Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου
Θα ξεκινήσω με το κοινότυπο. Ότι, η φετινή εργατική Πρωτομαγιά βρίσκει,σήμερα, όλους τους Έλληνες εργαζόμενους και σχεδόν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία εξαθλιωμένη, αντιμέτωπη με την ανεργία, μ’ ένα μέλλον αβέβαιο και με απώλεια των βασικών και θεμελιωμένων κοινωνικών δικαιωμάτων της. Η Πρωτομαγιά – όπως ξέρουμε – δεν είναι αργία, είναι απεργία. Από το Σικάγο του 1886, όταν οι εργάτες κινητοποιήθηκαν για πρώτη φορά οργανωμένα κι αποφασιστικά, μέχρι και σήμερα, ο αγώνας για τη διεκδίκηση και του αυτονόητου καμιά φορά δεν σταματάει ποτέ.
Και θα συνεχίσω μ’ ένα απόσπασμα από τον μύθο του Αισώπου με τίτλο :
«Ο γεωργός και τα παιδιά του», που μας λέει ότι : «Ένας γεωργός ετοιμοθάνατος, θέλοντας να γίνουν και τα παιδιά του άξιοι γεωργοί, τα κάλεσε κοντά του και τους είπε: «..παιδιά μου, σ’ ένα από τα αμπέλια μου έχω κρυμμένο θησαυρό». Έτσι, όταν πέθανε, τα παιδιά του πήραν υνιά και δικέλλες και έσκαψαν βαθιά όλα τους τα χωράφια. Και φυσικά, θησαυρό δεν βρήκαν, όμως … τα αμπέλια τους έδωσαν πολλαπλάσια σοδειά. Ο μύθος αυτός, δηλώνει, ότι ο μόχθος είναι θησαυρός για τους ανθρώπους».
Με «όχημα», λοιπόν, τ’ ανωτέρω και χρησιμοποιώντας τα ως «προσάναμμα»για ν’ αναπτύξω το σημερινό μου σημείωμα, θέλω να πω, αγαπητοί μου αναγνώστες, ότι η αξία της εργασίας, ο κοινωνικός χαρακτήρας της, οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες, η χαρά της δημιουργίας, οι αγωνίες, οι καημοί, οι πόθοι και οι ελπίδες του, αλλά και οι συλλογικοί του αγώνες,ώθησαν τη σκέψη και τη πένα μου, να γράψω για τους αγρότες.
Οι αγρότες μας, λοιπόν, σ’ αυτή τη δύσκολη για τη χώρα μας περίοδο, δεν ζητούν από το κράτος τίποτα το εξωφρενικό. Στήριξη χρειάζονται κι αυτή ζητούν. Για να μην υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν τις περιουσίες, τα χωριά και τη δουλειά τους. Για να μείνουν στο τόπο τους, που συνεχώς ερημώνει, παρά τα τόσα «μέτρα», τόσα χρόνια τώρα, που ακούμε για την αποκέντρωση και την ανάπτυξη της υπαίθρου. Για να παραμείνουν, θεματοφύλακες της παράδοσης και της υπαίθρου. Δυστυχώς, όμως, είναι πάρα πολλοί εκείνοι που δεν έχουν καταλάβει την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι άνθρωποι του πρωτογενούς τομέα της παραγωγής. Πολύ δε,περισσότερο, οι εκάστοτε κυβερνώντες, που δεν έχουν ιδέα για το τι σημαίνει μαρασμός της υπαίθρου στις μέρες μας.
Αυτή, λοιπόν, η αγροτιά, οι ακούραστοι εργάτες της γης, βρίσκονται για ακόμα μια φορά, αντιμέτωποι με τον εισπρακτικό μηχανισμό του κράτους. Την ώρα που – όπως όλα τ’ άλλα εισοδήματα – το αγροτικό εισόδημα μειώνεται δραματικά, καλούνται να βάλουν ξανά το χέρι στην τσέπη με την αύξηση των λιπασμάτων και των πρώτων υλών που χρειάζονται για την καλλιέργεια της γης τους!
Παρόλα αυτά, όμως, οι αγρότες επιμένουν. Χάρη σ’ αυτούς μπορούμε ακόμα να τρώμε ντόπια και υγιεινά προϊόντα. Γιατί στην εποχή του ελεύθερου εμπορίου, που η αγορά κατακλύζεται και από ξενόφερτα προϊόντα, οι αγρότες αντιστέκονται. Και μαζί τους πρέπει ν’ αντισταθούμε και εμείς. Το καμπανάκι όμως για τους Έλληνες αγρότες χτυπάει εδώ και πολλά χρόνια. Η ελληνική αγροτική παραγωγή δεν απειλείται μόνο από τη συνεχή συρρίκνωση των καλλιεργειών, αλλά και από τη σημαντική μείωση των κοινοτικών επιδοτήσεων. Το θέμα είναι γνωστό από χρόνια, όμως οι κατέχοντες την εξουσία διαχρονικά, φαίνεται να μην το έχουν συνειδητοποιήσει στο ακριβές μέγεθός του.
Η εξέλιξη αυτή, είναι αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, που κυριαρχεί στην Ευρώπη και επιβάλλει στα κράτη – μέλη να άρουν σταδιακά όλα τα προστατευτικά μέτρα και στην εγχώρια αγροτική παραγωγή τους. Η κεντρική αρχή αυτής της πολιτικής, είναι ότι και τα αγροτικά προϊόντα συμπεριλαμβάνονται πλέον στ’ αγαθά της αγοράς, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται με τους κανόνες περί ανταγωνιστικότητας και ελεύθερης διακίνησης, όπως επιβάλλει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Στην Ελλάδα της οικονομικής κι ενεργειακής κρίσης και της κοινωνικής εξαθλίωσης, αυτό μετράει διπλά!Πρώτα, γιατί ο εγχώριος πρωτογενής τομέας μειώνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της ένταξής μας στον ευρωπαϊκό παραγωγικό καταμερισμό, κάτι, που έχει οδηγήσει στην εξαφάνιση της παραδοσιακής αγροτιάς και στη συνεχή υποβάθμιση της δυνατότητας της χώρας να παράγει, με στοιχειώδη τρόπο, τα προϊόντα διατροφής που έχει άμεση ανάγκη! Και κατά δεύτερο, γιατί η πλήρης απελευθέρωση δεν βοηθάει στη προσπάθεια ανάκαμψης και εξόδου από τη κρίση, μέσα απ’ την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα, όπως θέλουν να ευαγγελίζονται χτεσινοί και σημερινοί κυβερνητικοί παράγοντες και στελέχη της πάλαι ποτέ τρόικας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έτσι, μπορεί η επιστροφή στην ύπαιθρο να είναι ευσεβής πόθος, συχνά και αναγκαία διέξοδος για πολλούς άνεργους νέους, ωστόσο, αυτό όμως, δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει ούτε αυτόματα ούτε με ευχολόγια. Εάν πραγματικά η σημερινή κυβέρνηση, επιθυμεί να ενισχύσει την αγροτική παραγωγή της χώρας, οφείλει να το δείξει άμεσα και έμπρακτα. Όχι με προεκλογικές κι αόριστες υποσχέσεις, αλλά με οργανωμένο σχέδιο, με άξια και με γνώση πρόσωπα, με σωστές επιλογές συγκεκριμένων ποικιλιών, με προώθηση των ποιοτικών καλλιεργειών και παροχή κινήτρων παραγωγής σ’ όλους.
Δυστυχώς, όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις , δεν φαίνεται να κάνουν τίποτα απ’ αυτά. Ας ξυπνήσουν από το λήθαργο, πριν να είναι αργά. Γιατί χωρίς αγρότες και πρωτογενή τομέα η χώρα αυτή είναι καταδικασμένη. Και οι καιροί δεν μπορούν να περιμένουν.
Υ.Γ. Σκεφτείτε, πατριώτες και συμπολίτες μου, ότι η Λευκάδα μέχρι το 1980 ήταν αυτάρκης σε πολλά απ’ τα προϊόντα του πρωτογενή τομέα. Άσε, που « συν τοις άλλοις», έκανε και εξαγωγές κρασιού στη Γαλλία και την Ιταλία μέσα από το πάλαι κραταιό ΤΑΟΛ! «ΤΑΟΛ, λέμε και κλαίμε!!!».
