Ο Νικηφόρος – Γιώργος, θα ζει για πάντα στις καρδιές μας!
Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου
Ανείπωτη τραγωδία!
Ένα νέο παλικάρι, 20 χρονών, φοιτητής, έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα πριν λίγες μέρες, στην οδό Κηφισίας, στην Αθήνα.
Σε κλίμα καθολικού πένθους, την Παρασκευή 12 Αυγούστου 2022, το μεσημέρι, συγγενείς, φίλοι, συμμαθητές, συμφοιτητές και η τοπική κοινωνία της Λυγιάς και της Λευκάδας, αποχαιρετήσαμε τον 20χρονο Νικηφόρο – Γιώργο, που έχασε τόσο άδικα τη ζωή του, συνοδεύοντάς τον στη τελευταία του κατοικία!
Σπαρακτικό το κατευόδιο!
Στο άκουσμα της τραγικής είδησης, ότι «έφυγε» ο Νικηφόρος – Γιώργος, μου κόπηκαν τα γήπατά μου! Το κακό μαντάτο ήρθε σαν κεραυνός να πικράνει, να φαρμακώσει την οικογένειά μου, ένα ολόκληρο χωριό. Ήταν ένα οδυνηρό σοκ για όλους μας! Μια είδηση αναπάντεχη, αδύνατο να γίνει αποδεκτή! Δεν μπορούσα να πιστέψω, ότι αυτό που μόλις άκουσα, ήταν κι αλήθεια! Δεν μπορείς να πιστέψεις, ότι ένα παλικάρι είκοσι χρονών, έφυγε έτσι ξαφνικά! Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους! Πόσο, μάλιστα, όταν το παλικάρι αυτό το γνωρίζεις από μικρό, ήταν φίλος και «κολλητός» του Κώστα, του γιου μου! Ο Νικηφόρος – Γιώργος, ήταν – και είναι – ένας δικός μας άνθρωπος!
Η Παρασκευή 12 Αυγούστου 2022, ήταν μια δύσκολη μέρα για όλους όσοι γνωρίζαμε τον Νικηφόρο – Γιώργο! Μια φορτισμένη μέρα! Η σκέψη μου δεν είναι συγκροτημένη και το χέρι μου δυσκολεύεται να γράψει στο λευκό χαρτί! Το ίδιο και στο πληκτρολόγιο! Οι λέξεις μπερδεύονται με τα δάκρυα κι αδυνατώ ν’ αποτυπώσω αυτά που σκέφτομαι και θέλω να γράψω για το ξαφνικό κι αναπάντεχο φευγιό του Νικηφόρου – Γιώργου! Ειδικά, όταν πρέπει ν’ αποχαιρετίσεις ένα νέο παλικάρι, 20 χρονών, έναν δικό σου άνθρωπο που έφυγε τόσο άδικα!
Νικηφόρε – Γιώργο, θα μας λείψεις, αλλά θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας!!!
Νικηφόρε – Γιώργο, κάθε καλοκαίρι ερχόσουνα στο χωριό της μητέρας σου και των παππούδων σου και συναντιόσουνα με τον φίλο σου και κολλητό σου, τον Κώστα, τον γιο μου, συναντιόμαστε όλοι μαζί και τα λέγαμε.
Νικηφόρε – Γιώργο, προσωπικά εμένα, πέρα από το γεγονός ότι ήσουνα – είσαι ένας καταπληκτικός άνθρωπος, θα μου λείψει ο γεμάτος σεβασμός χαιρετισμός σου κάθε φορά που συναντιόμαστε, ιδιαίτερα κάθε απόγευμα που ερχόσουν στο σπίτι για να δεις τον φίλο σου, τον Κώστα και περνούσες κάτω από το μπαλκόνι και με χαιρετούσες «Καλησπέρα κύριε Σωτήρη, τι κάνετε;» μούλεγες και σε χαιρόμουνα!
Νικηφόρε – Γιώργο, θα μου λείψουν οι όμορφες και δημιουργικές συζητήσεις που κάναμε, όλοι μαζί,παρέα με τον Κώστα, κάθε φορά που βρισκόμαστε στο λιμάνι και στη Λίμνη, ιδιαίτερα, τα βράδια!
Νικηφόρε – Γιώργο, θα μου λείψουν οι δικές σου όμορφες εικόνες, να βλέπω εσένα, έναν άριστο μαθητή – φοιτητή να βάφεις με τις ώρες τ’ απογεύματα την καινούρια βάρκα του παππού σου, του Καπετάν Γιώργη!
Νικηφόρε – Γιώργο, μούλεγε ο Κώστας, ότι τώρα τελευταία, ερχόσουνα τον Οκτώβρη στη Λυγιά και πήγαινες με τον καπετάν Γιώργη και την «Φανερωμένη», τη τράτα σας, για ψάρεμα σκίζοντας τα νερά του Ιονίου πελάγους και το χαιρόσουνα πολύ!
Άχ! Νικηφόρε – Γιώργο! Η μοίρα δεν σου στάθηκε πλέρια, όπως έπρεπε και σου άξιζε! Δυστυχώς, φιλαράκι μου, η ζωή πολλές φορές είναι τρομερά άδικη!!! Σε νιώθω και σε καταλαβαίνω! Καταλαβαίνω και τους δικούς σου, τώρα, αφού κι εγώ στα 13 μου έχασα τον πατέρα μου, τον ήρωά μου κι έμεινα ορφανός!
Νικηφόρε – Γιώργο, ξέρεις τι σκεφτόμουνα φιλαράκι, καθώς σε συνοδεύαμε στην τελευταία σου κατοικία, εκεί ψηλά στον Άη Θανάση; Ότι ακόμα κι ο δικός σου Θεός, αυτός που «ξεχάστηκε» για λίγο και δεν σε «προστάτευσε» στο σημείο που άφησες τη τελευταία σου πνοή, στην «καρμανιόλα» της Κηφισίας κι αφού σε συνόδευσε κι αυτός στο τελευταίο σου κατευόδιο, θύμωσε κι οργίστηκε! Έτσι, άστραψε, βρόντηξε κι άνοιξε τους ουρανούς του, θέλοντας να δείξει τον θυμό του και τη στεναχώρια του για το άδικο φευγιό σου! Σα ν’ αναζητούσε τις δικές του ευθύνες, τη δική του ολιγωρία, στην άτυχη για σένα στιγμή της ζωής σου!!!
Νικηφόρε – Γιώργο, ένας από τους αγαπημένους μου αρχαίους Έλληνες τραγωδούς ποιητές, ο Σοφοκλής, φαντάζομαι και δικός σου, αναφέρει στον «Οιδίποδα επί Κολωνό», ότι «Ο Πανδαμάτορας χρόνος είναι αυτός που «γιατρεύει» τις πληγές των ανθρώπων». Είθε, λοιπόν, Νικηφόρε – Γιώργο, ο Πανδαμάτορας χρόνος, να σταθεί αποκούμπι και γιατρειά στην οικογένειά σου, στους δικούς σου ανθρώπους , στους φίλους σου, σ’ όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα και ν’ απαλείψει, όσο γίνεται, την οδύνη και τον πόνο τους για τον άδικο χαμό σου!
Νικηφόρε – Γιώργο, καλό σου ταξίδι φιλαράκι μου, θα σ’ αγαπάμε και θα σε θυμόμαστε παντοτινά! Όλη η οικογένειά μου και ιδιαίτερα το φιλαράκι σου, ο Κώστας, ο «κολλητός» σου! Σ’ αποχαιρετούμε, με το ποίημα «Το παλικάρι» από το άλμπουμ «Αρχιπέλαγος» του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη!
«Κλαίνε τα δέντρα κλαίνε τα σύννεφα κι οι φίλοι σου κλαίνε.
παλικάρι στη δουλειά στο σπίτι παλικάρι
μίλαγες κι η γειτονιά μας γέμιζε πουλιά.
Άπλωνες το χέρι σου κι έκοβες το φεγγάρι
πως σ’ έκοψε σαν λούλουδο ο Χάρος μια νυχτιά.
Κλαίνε οι τράτες κλαίνε τα κύματα κι οι φίλοι σου κλαίνε.
παλικάρι στα κουπιά στο γλέντι παλικάρι
οι κοπελιές κεντούσανε για σένανε κρυφά
κεντούσανε τα όνειρα, τον ήλιο, το φεγγάρι
κεντούσαν την αγάπη τους, της βάζανε πανιά.
Κλαίνε οι ναύτες κλαίνε τα σήμαντρα κι οι φίλοι σου κλαίνε.
παλικάρι η μάνα σου τυλίχτηκε στα μαύρα
τους φίλους σου τους τύλιξε φουρτούνα, συννεφιά
το λιμανάκι ερήμωσε κι η θάλασσα ερημώθη
κι ο ήλιος εκαρφώθηκε και δε σαλεύει πια».
