Τους «παρακολουθώ» δέκα μέρες, ίσως και περισσότερο! Τους βλέπω θέλοντας και μη.
Κολυμπάμε στη θάλασσα δίπλα – δίπλα. Η θάλασσα σ’ εκείνο το σημείο είναι οριοθετημένη με σημαδούρες. Στήνονται το πρωί και ξεστήνονται το μεσημέρι.
Ομάδες δέκα με δεκαπέντε παιδιά κάθε φορά καταφθάνουν, δυο με τρεις φορές, μέχρι το μεσημέρι.
Οι ηλικίες ποικίλουν, άλλες ομάδες έχουν μεγαλύτερα και άλλες μικρότερα παιδιά. Υπάρχουν και πολύ μικρά από τεσσάρων ετών, όπως διαπίστωσα σήμερα. Πάντα είναι χωρισμένα αγόρια και κορίτσια, και πάντα συνοδεύονται από δυο ομαδάρχες. Την πρώτη φορά νόμισα ότι είναι από τις κατασκηνώσεις. Τελικα όπως πληροφορήθηκα είναι τμήματα του σχολείου θερινής απασχόλησης του Δήμου.
Δεν θα αναφέρω το πόσο δείχνουν να απολαμβάνουν τη θάλασσα τα παιδιά , το πόσο διασκεδάζουν και περνάνε μια χαρά. Αυτό που θέλω να τονίσω και είναι κι ο λόγος αυτού του σχολίου, είναι οι ομαδάρχες. Είναι όλοι – και είναι αρκετοί, όσοι μέχρι σήμερα έχω παρακολουθήσει- άψογοι. Πρέπει να έχουν όλοι γνώσεις παιδαγωγικής, είναι εμφανές, αλλά επίσης είναι ακούραστοι και τόσο δημιουργικοί. Όπως και να το κάνουμε, δεν συναντάμε και κάθε μέρα επαγγελματισμό…
Τους συγχαίρω δημόσια.
Αναγνώστης
