές πεποιθήσεις τους, αν θα σταματήσουν οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις και δραστηριότητες, σαν να είναι οι εργαζόμενοι ξένοι στην ίδια πόλη.
Τα ερωτήματα που βρίσκονται στα χείλη των εργαζομένων είναι: Θέλουμε μορφές κίνημα πανεργατικό και παλλαϊκό που θα συνενώνει την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό ή τους οπαδούς και τους φίλους μας, ώστε με ευκολία να το ελέγχουμε;
Θέλουμε κίνημα που θα αμφισβητήσει τα σχέδια Κυβέρνησης και Ε.Ε. ή κινητοποιήσεις για την τιμή των όπλων;
Θα βγει πράγματι ο εργαζόμενος λαός στο προσκήνιο και θα διεκδικήσει τη ζωή και το μέλλον του και αυτό απαιτεί να του δοθεί ρόλος και δυνατότητες ή οι αγώνες θα παραμείνουν υπόθεση ελάχιστων ανθρώπων;
Στην Λευκάδα, με την Εργατικό Κέντρο που πρόσκειται στο ΠΑΜΕ, δεν έγινε και αυτή τη φορά καμιά προσπάθεια ενιαίας δράσης, συσπείρωσης και συντονισμού με τις άλλες δυνάμεις κύρια του δημόσιου τομέα. Η διοίκηση αρκέστηκε σε ένα κάλεσμα αντιπροσώπων της Γενικής Συνέλευσης και μελών διοικήσεων των σωματείων του Εργατικού Κέντρου, που όταν δεν έχει απαρτία το βαφτίζουμε και «σύσκεψη». Καμιά αίσθηση ευθύνης απέναντι στο σύνολο της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και των χωριών που είναι το ίδιο ανάστατοι και βρίσκονται στην ίδια οδυνηρή θέση. Ο ακτιβισμός, οι σημαίες, τα πανό και οι μακρόσυρτες ομιλίες από στελέχη του ΠΑΜΕ και …όσοι «πιστοί προσέλθετε» δεν οδηγούν πουθενά. Τα μισά σωματεία του Εργατικού Κέντρου δεν είναι με το ΠΑΜΕ, όπως και πολλοί εργαζόμενοι μέλη τους. Αντί της ενιαίας δράσης, στη βάση ενός από κοινού συμφωνημένου πλαισίου, διεκδικήσεων, στόχων και τακτικής, να συσπειρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα σωματεία και εργαζόμενοι, κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, που θα δώσει προοπτική, μέλλον και αποτελεσματικότητα στους αγώνες, επιλέγουν την «καθαρότητα» και την μοναχική διαιρετική πορεία.
Αυτή η τακτική, συνειδητά ή ασυνείδητα, συμβάλλει στην αναποτελεσματικότητα των αγώνων και η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός εξασφαλίζουν την ψήφιση και την υλοποίηση των μνημονίων και την κατακρεούργηση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων του λαού.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια των ξεχωριστών κινητοποιήσεων και δράσεων
Σήμερα και όχι αύριο απαιτείται αποφασιστική δράση. Οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για την οικοδόμηση πολιτικών συμμαχιών από την εργατική τάξη. Η δημιουργία του πολιτικού– κοινωνικού μετώπου πάλης με κορμό την εργατική τάξη, τα φτωχά μικρομεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού που απειλούνται με αφανισμό από τις κυβερνητικές επιλογές, είναι σήμερα επίκαιρη, ρεαλιστική και αναγκαία.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 4ης ΦΛΕΒΑΡΗ
ΝΑ ΣΗΜΑΝΕΙ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ
Οι εργαζόμενοι ενωμένοι μπορούν να νικήσουν,
μπορούμε να τους σταματήσουμε.
ΛΕΥΚΑΔΑ 24-1-2016
ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΛΕΥΚΑΔΑΣ ΤΗΣ «ΚΙΝΗΣΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»
