Η δεύτερη Ποιητική Συλλογή του Μενέλαου Ζακυνθινού «ΑΙΔΩΣ ΕΛΛΗΝΩΝ» παρουσιάζεται στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016 και ώρα 19.30΄.
Τα Ποιήματα παρουσιάζουν ο φιλόλογος Γεράσιμος Αραβανής και ο συγγραφέας Αναστάσιος Στάμου. Μετά τα «Βιοπορίσματα», την πρώτη του ποιητική συλλογή που παρουσιάστηκε τον Μάρτιο του 2013, ο Μενέλαος Ζακυνθινός μας καταθέτει με συγκλονιστικό τρόπο, ρυθμό και ενάργεια τον Εθνικό και Πατριωτικό του προβληματισμό, πράγμα που σπανίζει στις μέρες μας.
Διακρίνουμε δύο εποχές αναφοράς στα ποιήματά του αυτά: α) Το αρχαίο Κλέος, σε σχέση με το σύγχρονο Άγος, και β) Το Ηρωϊκό έπος των νεωτέρων χρόνων, από την Εθνεγερσία έως την Κυπριακή τραγωδία και την συνεχιζόμενη τυραννία των Βορειοηπειρωτών.
Χαρακτηριστικοί τίτλοι ποιημάτων, «το Κάλεσμα», «Ερινύες», «Πηγή της Λήθης», «Αυτόχθονες», «ες Έδαφος φέρειν», «Σολωμός Σολωμού», «Βορειοηπειρώτης», «Ωδή στους Ήρωες». Ας δούμε ενδεικτικά δύο από τα ποιήματα του Μενέλαου.
Κάποτε…
Κάποτε χάνομαι σε ατέρμονες σιωπές,
γόρδιες σκέψεις ταλανίζουν το μυαλό μου,
με δίχως οίκτο ασελγώ στον εαυτό μου,
και των βαρβάρων με συντρίβουν οι ορδές…
Κάποτε πνίγομαι σε ανείπωτα ‘‘γιατί’’,
μα οι απαντήσεις δεν σμιλεύουν ερμηνείες,
σκύλες του Άδη με θωπεύουν οι Ερινύες,
το ‘‘είναι’’ μου όλο το τσακίζουν στην ακτή…
Κάποτε έχω τις Μαινάδες συντροφιά,
με πόσο ζήλο μου ξεσκίζουνε τη σάρκα·
στέκω αγέρωχος στου Χάροντα τη βάρκα
και το επέκεινα πικρή είν’ παρηγοριά…
Οδός Λύνδρας (ΚΥΠΡΟΣ)
Πιείτε και φάγετε, μωρέ, ουδείς συντρέχει λόγος,
σας πήραν την πατρίδα σας φερθείτε αναλόγως…
Κάμετε γέλια και χορούς, και το κρασί να ρέει,
δίπλα στην πράσινη γραμμή, επαίσχυντοι και ωραίοι!
Γίνετε σύμπλεγμα φρικτό κατακτητές και δούλοι,
εκεί επάνω στον χορό αγκαλιαστείτε ούλοι.
Θύτες και θύματα μαζί γλεντήστε, τραγουδήστε
και μη μαυρίζετε τον νου πια δεν συντρέχει λόγος,
σκοτώσαν τα αδέλφια σας, φερθείτε αναλόγως…
Κι όπως θα κάμετε στροφές τριγύρω απ’ τα καμένα,
ολόγυρα τα πνεύματα θα σας κοιτούν θλιμμένα,
που δώσαν αίμα και ψυχή για να σωθεί η πατρίδα,
να μη χαθεί ετούτη η γη, να μη χαθεί η ελπίδα.
Και τώρα στέκουν στο αισχρό μπροστά το πανηγύρι…
Ω, πόση αλλοτρίωση! Πόσα ο χρόνος φθείρει…
Μα εσείς μην και διακόψετε τόση φαγοποσία,
ρημάξανε τον τόπο σας, ποιός δίνει σημασία…
