Αυτή η εξόρμηση δεν ήταν σαν τις άλλες! Είχε πολλή κούραση, μα μοναδικές εικόνες απόλυτα φθινοπωρινού τοπίου! Ο προορισμός ήταν μακρινός και το λεωφορείο ξεκίνησε από τη Λευκάδα το πρωί του Σαββάτου, μιας και οι Λευκαδίτες έδωσαν για μια ακόμη φορά δυναμικό “παρών”. Στην Πρέβεζα επιβιβάστηκαν τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Πρέβεζας, έμπειροι και λιγότεροι έμπειροι και μέχρι και τα Ιωάννινα το παρεάκι είχε συμπληρωθεί.
Το λεωφορείο έφτασε στην Αμφίπολη αργά το απόγευμα, όπου πραγματοποιήθηκε ξενάγηση στο μουσείο με τα εντυπωσιακά εκθέματα της περιοχής, παλαιότερων ανασκαφών. Την ξενάγηση ανέλαβε εκ μέρους του μουσείου η λάτρης της Λευκάδας κ. Ελένη Τρανουλίδου που μας συνόδευσε μέχρι και το λεωφορείο. Η ομάδα του ΕΟΣ Πρέβεζας διανυκτέρευσε στην Κορμίστα Σερρών με την εντυπωσιακή θέα προς τους νομούς Καβάλας, Σερρών και Δράμας.
Το πρωί της Κυριακής, με το ημίφως, ξεκίνησαν περίπου 30 άτομα την ανάβαση στο Παγγαίο Όρος, με αφετηρία το μοναστήρι της Παναγιάς της Εικοσιφοίνισσας. Οι εικόνες που ακολούθησαν ήταν μοναδικές! Ένα παχύ στρώμα φύλλων θρυμματιζόταν υπόκωφα σε κάθε βήμα μας. Η ομίχλη περιόριζε το οπτικό μας πεδίο, θαρρείς για να κατευθύνουμε το βλέμμα μας στους κοντινούς πανύψηλους κορμούς και να σκαρφαλώνουμε νοερά, προσπαθώντας να βρούμε το φως μέσα από τα κιτρινοπράσινα φύλλα της οξιάς.
Οι ανάσες της ανάβασης έδιναν κουράγιο στους συνοδοιπόρους και το να φτάσουμε εγγύτερα στο φως έγινε ζητούμενο. Μα τα παιχνίδια του ήλιου με την ομίχλη ήταν σαγηνευτικά και μας κράτησαν να παίξουμε κρυφτό με τους κορμούς και τις ακτίνες του ήλιου.
Η πορεία προς την κορυφή έγινε με φόντο μια χρυσοκίτρινη ανηφορική πλαγιά, τον ήλιο να καίει τα πρόσωπά μας κι έναν ορίζοντα που σαν σειρήνα σε καλούσε να ανοίξεις τα φτερά σου να πετάξεις και σαν άλλος Ίκαρος να πνιγείς στο κατάλευκο πέπλο της ομίχλης.
Η κορυφή Τρίκορφο στα 1946 μ. αποτέλεσε πρόκληση ακόμη και για τους αρχάριους που άργησαν αλλά τα κατάφεραν με την παρότρυνση και τις σωστές οδηγίες των πιο έμπειρων. Μετά την καθιερωμένη φωτογράφιση, ακολούθησε ο δρόμος της επιστροφής που ήταν ακόμη πιο κουραστικός. Η υγρασία πια μούσκευε τα πάντα δημιουργώντας μικροσκοπικές λαμπερές δροσοσταλίδες. Το αεράκι που φυσούσε έριχνε σαν νιφάδες χιονιού τα καφετιά φύλλα στο χώμα κι εμείς νιώθαμε μέρος μιας εντυπωσιακής φθινοπωρινής καρτ ποστάλ.
Λίγο πριν τον τερματισμό είδαμε κάτω από την ομίχλη την εντυπωσιακή θέα προς τα χωριά και τους κάμπους της Μακεδονίας. Παρά την κούραση τα αστεία συνεχίζονταν. Τα έμπειρα μέλη του ΕΟΣ Πρέβεζας απέδειξαν για μια ακόμη φορά την αλληλεγγύη και την ομαδικότητα που τους χαρακτηρίζει σε κάθε εξόρμηση, βοηθώντας, υποστηρίζοντας και ενθαρρύνοντας σε κάθε βήμα, από την αφετηρία μέχρι τον τερματισμό, με οδηγό την δυναμική που ο καθένας έχει, μα αγνοεί, εάν δεν δοκιμάσει τις αντοχές του που σίγουρα θα τον εκπλήξουν! Κι εμείς πράγματι εκπλαγήκαμε από τις δικές μας δυνάμεις ακόμα κι όταν νιώθαμε απόλυτα αδύναμοι!
Ήταν ένα κουραστικό διήμερο που μας δίδαξε ότι σημασία δεν έχει η Ιθάκη αλλά…το ίδιο το ταξίδι!
Κείμενο-Φωτογραφίες: Ειρήνη Βονιτσάνου
