Άρθρο του Κων/νου Δρακονταειδή.
Γιατί οι τοκογλύφοι-δανειστές μας επιδιώκουν την μετατροπή, από το ελληνικό στο βρετανικό, του δικαίου που διέπει τα ομόλογα.
Αναρωτήθηκε κανείς γιατί οι δανειστές μας, στη συμφωνία ανταλλαγής ομολόγων (PSI), επιδιώκουν πάσει θυσία την εφαρμογή του βρετανικού δικαίου;
Αναρωτήθηκε κανείς (πλην των οικονομολόγων) γιατί τα τελευταία 300 χρόνια, η μόνη χώρα του κόσμου που δεν έχει πτωχεύσει ποτέ, είναι το Ηνωμένο Βασίλειο;
► Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Όταν διαπλάθονταν το ευρωπαϊκό δίκαιο της κρατικής πτώχευσης, η ισχυρότερη αυτοκρατορία του πλανήτη ήταν η Βρετανία. Παράλληλα, ως πιο πλούσια χώρα, ήταν αυτή που δάνειζε τις υπόλοιπες χώρες. Επομένως, για λόγους προφανέστατα πολιτικούς-οικονομικούς, σκοπός του (βρετανού) νομοθέτη, ήταν η εξασφάλιση των βρετανών ομολογιούχων, εις βάρος των κρατών – οφειλετών.
Έτσι, επιβλήθηκε στο ευρωπαϊκό δίκαιο της κρατικής πτώχευσης, το μοντέλο του Βρετανικού κράτους – δανειστή εις βάρος τρίτων κρατών-οφειλετών και το οποίο προβλέπει αναγκαστική εκτέλεση εις βάρος της ιδιωτικής περιουσίας του κράτους-οφειλέτη.
Προφανέστατα ήταν και είναι, το μοντέλο που εξυπηρετεί τους ισχυρούς του κόσμου.
► Ας κάνουμε μια πρώτη – πιθανότατη – υπόθεση εργασίας.
Ας υποθέσουμε ότι η συμφωνία ανταλλαγής ομολόγων (PSI), εξελιχθεί και υλοποιηθεί όπως την σχεδιάζουν οι δανειστές μας, με την εφαρμογή δηλαδή του βρετανικού δικαίου.
Ας υποθέσουμε επίσης ότι στην πορεία προκύπτει η όποια διαφωνία επί της συμφωνίας.
Τι θα συμβεί τότε;
Τότε, οποιαδήποτε διαφορά προκύψει σχετικά με τη συμφωνία, θα έγκειται στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της ΕΕ, οι αποφάσεις του οποίου θα είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη, συμπεριλαμβανομένου και του σεναρίου της ενεργοποίησης της αναγκαστικής εκτέλεσης εις βάρος της Ελλάδας, σε περίπτωση αδυναμίας της χώρας να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή του χρέους.
Με άλλα λόγια, οι δανειστές θα μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν (νομικά) στην Ελλάδα την αποπληρωμή του χρέους στο ακέραιο, μέσω της κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας, την κατάσχεση χρηματικών απαιτήσεων του Ελληνικού Δημοσίου – όπως φόροι, τέλη, δασμοί, έσοδα από αποκρατικοποιήσεις – ή και τα δυο μαζί.
Σήμερα, πάνω από το 90% των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου υπάγονται στο ελληνικό δίκαιο, κάτι που σημαίνει πως η Ελληνική Κοινοβούλιο μπορεί να αλλάξει – και μάλιστα αναδρομικά – όποτε κρίνει αναγκαίο, τους όρους έκδοσής τους, δηλαδή το ποσό αποπληρωμής, τη διάρκεια αποπληρωμής, τα επιτόκια, κ.λπ..
Με βάση το ελληνικό δίκαιο, ο δανειστής δε μπορεί να θίξει την κινητή και ακίνητη περιουσία του κράτους – οφειλέτη που προορίζεται για την εξυπηρέτηση του δημοσίου σκοπού του κράτους.
Αυτό είναι και το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας που την ξεχωρίζει από άλλες περιπτώσεις χωρών όπως της Αργεντινής, της οποίας το χρέος, όταν πτώχευσε, ήταν σε ξένο νόμισμα και υπαγόταν σε ξένο (Βρετανικό ή Αμερικανικό) δίκαιο.
► Ας κάνουμε μια δεύτερη – εξίσου πιθανή – υπόθεση εργασίας.
Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα πτωχεύει.
Εάν έχει συμφωνήσει, μέσω του PSI, στη μετατροπή του δικαίου που διέπει τα ομόλογα αυτά από το ελληνικό στο βρετανικό, τότε θα πρέπει να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους της σε ευρώ.
Η τότε πιθανή νέα ισοτιμία (της υποτιμημένης) δραχμής – ευρώ που οι οικονομολόγοι εκτιμούν ότι θα διακυμανθεί σε 1 ευρώ = 600-700 δραχμές, θα σημάνει τον υπερδιπλασιασμό του χρέους. Ουσιαστικά δηλαδή, θα καταστήσει αδύνατη την αποπληρωμή του και ταυτόχρονα θα καταστήσει, σχεδόν αδύνατη μια ενδεχόμενη μελλοντική αναδιάρθρωση του.
Τότε οι τοκογλύφοι – δανειστές μας θα μπορούν, όπως παραπάνω αναφέρθηκε, να κάνουν χρήση της δυνατότητας αναγκαστικής εκτέλεσης κατά της δημόσιας περιουσίας της χώρας μας, που προβλέπει το βρετανικό δίκαιο και δεν προβλέπει το ελληνικό. Θα μπορούν, εύκολα, να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν νομικά στην Ελλάδα την αποπληρωμή του χρέους μέχρι το τελευταίο ευρώ, μέσω της κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας, φόρων, τελών, δασμών, εσόδων από αποκρατικοποιήσεις κ.λπ..
► Τέλος, ας κάνουμε μια τρίτη υπόθεση εργασίας.
Ας υποθέσουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση, επιθυμεί να κάνει χρήση του άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας, η οποία περιέχει ρήτρα που επιτρέπει σε ένα κράτος- μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποχωρήσει οικειοθελώς, και μόνο οικειοθελώς, αρκεί να διαπραγματευτεί και να καταλήξει σε μια συμφωνία για τον καθορισμό των διαδικασιών της απόσυρσής του.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η επάνοδος στη δραχμή δεν θα επηρέαζε το καθεστώς των ομολόγων που κατέχουν ξένοι ομολογιούχοι, γιατί (για το 92-93% των ομολόγων) θα εφαρμοζόταν το ελληνικό δίκαιο και βάσει του οποίου δε μπορεί να θιχτεί η κινητή και ακίνητη περιουσία του κράτους – οφειλέτη που προορίζεται για την εξυπηρέτηση του δημοσίου σκοπού του κράτους.
Ακόμα δηλαδή, και στο ενδεχόμενο της πτώχευσης, θα αποπλήρωνε το χρέος στους μη θεσμικούς δανειστές (ΔΝΤ-ΕΕ) σε δραχμές, χωρίς νομικές κυρώσεις.
Το υπόλοιπο ποσοστό του ελληνικού χρέους (7-8%), υπάγεται στο αγγλικό δίκαιο και δεν μπορεί να αναδιαρθρωθεί, καθώς αυτό θα συνεπαγόταν σοβαρές νομικές επιπτώσεις για την Ελλάδα, η οποία θα έπρεπε να καταβάλει εμπράγματες εξασφαλίσεις στους πιστωτές της.
Από τα παραπάνω, γίνεται περισσότερο από προφανές, γιατί οι πιστωτές μας θέλουν να μας δέσουν χειροπόδαρα, επιβάλλοντας ως εφαρμοστέο δίκαιο το βρετανικό, στη συμφωνία ανταλλαγής ομολόγων (PSI).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1: Μιας και έγινε αναφορά στο PSI. να αναφέρουμε κάτι που η τρικομματική κυβέρνηση των προθύμων και τα συστημικά Μ.Μ.Ε. αποκρύπτουν.
Από τα 89 δις ευρώ του δανείου, τα 39 θα πάνε κατ’ ευθείαν στις τράπεζες, τα 30 για την υλοποίηση του PSI και τα 20 για την αποπληρωμή των ομολόγων. Ούτε ένα ευρώ, δεν θα πέσει στην πραγματική οικονομία.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Πριν ένα χρόνο, η διάλυση ή η διάσπαση της ευρωζώνης δεν συζητιόνταν ούτε ψιθυριστά. Σήμερα, όχι μόνο συζητείται ανοικτά, αλλά και στα επίσημα συμβόλαια που συνάπτει το E.F.S.F. (το ταμείο της Ευρωζώνης με το οποίο υποτίθεται ότι η Ευρώπη προσπαθεί να ξορκίσει την κρίση) με τους αγοραστές των ομολόγων του συμπεριλαμβάνεται εδάφιο, όπου αναφέρεται πως θα αποπληρωθούν οι κάτοχοι ομολόγων, σε περίπτωση που το ευρώ πάψει να υπάρχει!!!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 3: Η απειλή με την οποία οι κυβερνήσεις κατάφερναν να περνάν από την Βουλή τα διάφορα μέτρα, ήταν η πτώχευση της χώρας (αν δεν πάρουμε την επόμενη δόση). Την ίδια εξακολουθούν να χρησιμοποιούν και σήμερα, προσθέτοντας το επιχείρημα, πως αν δεν πάρουμε την επόμενη δόση, θα εκδιωχθούμε από την ευρωζώνη. Πρόκειται για έναν νέο εκβιασμό που έρχεται να προστεθεί στα πολλά ψέματα που έχουν λεχθεί.
Όλα δείχνουν ότι θα μας διώξουν από την ευρωζώνη, όταν οι ίδιοι αποφασίσουν να την διαλύσουν.
