Σταύρος Ζακυνθινός : Ένας υπέροχος
οδηγός που μας ταξιδεύει στη Λευκάδα
του χτες, με ταξί!
Του Γιάννη Φαλκώνη
Ο Σταύρος Ζακυνθινός, ο χαρακτηριστικός Λευκαδίτης, ο
πασίγνωστος Σταύρος με το ταξί, που αλώνιζε την Λευκάδα και
ταξίδευε στην Αθήνα, όταν ακόμη ήταν μεγάλο μέρος της
διαδρομής χωματόδρομος, διηγείται τις συναρπαστικές ιστορίες
του, πίνοντας τον καφέ του στο στέκι του, τον παραδοσιακό
φούρνο πίσω από τον ιερό ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στην
κεντρική πλατεία της Λευκάδας :
– Τις δεκαετίες του 1950 και 1960 δεν υπήρχαν ιδιωτικά αυτοκίνητα
και ο κόσμος εξυπηρετούνταν από τα λίγα ταξί, αναμεσά τους και
το δικό μου. Οι δρόμοι της Λευκάδας ήταν όλοι χωματόδρομοι και
στα χωριά κατσικόδρομοι.
Εγώ επειδή ήμουνα νέος τότε και δεν καταλάβαινα από κούραση,
ταξίδευα Λευκάδα – Αθήνα όπου η περισσότερη διαδρομή ήτανε
χωματόδρομος και όταν έβρεχε έπρεπε να ξέρεις τα κατάλληλα
σημεία για να περάσεις από τους χειμάρρους που
δημιουργούνταν, ιδίως στην περιοχή της Αμφιλοχίας. Στις αρχές
της δεκαετίας του 1960 έφερνα αγώι από την Αθήνα τον τότε
υπουργό Δημοσίων έργων με προορισμό την Λευκάδα κι έβρεχε
πολύ. Είχε κουραστεί απ’ το χωματόδρομο και το πολύωρο ταξίδι.
Με το που φτάσαμε λοιπόν στον χείμαρρο λέει τετέλεσται. Με
ρωτάει πως θα περάσουμε απέναντι; είναι αδύνατον. Του λέω
υπουργέ το βλέπεις και μόνος σου πως πρέπει να φτιαχτεί ο
δρόμος, είναι δράμα ατελείωτο, ο κόσμος ταλαιπωρείται και
προκοπή δεν βλέπει. Και μου απαντά: Βρες τρόπο να με περάσεις
απέναντι και να με πας στην Λευκάδα και σου υπόσχομαι ότι το
πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν επιστρέψω στην Αθήνα και στο
υπουργείο είναι να υπογράψω το κονδύλιο για την κατασκευή του
δρόμου! Τότε είχα ένα Αμερικάνικο αυτοκίνητο θηρίο ανήμερο!
Φωνάζω μερικά παιδιά που περιμένανε κι αυτά να περάσουνε απ’
τον χείμαρρο απέναντι, τα βάζω να καθίσουνε στο πίσω μέρος
επάνω στο καπώ όλα μαζί, για να έχει βάρος και να αποκτήσουνε
οι ρόδες της κίνησης πρόσφυση, λέω στον υπουργό κρατήσου
γερά και γκαζώνω τέρμα! Περάσαμε σαν το φίδι με τις πάντες
απέναντι, γλιστρώντας πέρα δώθε. Φτάσαμε τελικά στην Λευκάδα,
έκανε την περιοδεία του και ξαναγυρίσαμε στην Αθήνα ευτυχώς με
καλό καιρό. Και δεν θα το πιστέψεις, με το που έφτασε έδωσε
αμέσως εντολή να γίνει ο δρόμος! Έτσι λοιπόν φτιάχτηκε ο δρόμος
έως την Λευκάδα και γλυτώσαμε! Ευτυχώς που είχα αυτό το θηρίο
τ’ αυτοκίνητο!
Αμερικάνικο σου λέω! Ήτανε της αμερικάνικης αστυνομίας. Οι
πόρτες ανοίγανε ανάποδα και ήτανε πολύ γρήγορο! Για αυτό με
προτιμούσε πάντα ο Ωνάσης! Του άρεσε το αυτοκίνητο! Μου έλεγε
Σταύρο έλα να με πάρεις απ’ το Άκτιο, απ’ το Σκορπιό, απ’ την
Αθήνα και ήμουνα πάντα συνεπής για αυτό στο τέλος γίναμε φίλοι!
Ήτανε απλός και καλός άνθρωπος, λαϊκός σου λέω. Ήτανε πάντα
καλοντυμένος και σοβαρός στις επαγγελματικές συναντήσεις του
στην Αθήνα. Μετά όμως όταν έρχονταν στην Λευκάδα χαλάρωνε.
Του άρεσε να γλεντάει και να πηγαίνει για ψάρεμα με ένα πριάρι
που είχε! Είχε την θαλαμηγό του την Χριστίνα με όλο της το
προσωπικό μες την χλιδή κι αυτός προτιμούσε να πηγαίνει
μοναχός του για ψάρεμα με το πριάρι!
Γίναμε μπορώ να πω φίλοι σε τέτοιο σημείο που με εμπιστευότανε
να μεταφέρω βαλίτσες με πολλά χρήματα Λευκάδα – Αθήνα.
Πρόσφερε στην Λευκάδα πολλά! Το Νυδρί και ο Σκορπιός έγιναν
γνωστά σε όλο τον κόσμο από τον Ωνάση. Ο τουρισμός στο Νυδρί
από τον Ωνάση ξεκίνησε κι έτσι αναπτύχθηκε. Πέντε σπίτια μες το
χώμα και τις καλαμιές ήτανε πριν.
Ο Ωνάσης την αγάπαγε την Λευκάδα! Για αυτό έφερε και την
Μαρία Κάλλας να τραγουδήσει στην κεντρική πλατεία στο
Φεστιβάλ το 1964! Είχανε έρθει και μια προηγούμενη βραδιά να το
δούνε. Είδε λοιπόν η Κάλλας χιλιάδες κόσμου στην πλατεία να
συμμετέχει με ενθουσιασμό στις γιορτές και εντυπωσιάστηκε. Όταν
λοιπόν ο Ωνάσης της πρότεινε, όταν ξαναήρθανε στην τελευταία
βραδιά των γιορτών, να τραγουδήσει στο τέλος του φεστιβάλ,
δέχτηκε! Ήτανε μαγική! Μείναμε όλοι με ανοιχτό το στόμα! Και το
χειροκρότημα δεν τελείωνε, ο κόσμος είχε ξετρελαθεί! Κι η Μαρία
Κάλλας το ευχαριστήθηκε! Ο κόσμος την ακολουθούσε μετά… δεν
την άφηνε κι αυτή χαμογελούσε συνέχεια! Της άρεσε! Ενώ στο ταξί
καθότανε πάντα στο πίσω κάθισμα σοβαρή, αυτό το βράδυ
γελούσε συνέχεια. Πέρασε ωραία στην Λευκάδα με τον Ωνάση
τότε. Ήτανε αγαπημένοι με τον Ωνάση! Το έβλεπες.
Μετά άστα…Παντρεύτηκε τελικά την Τζάκυ κι όλα πήγαν
στραβά…Ο Ωνάσης πέθανε από την στιγμή που έχασε τον γιό του
τον Αλέξανδρο. Τον προόριζε για διάδοχό του. Μετά δεν ήθελε να
ζήσει.
Ο Ωνάσης δεν ήτανε ατομιστής. Βόηθαγε κόσμο, ήτανε
κουβαρντάς! Κι ο γιός του ακόμα περισσότερο! Έπαιρνε το
ελικόπτερο κρυφά και μετέφερε νέους ανθρώπους που κινδύνευε η
ζωή τους απ’ τα νησιά στο νοσοκομείο! Δεν υπήρχε τότε άλλος
τρόπος σωτηρίας! Ήτανε μεγάλη ατυχία για την Ελλάδα ο χαμός
του.
Το Νυδρί και η Λευκάδα χρωστάει πολλά στον Ωνάση! Εγώ έζησα
έναν απλό άνθρωπο που του άρεσε να κουβεντιάζει και να
γλεντάει με ανθρώπους του λαού στα ταβερνάκια. Βέβαια απ’ την
άλλη είχε τις μεγάλες επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο και ζούσε στα
διεθνή σαλόνια…Αλλά στην Λευκάδα προίκισε πολλές άπορες
κοπέλες και βοήθησε όποιον του φέρθηκε καλά!
Αυτό είναι το μυστικό στην ζωή! Να είσαι καλός άνθρωπος και να
προσφέρεις στην κοινωνία, στο λαό και στην χώρα σου! Κι εγώ
όλα τα χρόνια έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Τι αρρώστους
μετέφερα με το ταξί, τι έγκυες γυναίκες, τι στρατιώτες, τουρίστες,
χωρίς λεφτά, υπουργούς, βουλευτές, δημάρχους, προύχοντες,
μπατίρηδες, νεογέννητα , παιδία, γερόντους, για γάμους ή για
κηδείες! Τότε δεν υπήρχε άλλο μέσον και τα φέρετρα τα δέναμε
απάνω από το πόρτ μπαγκάζ για να τα πάμε στα χωρία για τις
κηδείες. Αλλά τα πιο ωραία ήτανε τα γεννητούρια με τις λεχώνες
ευτυχισμένες στο πίσω κάθισμα, με τα μωρά αγκαλιά να ακούνε το
να σας ζήσει! Άχ τελικά απ’ το ταξί μου όλη η κοινωνία, όλη η ζωή
πέρασε! Και στα γλέντια και στους χορούς μετά, στα βαφτίσια,
στους γάμους και στα πανηγύρια ήμουνα πρώτος! Στα βιολιά και
στα κλαρίνα πρώτος! Χόρευα και γλένταγα μ’ όλη μου την καρδιά!
Χορεύαμε μέρες τότε, όχι αστεία, μαζί με τον πατέρα σου τον Τάσο
που ήτανε ο καλύτερος χορευτής! Ήτανε πολύ φίλος μου και τον
κρατούσα για να χορεύει! Δεν ήτανε απλό! Ήθελε να έχεις πολύ
δύναμη, να ξέρεις για να τον κρατήσεις για να χορέψει στα
μπουκάλια, τσάμικο αργό, λεβέντικο, όχι αστεία! Ήτανε σε έκσταση
όταν χόρευε! Εγώ τον μιμούμουνα όπως χόρευε στις παρέες
έκλεινα τα μάτια και φούσκωνα το στήθος και σήκωνα τα χέρια
ολάνοιχτα σε σταυρό και μια μέρα βλέπω να γελάει η παρέα μου…
και νάτος ο Τάσος πίσω μου με κοίταγε και γέλαγε!
Αγκαλιαστήκαμε γιατί είμαστε φίλοι αληθινοί. Ποτέ δεν
παρεξηγηθήκαμε! Τότε υπήρχε σεβασμός. Στην οικογένεια, στην
γυναίκα, στην φιλία. Ο λόγος μέτραγε και ήτανε συμβόλαιο!
Και τώρα τα θυμάμαι πίνοντας το καφεδάκι μου εδώ στο παζάρι ή
στο “Νήρικος” αγναντεύοντας την θάλασσα και τα διηγούμαι για να
θυμάμαι τους φίλους που έφυγαν και για να τα μαθαίνουνε τι
τραβήξαμε εμείς, οι νέες γενιές για να πράξουνε καλύτερα από
εμάς και για να αγαπάνε την Λευκάδα!
Σταύρος Ζακυνθινός ένας άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο!
– Στην υγειά σου κυρ Σταύρο!
– Στην υγειά σας παιδιά! Ελάτε να κεράσω!
Πηγή «Τα Νέα της Λευκάδας»
