του Νίκου Ζαβιτσάνου
Εγκαινιάστηκε τη Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012 η έκθεση ζωγραφικής της συμπατριώτισσάς μας κυρίας Σοφίας Βλάχου-Πρωτόπαππα στην αίθουσα τέχνης «Θεόδωρος Στάμος», πλατεία Μαρκά, στη Λευκάδα. Το θέμα της φετινής έκθεσης είναι «Τα δένδρα της ζωής μου» και θα διαρκέσει μέχρι 6 Ιουλίου.
Η Σοφία σε όσες εκθέσεις έχει κάνει μέχρι τώρα, κατάφερε να συγκινήσει, να κινητοποιήσει συναισθήματα και όχι απλά να εισπράξει τον αυτονόητο σεβασμό για το αισθητικό αποτέλεσμα. Με τα ρόδια της παλιότερα, με τα φαγιούμ, τους περίφημους αγγέλους της, τα περιβόλια και τώρα με τις ελιές της που σκαρφαλώνουν στις πλαγιές της ορεινής Λευκάδας, ανασαίνουν συχνά πλάι στα πετρόχτιστα σπίτια ή κατεβαίνουν γλυκά μέχρι τη θάλασσα.
Παρουσιάζοντας την έκθεση της Σοφίας Βλάχου, η ποιήτρια Νόνη Σταματέλου σημειώνει…
«Οσο αυτή η πατρίδα παράγει Τέχνη, υπάρχει ακόμα ελπίδα…
Είναι ευλογία να μπορείς να «συνομιλείς» με ανθρώπους σαν τη Σοφία, γιατί η σχέση της με την τέχνη είναι απόλυτα γνήσια και η ματιά της για τη ζωή είναι η ματιά του ανθρώπου του ξεχωριστού. Κάποιοι αναρωτιούνται με ποιητική διάθεση αν πραγματικά ανήκει σ αυτόν εδώ τον κόσμο ή προέρχεται απ’ τον κόσμο των αγγέλων…
Το πέρασμά της απ’ την εκπαίδευση – δίδαξε χημεία στα Γιάννενα για 28 χρόνια- άφησε έναν αέρα κύρους, ηρεμίας και αρχοντιάς.
Αυτό που ακούς πλησιάζοντας την ίδια και το έργο της δεν είναι κραυγή. Είναι ήχος ψιθυριστός, απο κείνους τους ήχους που ξέρει καλά μόνο η ψυχή ν’ αναγνωρίζει…Είναι η υπαρξιακή αγωνία που καλλιεργείται στη γόνιμη χώρα της σιωπής κι’ η ελπίδα που ακροβατεί στο όνειρο. Η χαρά δεν προκαλεί, η μελαγχολία δεν θλίβει. Η χαρμολύπη της Σοφίας είναι στάση ζωής.
Πίσω απ’ τις μορφές με τα μεγάλα μάτια, ανάμεσα απ’ τα περιβόλια της αθωότητας και τ’ ασημένια λιόκλαδα, πέρα απ’ τις γαλάζιες θάλασσες, παραμονεύει πάντα ένα λευκό πλεούμενο που άλλες φορές διακρίνεται, άλλες όχι, για να ταξιδέψει τους μυημένους σε μια παράξενη χώρα που καίει μια φωτιά ή πνέει ένα δροσερό αεράκι.
Αισθάνομαι τυχερή που τη συνάντησα στη ζωή μου και μέσα απο μια σειρά συμπτώσεων και συγκυριών ήρθαμε τόσο κοντά. Πλάι στο γκρίζο της λίμνης Παμβώτιδας…για να επιστρέψουμε πιο ώριμα τώρα και οι δύο στο βαθύ γαλάζιο των παιδικών μας χρόνων…
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
