Το πρόγραμμα και τα κείμενα στα οποία θα αναφερθούν οι ομιλητές.
Απόσπασμα από κείμενο του μεγάλου Αρχιτέκτονα και ελληνολάτρη Le Corbusie που γράφτηκε το 1939 (αναφέρεται σε ελληνικούς παραδοσιακούς οικισμούς):
Άραγε ποια χρησιμότητα μπορεί να έχει για τους ανθρώπους της σύγχρονης εποχής η θεώρηση αυτής της ζωής του παρελθόντος που διαιωνίζεται στις σημερινές τοποθεσίες, στα χωριά, στα σπίτια και στα ελληνικά έθιμα; Μα, το να επιβεβαιώνει την ανθρώπινη κλίμακα!
Από τα ελληνικά χωριά και τα σπίτια τους, ο άνθρωπος παίρνει ένα μάθημα αρμονίας που τον εδραιώνει, αυτόν και τη σκέψη του, στη σοφία η στην απορρύθμιση του. Εδώ η αρμονία. Εδώ η ανθρώπινη κλίμακα!
Πρέπει να ξαναβρούμε τις ζωντανές συνθήκες των πράξεων μας και τότε θα τις εκφράσουν τα σπίτια και οι πόλεις μας.
Απόσπασμα από το κείμενο του Γιώργου Γραμματικάκη «ο λυγμός του καλοκαιριού» που περιλαμβάνεται στο τελευταίο βιβλίο του «ένας αστρολάβος του ουρανού και της ζωής»:
Είναι ίσως ανάγκη να τονιστεί ότι ο υποφαινόμενος δεν ανήκει στην πολυπληθή αλλά και συμπαθή εκείνη κατηγορία των Ελλήνων που εξυμνούν μια χαμένη γραφικότητα η τις παραδόσεις μας. Γνωρίζει ότι η «ανάπτυξη» υπήρξε και απαραίτητη, και σε πολλά βελτίωσε την καθημερινότητα μας. Άλλο όμως ανάπτυξη με κάποια φροντίδα για ό,τι μας κληρονόμησε η φύση και η διαδρομή των πολιτισμών, κι άλλο αυτή η ασίγαστη μανία καταστροφής, που περιφρονεί το «ήθος» και τη μοναδικότητα του τόπου.
Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι η περιφρόνηση αυτή εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Πρώτα και κύρια, με μια πολεοδομική αυθαιρεσία που έχει προσλάβει τον χαρακτήρα επιδημίας. Και όπου όμως υπάρχει πολεοδομική « νομιμότης», είναι συνήθως φανερή η απουσία της αρχιτεκτονικής ματιάς, ενός ελάχιστου σεβασμού στο τοπίο και τα «μέτρα» του. Συνοδός, αλλά και σε μεγάλο βαθμό γενεσιουργός αιτία αυτής της καταστάσεως, είναι ένας τουρισμός μαζικός- all inclusive!-με εκφυλισμένη την ποιότητα και τις αναζητήσεις του. Η σταθερή, τέλος, κάποτε ύπουλη και άλλοτε καταιγιστική αλλοίωση των αξιών της τοπικής ζωής και του κοινωνικού ιστού της δεν άφησε να δημιουργηθούν τα αναχώματα μιας άλλης προοπτικής.
Απόσπασμα από το κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι με τίτλο «η σημασία μιας παράδοσης στον καιρό μας» που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «ο καθρέφτης και το μαχαίρι»
Άρχισε ο τουρισμός, η καλοπέραση και το εμπόριο. Υποχρεωθήκαμε να φορέσουμε τις εθνικές στολές και να χορέψουμε τον Καλαματιανό για Γάλλους, Άγγλους και Γερμανούς..Να φωτογραφηθούμε με σπασμένες κολώνες και να μιλήσουμε αρχαία σε αγγλική μετάφραση. Έτσι σήμερα ζούμε την τόσο συγκεχυμένη σχέση μας με την παράδοση. Όλα τα θεωρούμε απαραίτητα, για να μπορέσουμε στο μέλλον να συμπληρώσουμε πιστοποιητικά καταγωγής. Κι ακούγεται παντού το κάπως φαρισαϊκό μας αίτημα. Η ταυτότητα. Να μην χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Αλλά κανείς δεν επιχειρεί να διευκρινίσει ποια στοιχεία ακριβώς συνθέτουν την ταυτότητα μας, για να φροντίσουμε να τα μαζέψουμε και να τα προφυλάξουμε επιμελώς μέσα σε πλαστική η δερμάτινη θήκη. Και τέλος, μας είναι πράγματι απαραίτητη, με τα στοιχεία του παρελθόντος; Αρχίζω επίσης ν’ αμφιβάλλω.
Κείνο που νιώθω σίγουρα μέσα μου είναι μια φυσική απέχθεια σ’ ότι χρειάζεται παράσταση, σε ότι γραφικό. Δεν με ενδιαφέρουν οι συνήθειες του πατέρα μου και των λοιπών συγγενών, παρά μόνο στο ποσοστό που συντηρούνται μέσα μου και μ’ εξυπηρετούν σήμερα. Κι αν αυτό που περιέχω είναι μια ένδειξη ελληνικής παράδοσης, τότε καλώς να υπάρξει. Γιατί δεν μ’ αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι. Καιρός είναι η έννοια Έλληνας να δώσει τη θέση της στην έννοια άνθρωπος. Και τότες πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι αυτή γνησίως ελληνική.
