1ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης –Λευκάδα: Νησί-Ποίημα
H Tελετή και τα Ποιήματα
Στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας, το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015, πραγματοποιήθηκε η τελετή απονομής των βραβείων του 1ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης, που διοργάνωσαν το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας, ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Λευκάδας και η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, με τίτλο: «ΛΕΥΚΑΔΑ-Νησί Ποίημα».
Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα κλίμα συγκίνησης και ενθουσιασμού από τη συνάντηση ανθρώπων δημιουργών στο χώρο της ποίησης και που ήρθαν όλοι στη Λευκάδα τιμώντας την αρχή ενός θεσμού, μέσω του οποίου επιδιώκουμε τη συνέχιση της μακρόχρονης παράδοσης του τόπου. Παραβρέθηκαν οι διακριθέντες, και μέλη της κριτικής επιτροπής, ο συμπατριώτης μας ποιητής Σπύρος Λ. Βρεττός, καθώς και ο Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ο ποιητής Κώστας Καρούσος.
Την εκδήλωση άνοιξε ο Δήμαρχος Λευκάδας κ. Κώστας Δρακονταειδής με ένα άξιο για την περίσταση εισαγωγικό κείμενο και ο κ. Σπύρος Αρβανίτης στη συνέχεια, αντιπρόεδρος του Π.Κ. αναφερόμενοι στη σημασία που αποδίνουν οι φορείς διοργάνωσης του διαγωνισμού –και η τοπική κοινωνία- στην καλλιέργεια της ποίησης και στην καταλυτική επίδραση στη ζωή μας.
Στη συνέχεια μίλησε η Πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων και Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών σε έναν υψηλού επιπέδου λόγο για το πώς το ποιητικό φαινόμενο της Λευκάδας συνυφαίνεται με το πνεύμα του τόπου και τις ζωτικές επιδράσεις του «κλασικού τοπίου».
Ο λόγος δόθηκε στη συνέχεια στον Πρόεδρο της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών κ. Κώστα Καρούσο, ο οποίος αναφέρθηκε στην ουσία της ποίησης και στη σημασία της πρωτοβουλίας, την οποία θεώρησε ως απαρχή και υποσχέθηκε τη συνέχεια της καλής συνεργασίας.
Ο ποιητής Σπύρος Λ. Βρεττός αναφέρθηκε στην εμπειρία του ως μέλος της κριτικής επιτροπής διευκρινίζοντας το αξιολογικό πλαίσιο και τη σοβαρότητα και αντικειμενικότητα με την οποία τα μέλη της επιτροπής κρίσης εργάστηκαν. (Τα άλλα μέλη της επιτροπής, ο ποιητής και εκδότης του περιοδικού Η Λέξη, κ. Αντώνης Φωστιέρης, η κ. Μαργαρίτα Ματάτση- Φρονιμάδη, Αντιπρόεδρος της ΕΕΛ και ο ταμίας της ΕΕΛ, συγγραφέας κ. Γιάννης Παπαοικονόμου, για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή τους δεν μπόρεσαν να παραστούν).
Η πιο αισθαντική στιγμή της εκδήλωσης ήταν η στιγμή της ανάγνωσης-παρουσίασης των ποιημάτων που βραβεύτηκαν από τους ίδιους τους δημιουργούς. Για την παρουσίαση των ποιημάτων τους ακολουθήθηκε η σειρά του αξιολογικού αποτελέσματος της κριτικής επιτροπής.
1ο Βραβείο: Παναγιώτης Κουμπούρας («Φωτεινός») με το ποίημα Αστερισμός της αγάπης
2ο Βραβείο: Θεόδωρος Σίδερης («Αθανίτης») με το ποίημα Στο ακρωτήριο
3ο Βραβείο: Ελένη Αντωνίου-Κωνσταντίνου («Λαμπηδόνα») με το ποίημα Και το σκοτάδι υποτάχτηκε στο φως
1ος Έπαινος: Κώστας Σώκος («Ωρίων») με το ποίημα Αγάπη και φως
2ος Έπαινος: Καλλιόπη Δημητροπούλου («Καλυψώ») με το ποίημα Φωτός και αγάπης στέμμα
3ος Έπαινος: Γεώργιος Μπίμης («Πλούταρχος») με το ποίημα Αλώβητο μίσος
Θερμό χειροκρότημα, ατμόσφαιρα πραγματικής μέθεξης στα δρώμενα και προτάσεις από τον κ. Στάθη Βλάχο, δημοτικό σύμβουλο και τον κ. Βασίλη Μελά, περιφερειακό σύμβουλο, για τη θεσμοθέτηση ανάλογου διαγωνισμού και στα σχολεία μας.
Η Λευκάδα με το ποιητικό άνοιγμά της στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο-συγκινητική ήταν η συμμετοχή και βράβευση από την Κύπρο, της κ. Ελένης Αντωνίου-Κωνσταντίνου-, φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι το παρόν έχει ανάγκη από το παρελθόν και τις δημιουργικές συνέχειες για να προσφέρει στο κοινωνικό σώμα, σε όλους όσοι συμπορευόμαστε στον τόπο, την πνευματική ανάταση που χρειαζόμαστε ώστε να συνυπάρχουμε ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Παραθέτουμε στη συνέχεια τα βραβευμένα ποιήματα:
Α ΒΡΑΒΕΙΟ
- ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΜΠΟΥΡΑ, ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Φωτίζω τις νύχτες , τυφλός ποιητής ,
στου μυαλού το λυχνάρι .
Κοιτώ την ψυχή μου . Βαθύς ουρανός ,
τα γυμνά μου βαφτίζω αστέρια .
Πλημμυρίζω από φως .
Στης καρδιάς μου τις φλέβες , πόσα ονόματα
γύρω μου φέγγουν και πλέκουν
τον Αστερισμό της Αγάπης .
Αδελφή μου Αντιγόνη , εδώ κείμαι .
Στο σκοτάδι του μίσους το άπνοο σώμα
καρτερά λίγο χώμα γαλήνης .
Του σπηλαίου οι σκιές με τρομάζουν .
Κι εσύ λάμπεις ολόλουστη , μικρή μου Αντιγόνη ,
της καρδιάς μου αστέρι .
Του θανάτου αιχμάλωτη , της Αγάπης αθάνατη φύση ,
στης ζωής το ουράνιο ταξίδι πορεύεσαι λεύτερη .
Του τυράννου το φάντασμα , στον απέναντι τοίχο ,
σε μετάνοια συντριβής γονατίζει .
Φωτεινέ μου , πατέρα μου , της Λευκάδας ζευγολάτη γενναίε ,
σου μηνάω να το ξέρεις , πόσο μας λείπει
της τιμής και του θάρρους σου ο σβόλος .
Μας σκοτείνιασαν , γέρο μου , τις ελπίδες της νιότης ,
αιμοβόρα θηρία οι ξένοι δυνάστες .
Με χολή και με βία συνθλίβουν
της πατρίδας το μέλλον .
Του Βαλαωρίτη Λευκαδίτικο άστρο , Φωτεινέ χερομάχε ,
ανθισμένο του έρωτα φύτρο , η Θοδούλα κι ο Λάμπρος ,
με στεφάνι χαράς ξαστερώνουν λαομίσητα νέφη .
Του Ανθρωπισμού φωτοδότη αστέρα , Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
αδελφέ μου , « Έχω ένα όνειρο » , σήμερα .
Αγκαλιά της ειρήνης βλαστάρια , τα παιδιά όλου του κόσμου
αντάμα , τραγουδούν και χορεύουν της Αγάπης επινίκιο ύμνο .
Ο σκοταδισμός περισσεύει .
Στην κόλαση ετούτη δε χωράει άλλος φόνος .
Διαφωτίζει ο Λόγος σου , αλησμόνητε φίλε , :
Σκότος ου διαλύει σκότος . Το φως μονάχα .
Μίσος ου καταλύει μίσος . Η αγάπη μόνο .
Η φιλότης διώχνει το νείκος .
Βαφτίζω τ’ αστέρια , τυφλός ποιητής ,
στον Αστερισμό της Αγάπης .
Λογικής πεφταστέρι , Διαλεχτή μου , μητέρα μου φύση ,
φώτισέ μου τη σκέψη .
Κοφτερή , ασημένια η λόγχη χρυσίζει στον ήλιο .
Τα μωρά γύρω – γύρω της παίζουν . Αποκεφαλίζουνε τ’ άστρα .
Λευκό περιστέρι στον γκρίζο ουρανό .
Η ψυχή μου πετάει !
Β ΒΡΑΒΕΙΟ
Θεόδωρου Σίδερη, Στο ακρωτήριο
Στην άκρη του ακρωτήριου, την ώρα που μισεύει
ο ήλιος, και σιγά σιγά έρχεται το σκοτάδι,
κρύο της νύχτας θα απλωθεί στο πέλαγο το χάδι
σε κόσμο που στερεί η χαρά κι η λύπη περισσεύει.
Ποιoς είδε και ποιός μίλησε και ποιός καταλαβαίνει
αυτά που κρύβει το νερό και που κρατά το χώμα;
Και ποιός βαστά στα χέρια του το όνειρο ακόμα
Εκείνο που ολάκερο τον κόσμο ανασταίνει;
Κανείς· είναι πιο δυνατό από όλους το σκοτάδι.
H νύχτα που απλώνεται με παγωμένα χέρια
κρατά μονάχα θαμπό φως απ’ τα μικρά αστέρια
κι έχει λαχτάρα αχόρταγη να δει τη γη σαν Άδη.
Μας μέτρησε το πέλαγο· μας ξέρασε το κύμα.
Μας ξέρασαν και το βουνό, ο λόγγος και τα δάση.
Εκείνα που αγαπήσαμε, τα έχουμε ξεχάσει.
Τον θύτη αγαπήσαμε, μισήσαμε το θύμα.
Ο τόπος μας ορφάνεψε νωρίς από ανθρώπους.
Μονάχα λύκοι έμειναν, με στόμα ματωμένο.
Στο γέλιο μοιάζουν πρόβατο, μικρό κι ορφανεμένο
κι όμως, τις νύχτες αλυχτούν, μοιράζοντας τους τόπους.
Σαπίλα· μπόχα κι εμετός η ομορφιά της Πλάσης
όπως την καταντήσαμε μετρώντας τα μπακίρια.
Σ’ άλλους στερούμε το νερό, και σ’ άλλους τα χατίρια
μοιράζουμε απλόχερα· κι αν θες, να το διαβάσεις.
Χαράζει. Μεσοπέλαγα φαίνεται άσπρο κύμα
που έρχεται χαρούμενο τα πάντα να σαρώσει.
Δεν θα σας μείνει η χαρά από το σάπιο γρόσι.
Καθάρματα! Η ομορφιά θε να σας γίνει μνήμα!
Κι εκείνοι που ανέβαιναν μονάχοι στα σκοτάδια
και έψαχνε ψηλαφητά το χέρι άλλο χέρι
νέα χωριά θα χτίσουνε στα ίδια τούτα μέρη
και χαρωποί θα τραγουδούν πλάϊ στη φωτιά τα βράδια.
Ώρα να αλλάξει ο καιρός που ήμασταν μονάχοι.
Θα μάθουμε πάλι σταυρό να κάνουμε το δείλι.
Θα μάθουμε χαμόγελο, και το φιλί στα χείλη,
Κι αίματα να σφουγγίζουμε μετά από κάθε μάχη.
Μακριά απ’ το σκοτάδι σας κι από τις προσταγές σας
αγκαλιασμένοι όπως παλιά· χαρούμενοι όπως πρώτα.
Έναστρος πάλι ουρανός για της νυχτιάς τα φώτα.
Λεύτεροι απ’ τις κατάρες σας κι από τις ενοχές σας.
Γ ΒΡΑΒΕΙΟ
Ελένη Αντωνίου – Κωνσταντίνου, Και το σκοτάδι υποτάχτηκε στο φως…
Μας φώναξαν να πλύνουμε
το φως, χαράματα,
μέσ’ απ’ τον φόβο, τους σκοτωμούς
τις φωνές και τα κλάματα
μέσ’ απ’ το μίσος, το σκοτάδι
και το ψέμα
μα το νερό κρυστάλλωσε
και θόλωσε απ’ το αίμα
Βοήθεια! ουρλιάξαμε,
το άρμα του Ήλιου
κάποιος να ετοιμάσει
ψηλά στον ουρανό
να σκαρφαλώσει
τη νύχτα να δαμάσει
Μα γέλασε ο εχθρός
στα παραπήγματα
κρατώντας τα ηνία
ξεσκισμένα
με τ’ άλογα
νεκρά, ξεκοιλιασμένα
να φωσφορίζει
το αίμα τους στα ρήγματα
Ε! εσείς εκεί,
ακούστηκε στεντόρεια φωνή
σαν αστραπή
που το σκοτάδι σκίζει
Το μαύρο μην αφήνετε
τη ζωή σας
να ορίζει
το φως μες τις καρδιές
να αντιστέκεται
να φτιάχνει θάματα
της πλάνης τα σκοτάδια
να διαλύσει
ανοίξτε του τις πόρτες
της ψυχής,
διάπλατα,
τα λάθη και τα πάθη
να νικήσει…
Η νύχτα υποτάχτηκε στη μέρα
σαν το σκοτάδι αντάμωσε το φως
και διώχνοντας του τέλους τη φοβέρα
μας χάρισε το χάδι του ο Θεός.
~~⋅~
Α EΠΑΙΝΟΣ
Κώστας Σώκος, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΩΣ
Είν’ η αγάπη αρετή που διώχνει μίση.
Ιππότης πάνοπλος….που δε φοράει μάσκα!
Ζούγκλες αδιάβατες, με μιας θα διασχίσει.
Φτάνει ακούραστη, ψηλά ως την Αλάσκα.
Είναι κορίτσι που κοιτάζει με λατρεία.
Είναι τ’ αμάραντο στον κήπο μας λουλούδι.
Είν’ όσους δένει της Ειρήνης η πορεία.
Η συμφιλίωση με τ’ άγριο το ζούδι.
Δεν τη φοβίζει, στο σκοτάδι μέσα να’ μπει.
Έχει μια δύναμη που φόβους καταλύει.
Γιατί ο ήλιος, ξέρει, πάντοτε θα λάμπει
Και το σκοτάδι, με το φως του, διαλύει.
Είν’η αγάπη, μια κρυφή ελεημοσύνη.
Οι συμβουλές στους πιτσιρίκους της αλάνας.
Κάθε τηλέφωνο που παίρνεις με βιασύνη,
κάθε φωνή και κάθε μάλωμα της μάνας.
Η ανταπόκριση στου άγιου το τάμα.
Είναι το γέρικο ζευγάρι στο μπαλκόνι.
Το φωτεινό χαμόγελό σου και το κλάμα
και το φιλί που κάθε πόνο μαλακώνει.
Όταν βαδίζει χέρι – χέρι το ζευγάρι.
Του καλλιτέχνη μια μικρή δημιουργία.
Είναι το νόμισμα που πέφτει στο παγκάρι.
Των ποντοπόρων ναυτικών η νοσταλγία.
Στο φως θα δεις όλα τα χρώματα της φύσης.
Οι φάροι δείχνουν τις θαλάσσιες πορείες.
Λάμπες των δρόμων, σε βοηθάνε να βαδίσεις
και στα σκοτάδια, θα σου λύνουν απορίες.
Κι’ αν ξαφνικά, μια φαεινή έρθει, ιδέα
ένα παράθυρο κι’ αυτή, με φως, ανοίγει.
Κάθε αυγή γεννιέται, μια ελπίδα νέα
και κάθε σούρουπο η θλίψη σε τυλίγει.
Δίν’ η αγάπη στους τυφλούς, ξανά το φως τους.
Να δουν με νέα οπτική γωνία, ίσως.
Τον κάθε άνθρωπο, σα νάναι αδερφός τους.
Να μην αισθάνονται γι’ αυτούς ζήλεια ή μίσος.
ΕΙΝ’ Η ΑΓΑΠΗ, πρωτεργάτρια στο ήθος.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ , ένα παράθυρο του σκότους.
ΕΙΝ’ Η ΑΓΑΠΗ, στη ζωή… Λυδία λίθος.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, δώρο πιστών, απ’ το Θεό τους.
Β ΕΠΑΙΝΟΣ
Καλλιόπη Δημητροπούλου, Φωτός και αγάπης στέμμα
Την πέτρα μου άνοιξα
ταράχτηκε η μέρα
τη θάλασσα έστιψα
άνυδρη των λειμώνων η γέρμα
το ακατανόητο βύζαξα
πλεόνασμα στων καιρών τη φαμίλια
στην αφορμισμένη πληγή μου τ’ απίθωσα
και στην έγνοια της
με προσπέρασα γενναία
η αυριανή μέρα
που στον ύπνο της αβγαταίνει
και η φωνή της κουκουβάγιας
που στη φορά του ανέμου σέρνεται
και το φως του αποσπερίτη τραχύ
ανασυντάχτηκα στο ημίφως
το στερέωμα όλο λατόμησα γυμνό πάνω στον ύπνο του
και το μάγουλο έστρεψα στην εξορία του κόσμου
το απώλεσα
δακρύβρεχτες πυγολαμπίδες το σκοτεινό πουκάμισο ζώνουν
στο αμίλητο της νύχτας
οι λαοί σηκώνουν στον ώμο τους μιαν άβυσσο
τα κάστρα φαντάζουν χαρακωμένα
τα βαστούν στην πλάτη τους λευκά παγωμένα τα όρη
καρφίδες στο κορμί τους των νεφών το ράπισμα
η μνήμη απέσωσε
ό,τι βαστάει στο χρόνο: ήλιος, αγώνας, αγάπη
στον απόηχο της μάχης ένα πλεούμενο
μ΄ ένα μονάχα κουπί στο πλάι
και ζωγραφιστούς τους βοριάδες
λαχτίζει του κάβου το μπόι
“πού καιρός για ισορροπίες” είπα
στο λίγο του κόσμου εργάστηκα
για το βρέφος της Ανοιξης ακριβής
τα δάκρυα οι μέρες μου άθροισαν
συριγμοί πελαγίσιοι στου ερέβους την τυράγνια σκοτοδίνη
στους ουρανούς των άστρων γυρίζω
και στο σέλας των αγίων του μόχθου
φωτός ιερή ανταπόδοση
κι όταν τρις ο αλέκτωρ ελάλησε
τράβηξα για τις αμμουδιές του ήλιου ανύσταχτα
στα νούφαρα και στα κρίνα περπάτησα
στην ποδιά μου ένα κατακόκκινο ρόδο…
Δυο λέξεις απ’ τον κόρφο μου γλίστρησαν
απτές αγέρωχες λέξεις και χρίστηκαν ύμνος:
επί γης Φωτός και Αγάπης στέμμα.
Γ ΕΠΑΙΝΟΣ
Γιώργος Μπίμης, Αλώβητο μίσος…
Αλώβητο μίσος για μια αμάχη μάταιη κι ανάξια,
για να μυηθεί η ψυχή στον πόνο και στην καταδίκη,
στον άγριο βασανισμό και στο μαρτυρικό θάνατο…
Σ’ ένα χρόνο βουβό που ταξιδεύει αδιάφορα
ανάμεσα σε ραγισμένους καθρέφτες,
σε κάμαρες κλειστές, ολοένα πιο βαθιά στη σιωπή,
πάντα μ’ έναν ίσκιο στο παραπλανημένο βλέμμα,
και με μια μοναδική χαρακιά στο ξύλινο τετράγωνο παράθυρο
που σκάβει σαν τρυφερή φλόγα το σκοτάδι,
σαν ανίσχυρη λευτεριά, προσηλυτίζοντας στο ομιχλώδες φως
το άγιο φανέρωμα του ήλιου…
Οδυνηρό ξεγέλασμα, φθορά ζωής σε μια βαθιά διερρηγμένη ενότητα…
Κάποτε θα αποκαλυφτεί μια τύψη στη μοναξιά του ονείρου
για να ελπίσει ο κόσμος και να πορευτεί,
κάποτε θ’ ακουμπήσει το σύννεφο στην άκρη του ορίζοντα
για να στάξει στην πέτρα η σαγήνη της πάναγνης βροχής
κι ο άνεμος θα χαράξει το έμβλημα της οδύνης του
στο ανασκαμμένο χώμα…
Στο αιώνιο παρόν που ξυπνάει μνήμες και νοήματα,
το ιδεατό σκίρτημα θροεί ξανά…
Δυο χέρια ανοίγονται σα φτερά στον οίστρο της νύχτας
για να προσφέρουν στο βωμό το αίμα τους, πικρή θυσία,
για να κυματίσει μια ελπίδα αυτούσια στη ρωμαλέα γη,
για να ξυπνήσει η ελευθερία μιας αποκαλυπτικής αλήθειας…
Για να γαληνέψουν οι ψυχές των απλών ανθρώπων
και των άστρων, για να βαδίσει ο κόσμος προς την αθανασία
μ’ έναν ουρανό στο βλέμμα, με θούριους και με ύμνους,
με τραγούδια και με αναστάσιμες φωνές…
Για ν’ ανάψει πέρα μακριά στις νυχτωμένες πολιτείες
το ρίγος της φωτιάς κι ένας λαός να γίνει παρανάλωμα
στο καινούριο άγγελμα της αλληλεγγύης και της αδερφοσύνης…
Σε τούτο το πύρινο άθροισμα της νέας εποποιίας,
όπου ο λόγος γίνεται εξομολόγηση και άφεση,
ο πόνος αποκαθηλώνεται κι αυγάζει πάλι σαν το κύμα που αχολογά,
το κορυφαίο αίσθημα… Ειρήνη, ελευθερία, δικαιοσύνη!…
Ακολουθεί το βίντεο της εκδήλωσης:
