Κοινωνία άρρωστη …
Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου
«Την κοινωνία που τηνε σπρώχνουν στον κατήφορο τα λάθη Κι αργοπεθαίνει. Μες στην ψευτιά, την αμαρτία και τα πάθη»
Στις μέρες μας, αγαπητοί μου αναγνώστες, «βομβαρδιζόμαστε» απόπρωτάκουστες και σκληρές ειδήσεις. Ειδήσεις, που αναφέρονται σε βιασμούς, γυναικοκτονίες, παιδοκτονίες, ασέλγειες σε βάρος ανηλίκων κι άλλων εγκλημάτων παρόμοιου είδους σε τέτοιο βαθμό και συχνότητα, ώστε να κινδυνεύουμε, αυτές οι ειδήσεις, να μας γίνουν συνήθεια στην καθημερινότητά μας! Κινδυνεύουμε, όλα αυτά, να θεωρούνται ως … μια νέα κανονικότητα! Κι όμως, όλα αυτά, εκλεκτοί μου αναγνώστες, δεν είναι ούτε κανονικότητα, ούτε μια συνήθης εγκληματικότητα που συμβαίνει σ’ όλες τις κοινωνίες. Είναι μια βαθιά παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας, η οποία πλέον δίνει την εντύπωση ότι περισσότερο από αστυνομικούς και δικαστές χρειάζεται ψυχολόγους, ψυχίατρους και ιατροδικαστές!!!
Οι στίχοι στο ξεκίνημα του σημερινού μου πονήματος, αποτελούν την πρώτη στροφή απ το άσμα με τίτλο: «Κοινωνία». Ένα τραγούδι σε στίχους Άκη Πάνου, σύνθεση του ίδιου που ερμηνεύει ο Μανώλης Μητσιάς και συμπεριλαμβάνεται στο album«Παρών».
Και συνεχίζω, με τη δεύτερη στροφή απ’ το συγκεκριμένο άσμα!
«Την κοινωνία
Που για τ’ αύριο την πνίγει η αγωνία
Τι ειρωνεία
Εμείς τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία».
Σωστά το λέει το άσμα! Εμείς τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε και δρούμε. Η κοινωνία μας, λοιπόν, νοσεί βαριά. Και φυσικά δε νόσησε ξαφνικά! Η κοινωνία μας είναι βαριά άρρωστη χρόνια τώρα! Η σημερινή ελληνική κοινωνία με τα φαινόμενα παρακμής , επιθετικότητας και βαριάς εγκληματικότητας που καθημερινά πλέον εμφανίζει, δίνει την εντύπωση ότι κατέχεται από πνεύμα ακραίου εγωισμού,που οδηγεί πολλά απ’ τα μέλη της σε πράξεις κι αποτελέσματα αποχαλινωμένων ενστίκτων, πράγμα που δεν συνέβαινε σ’ άλλες εποχές! Κι αν συνέβαιναν, τέτοιου είδους πράξεις και γεγονότα δεν είχαν αυτή τη συχνότητα κι αγριότητα!
Έτσι, όλοι μας, σαν κύτταρά της,αντιλαμβανόμαστε, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, ότι στραβά αρμενίζουμε, ότι δεν φροντίζουμε τη βελτίωση των λαθών που κάνουμε. Και τι κάνουμε; Ακριβώς τοαντίθετο! Αφηνόμαστε όλοι, περιμένοντας τον άλλον να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Με πρώτους, την εκάστοτε κυβέρνηση και τους αρμόδιους φορείς! Και φυσικά, έχοντας μερίδιο ευθύνης κι εμείς οι ίδιοι, αλλά αρνούμαστε και μάλιστα με ευκολία να δεχτούμε!
Κι έτσι την «κάτσαμε τη βάρκα!». Με μια πολιτεία απούσα, με τους αρμόδιους φορείς «περί άλλων να τυρβάζουν» και με την ίδια την κοινωνία να «τρώει τις σάρκες της», έφτασε, η κοινωνία μας, στην «απόλυτη» εξάντληση! Και η σημερινή εξάντλησή της κοινωνίας μας λόγω της ασθένειάς της, είναι τόσο βαριά κι ανίατη που δεν μπορεί ν’ αντιδράσει! Απλά, παρακολουθεί, σαν τον βαριά ασθενή που περιμένει το τέλος του!
Και προχωράω, στη τρίτη και τελευταία στροφή του ανωτέρω άσματος, που λέει :
«Την κοινωνία
Που πιστεύει και παλεύει και ελπίζει
Μα αυτό που χτίζει
Από τη μοίρα της σπρωγμένη το γκρεμίζει»
Τώρα θα με ρωτήσετε, αγαπητοί μου αναγνώστες, για το ποιες είναι οι αιτίες αυτής της κατάντιας που περνάει η σημερινή ελληνική κοινωνία! Απαντάω. Ίσως, θα χρειαζόταν μια στρατιά κοινωνιολόγων κι άλλων συναφών επιστημόνων κι όχι μόνο, για να απαντήσουν στο ρητορικό μεν, σημαντικό δε, αυτό ερώτημα! Ο γράφων, όμως, δεν διεκδικεί δάφνες κοινωνιολογίας. Ίσως, να φταίει το γεγονός ότι οι Έλληνες είναι από τη φύση τους αντιδραστικοί στην πειθαρχία και στην ανάληψη της ατομικής ευθύνης ή το κυριότερο να νομίζουν ότι είναι ξερόλες και παντογνώστες! Ίσως, τα πρότυπα της πολιτικής ζωής του τόπου μας, με εξαιρέσεις βέβαια, και τα σκουπίδια της τηλεόρασης και γενικότερα των media που τα μόνα που μεταδίδουν είναι νευρωτικότητα, απειλές, φτωχοί διάλογοι, ηλιθιότητα και τελικά αποχαύνωση να παίζουν το ρόλο τους! Κι απ’ ότι φαίνεται,τον παίζουν επιτυχημένα! Ίσως, ακόμα, οι οικογένειες δεν ανατρέφουν τα παιδιά τους σωστά, είτε με την υπερπροστατευτικότητα, είτε με την παραμέληση, είτε με την κακή αγωγή, επιτυγχάνοντας το ίδιο αποτέλεσμα! Τα παιδιά δεν αναλαμβάνουν ατομική ευθύνη, απλά και μόνο γιατί αυτή την έννοια κανένας δεν τους την εμφύσησε! Ίσως, πάλι, οι δάσκαλοι και καθηγητές δεν στέκονται στο ηθικό και πνευματικό ύψος των προηγούμενων από αυτούς, ούτε έχουν την αντίληψη της αποστολής τους! Ίσως, το διαδίκτυο με τα δικά του σκουπίδια να δίνει την εντύπωση στους νέους ανθρώπους ότι η πραγματική ζωή είναι όπως τα παιχνίδια που παίζουν εκεί! Τέλος, ίσως, να φταίνε αυτά κι άλλα πολλά, η κατάσταση όμως,είναι αυτή σχεδόν στην καθημερινή ειδησεογραφία!
Είμαστε, λοιπόν, μια κοινωνία βαθιά και βαριά άρρωστη! Ο λαός μας, λέει : «Όπως στρώνεις, έτσι κοιμάσαι». Κι εμείς, δεν στρώσαμε σωστά κι άρα πρέπει να περιμένουμε να χάσουμε τον ύπνο μας! Κι επειδή, εκλεκτοί μου αναγνώστες, θέλω να βλέπω και να διαβάζω τη ζωή απ’ την αισιόδοξη πλευρά της, λέω ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι πήραμε το «δρόμο λάθος»! Ν’ αντιληφθούμε τα λάθη των επιλογών μας και να προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, το γιατί ήρθαμε να ζήσουμε και το γιατί πραγματικά ζούμε!
Πηγή : «Τα Νέα της Λευκάδας»
