Εδώ ο «ελεύθερος – πολιορκημένος» Ντελάλης … εδώ ο «ελεύθερος – πολιορκημένος» Ντελάλης … Η φωνή που σας μιλάει … που σας γράφει θέλω να πω, συμπατριώτες μου … πολίτες της Λευκάδας … των νησιών … και των περιχώρων … είναι ο Ντελάλης … η δική σας φωνή, πατριώτες μου …
Σήμερα … λέω να επικοινωνήσουμε αλλιώς … λέω να σας διαλαλήσω τα νέα μου … αλλιώτικα … ραδιοφωνικά … να φτιάξουμε τη δική μας ραδιο – εφημερίδα … έχουμε και καιρό να τα πούμε … να «ντελαλήσουμε» τέλος πάντων διαφορετικά … αφού «λαλήσαμε» κυριολεκτικά … και η ζωή μας άλλαξε φυσικά … και διαφοροποιήθηκε … προς το χειρότερο …
«Ελεύθεροι πολιορκημένοι» στα σπίτια μας … και μασκοφόροι στη ζωή μας … συμπολίτες μου … έτσι μας κατάντησε αυτή η ύπουλη κι επικίνδυνη συμφορά που μας βρήκε … ένα χρόνο τώρα … και δεν λέει να πάει στον «αγύριστο» …
Έξω βρέχει … βρέχει πολλές μέρες τώρα … «βροχή και σήμερα, βροχή στη στέγη μας, βροχή στην πόρτα μας, ατέλειωτη βροχή. Και εσύ στα σύνορα, σ’ ένα χαράκωμα. Και γύρω ο θάνατος, ατέλειωτη βροχή» από την μελωδική φωνή της Δήμητρας Γαλάνη … με τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα … και με τη τραμουντάνα να λυσσομανάει … πότε χτυπώντας αλύπητα πόρτες και παράθυρα …και πότε η δυνατή σαν μπόρα … να σκάει όπως το κύμα πάνω στους βράχους … κι άλλοτε αδύναμη να ξεψυχάει .. όπως το κύμα στην ακρογιαλιά … με τον ψυχρό αγέρα να θέλει να τρυπώσει στις χαραμάδες που φέγγουν … όπως «τρύπωσε» στη ζωή μας και στην καθημερινότητά μας … ο άτιμος ο κορονοιός …
Μας κατέστρεψε … μας διέλυσε … την ήδη διαλυμένη μας ζωή, πατριώτες μου … αυτή δεν είναι ζωή … «Οι φίλοι μας χαθήκανε κι αυτοί σαν να `ταν μοναχά δικοί σου φίλοι» όπως λέει και η Χαρούλα Αλεξίου ή «ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη» όπως τραγουδάει και η Ελευθερία Αρβανιτάκη …
Άστα να πάνε, πατριώτες μου … χαθήκαμε … άμα τελειώσει αυτό το μαρτύριο του κορονοιού … λέμε τώρα και καμιά … κουβέντα να περνάει η ώρα … που έτσι κι αλλιώς δύσκολα περνάει … αλλά τι άλλο μπορούμε να κάνουμε … άμα τελειώσει λοιπόν … που δεν το βλέπω να τελειώνει για πολύ καιρό ακόμα … αυτό βέβαια …δεν σας το λέω για να σας στεναχωρήσω … αλλά γιατί είναι μια πραγματικότητα … που από δω και πέρα δεν θ’ αλλάζει … απλά η πανδημία των ιών … ήρθε κι έκατσε … γιατί δεν είναι ένας, αλλά πολλοί … ένας καινούργιος λέει … εμφανίστηκε στη Νότια Αφρική … κάποιος άλλος … θα παρουσιαστεί αλλού… θα μεταλλάσσεται … και πάει λέγοντας … ο ιός λοιπόν είναι εδώ … και θα λειτουργεί η πανδημία … με παραλλαγές … όταν θα βγούμε απ’ αυτή τη φυλακή … «Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει, οι δρόμοι θα `ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη, τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι, αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή»… ο δικός μας Νιόνιος Σαββόπουλος, for ever … σαν βγούμε λοιπόν απ’ αυτή τη φυλακή … θάμαστε άλλοι άνθρωποι … … άνθρωποι των σπηλαίων …κάτι τέτοιο … έτσι μας κατάντησε το σύστημα … που επιλέξαμε ή μας επέβαλαν να ζούμε …
Κόκκινος, ο Οκτώβρης … κόκκινος, ο Νοέμβρης … κόκκινος κι ο μήνας των γιορτών και της αγάπης. ο Δεκέμβρης … μήνες μαύροι κι άραχνοι … γκρίζα ζωή και γκρίζες σκέψεις … δηλητηριάζουν τη ζωή μας … μαζί με γκρίζες κι ανεύθυνες αποφάσεις της εξουσίας … που καταρρακώνουν την αξιοπρέπειά μας … και στη μέση ο άνθρωπος … που μετριέται μόνο με αριθμούς … που μ’ ένα (Χ) διαγράφεις ζωές κι όνειρα … σημασία έχουν πλέον οι αριθμοί … μ’ αυτούς πορευόμαστε και ζούμε … κάθε τόσο κι ένα διάγγελμα … κάθε τόσο και μια ανάρτηση … μας λένε ό, τι θα μας σώσουν … ποιοι; … αυτοί που μας κατέστρεψαν … «εγώ γεννήθηκα στα σίγουρα Γενάρη, κάποιοι με βρήκαν και με δώσαν του χιονιά, και με πέταξαν στης ζωής ένα πατάρι κι εκεί μ’ αφήσανε να ζω στα σκοτεινά. Άδικα μου `κλέψαν τη ζωή, η μοίρα, το κισμέτ, το πεπρωμένο και για ένα τίποτα με κάναν παρακεί, μ’ ένα μητρώο τζάμπα λερωμένο. Μου είπαν πρέπει τη ζωή μου να ορίσω, σε περιθώριο που ήτανε στενό, κι όταν προσπάθησα με κάποιον να μιλήσω, μπροστά μου βρήκα το απόλυτο κενό» … με τον διαχρονικό Μανώλη Μητσιά …
Κάθε μέρα «φεύγουν» … χάνονται και 100 συνάνθρωποί μας … «φεύγουν» μόνοι τους … χωρίς να μπορούν να δουν τ’ αγαπημένα τους πρόσωπα … θλιβερό … τραγικό … «φεύγουν» μοναχοί … φεύγουν χωρίς να μπορούν να δουν τα παιδιά τους … χωρίς να μπορούν να φιλήσουν τα παιδιά τους … θάβονται χωρίς να «νιώθουν» κοντά τους … τους δικούς τους ανθρώπους … χωρίς το ύστατο κατευόδιο … άνθρωποι μονάχοι … «υπάρχουν άνθρωποι που «ζουν μονάχοι σαν το ξεχασμένο στάχυ ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος σαν το ξεχασμένο στάχυ άνθρωποι μονάχοι … υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι όπως του πελάγου οι βράχοι ο κόσμος θάλασσα που απλώνει κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι …» … από την αξεπέραστη φωνή … της Βίκυς Μοσχολιού …
Αν δεν το καταλάβατε πατριώτες μου … μαζί με το εμβόλιο … έρχεται κι άγρια λιτότητα … το κράτος έγινε ιδιώτης και η διεθνής του χρήματος … ορίζει και ρυθμίζει τις ζωές μας … κι από κοντά … οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι … «το σοκ της πρώτης καραντίνας … έγινε αγωνία, αβεβαιότητα, θυμός και φόβος» λέει ο ένας … «αυξήθηκαν οι αγχώδεις διαταραχές» λέει ο άλλος … «αυξήθηκαν οι κρίσεις πανικού και οι αυτοκτονίες λέει ο παράλλος … τρέλα … τρέλα … η απόλυτη τρέλα επικρατεί παντού …κι όλοι ψάχνουν κάτι να ξεθυμάνουν … «να σου δώσω μια να σπάσεις,
αχ βρε κόσμε γυάλινε, και να φτιάξω μια καινούργια
κοινωνία άλληνε …» με τον έναν και μοναδικό Στελάρα …
Ελεύθερος – πολιορκημένος στο σπίτι … δεν θα τους κάνω όμως το χατίρι … δεν θα πέσω εγώ στην παγίδα … που μου βάζει αυτό το χαζοκούτι … ναι αυτό το χαζοκούτι … που κάποτε τέτοια περίοδο των εορτών … έπαιζε όλο διαφημίσεις για παιχνίδια, δώρα και ταξίδια … τώρα το μόνο που βλέπεις … είναι διαφημίσεις με φάρμακα, με εμβόλια, με αντιπυρετικά , με βιταμίνες … κι ό, τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς … τώρα ο κόσμος πεινάει … δεν έχει να φάει … δεν έχει να φορέσει ένα ρούχο … και στο χαζοκούτι … τρώνε … «ΠετρετζίκοΜποτρινοΜπαρμπαρομάγειρες» … ντύνονται .. ξεντύνονται και ξεκατινιάζονται με «ΚοκλωνοΜικρούτσικομέγαλους»… βλέποντας J2US …BIG BROTHER … THE BATSELOR … και GNTM … «διασκέδαση του … κ@@@υ … δηλαδή …» … αρχίζουν βέβαια απ’ το πρωί με «ΣκορδοΚαινουργιοκατάσταση …»… περνάνε στα μεσημεριανά … με «ΜουτσινοΑννίτα … κοίτα …»… έκανε πρεμιέρα και το «SURVAIVORτζέρτζελο» … πριν λίγες μέρες … μέχρι νάρθει το βράδυ … να μας αποτελειώσουν … «με τα «θανατερά δελτία των 7 και των 8 …» … άντε λοιπόν νάρθουν και οι «ΛαμπιροΦουρθιωτέτοιοι …» … νάρθει να δέσει το γλυκό που λέμε!!! … Φτάνει πια … πατριώτες μου … δεν αντέχεται η αποχαύνωση … δεν αντέχεται η αυτογελειοποίηση της κοινής λογικής … δεν αντέχεται η περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας …δεν πάει άλλο… «Δεν πάει άλλο έχω κουραστεί. Δεν πάει άλλο έχω μπερδευτεί . Δεν πάει άλλο έχω κουραστεί. Δεν πάει άλλο έχω βαρεθεί. Κάτι θα βρω για να περνάω τον καιρό μου, θα βρω τους φίλους μου που έχασα, για μια φορά κι εγώ θα κάνω το δικό μου, θα κάνω πράγματα που ξέχασα»… Χρήστος Δάντης … για άλλο επίπεδο …
Γι αυτό κι εγώ … το ραδιόφωνο ανοίγω κι όλους τους σταθμούς γυρίζω … «Βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάζει κι έρχεται η ώρα η δικιά μου. Αυτή που σαν πουκάμισο ταιριάζει με τη μελαγχολία στη καρδιά μου, βραδιάζει … Παιδί της νύχτας μια ζωή δε το αντέχω το πρωί, με τους κυρίους στα κασμίρια τους σφιγμένους. Εγώ τη νύχτα μόνο ζω μαζί με κείνους π’ αγαπώ, με τους παράνομους και τους αδικημένους» … είπαμε Στέλιος Καζαντζίδης και «μαύρα λάχανα» που λέμε στο χωριό μου …
Ποιος; … ο Ντελάλης… που κάθε μέρα, ώρα και λεπτό … τα νέα διαλαλούσα σε πόλη και χωριό … και τώρα … έχω μαζέψει ένα κάρο νέα … και θέλω να βγω και να τα πω … τώρα που γέμισα τσουβάλια νέα … σαν Αη Βασίλης πούρχεται να μοιράσει δώρα τώρα τα Χριστούγεννα …τώρα … μου στερούν τη χαρά να πάρω σβάρνα λεωφόρους, δρόμους και σοκάκια … και να φωνάξω στεντόρια και καθαρά … δεν σας αντέχω άλλο … δεν σας αντέχω άλλο …
Εδώ και πάλι ο «ελεύθερος – πολιορκημένος» Ντελάλης … εδώ ο «ελεύθερος – πολιορκημένος» Ντελάλης … Η φωνή που σας μιλάει … που σας γράφει θέλω να πω, συμπατριώτες μου … πολίτες της Λευκάδας … των νησιών … και των περιχώρων … είναι ο Ντελάλης … η δική σας φωνή, πατριώτες μου …
Αφού δεν μπορώ να βγω … και να τα πω … παίρνω απίδρομο μεγάλο … και στο βουνό επάνω ανεβαίνω … για να τραγουδήσω … εξαιρετικά αφιερωμένο και καλή ακρόαση – ανάγνωση!!! …
«Θ’ ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό,
ν’ ακούγεται στην ερημιά ο πόνος μου με την πενιά.
Με το βουνό θα γίνω φίλος και με τα πεύκα συντροφιά
κι όταν θα κλαίω και πονώ θ’ αναστενάζει το βουνό.
Απάνω στο βουνό θα μείνω κι από τον κόσμο μακριά,
θα κλαίω μόνος θα πονώ και θα μ’ ακούει το βουνό».
Τραγουδάρα, διαχρονική!!!, από τον έναν και μοναδικό Γιάννη Πουλόπουλο … τέτοιες φωνές δεν φεύγουνε ποτέ …
Άντε καλά ξεμπερδέματα με τον κορονοϊό … πατριώτες μου … και χαιρετίσματα στην εξουσία …
Εις το επανιδείν ….
Πηγή: Τα Νέα της Λευκάδας
