Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου
«Μάνα! Δε βρίσκεται λέξη καμία,
να ‘χει στον ήχο της τόση αρμονία».
Αποφασίστηκε και καθιερώθηκε σήμερα – η δεύτερη Κυριακή του Μάη – ως παγκόσμια γιορτή της μάνας!
Μια γιορτή που δεν έχει αναφορά, αγαπητοί μου αναγνώστες, μόνο στη μέρα αυτή, αλλά σ’ όλες τις μέρες και τις ώρες της ζωής μας, μια που η μάνα είναι για όλους μας πρόσωπο ξεχωριστό!
Γι’ αυτό και υπάρχει αναφορά σ’ όλες τις κοινωνίες, απ’ αρχής του κόσμου, η απόδοση τιμής και ξεχωριστής γιορτής στη μάνα.
Στη μάνα, την πηγή της ζωής, τη τροφό, την παιδαγωγό, την παρηγοριά, το «χρυσό πάπλωμα», το πιο αγαπημένο πρόσωπο στη ζωή ενός ανθρώπου, το οποίο ενσταλάζει αξίες κι αρχές, διαπλάθει προσωπικότητες, διδάσκει, ανοίγει μονοπάτια, γίνεται φύλακας άγγελος σε κάθε βήμα και παραμένει για πάντα στην καρδιά μας!
Η γιορτή της μάνας – κάθε μέρα είναι και μια γιορτή για τη μητέρα μας – είναι μια εκδήλωση θαυμασμού, σεβασμού και ευγνωμοσύνης στο αγαπημένο πρόσωπο που μας έφερε στον κόσμο. Είναι ο ελάχιστος φόρος, που δίνουμε στη μάνα μας για τις άπειρες φροντίδες της να μας αναθρέψει σωματικά, να μας στολίσει ψυχικά και να μας δώσει τα εφόδια για το σκληρό αγώνα της ζωής, αλλά και για την αυτοθυσία, την απέραντη στοργή κι αφοσίωση που δείχνει για τα παιδιά της.
Θα μπορούσε κανείς, να γράφει ατέλειωτες ώρες και μέρες για τη Μάνα, Μητέρα, Μαμά, Μανούλα! Αντ’ αυτού όμως, προτείνω, εκλεκτοί μου αναγνώστες, να ενώσουμε τις σκέψεις μας σε δισεκατομμύρια ευχαριστίες και πράξεις ευγνωμοσύνης στο γλυκύτερο πλάσμα του Πλάστη της ανθρωπότητας, τη Μάνα!
Ας της προσφέρουμε, ως ένα μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης κι αγάπης, ένα λευκό αγριολούλουδο, που το χρώμα του ορίστηκε να συμβολίζει την αλήθεια, την αγνότητα, τη φιλευσπλαχνία της και το άρωμα του, τη μνήμη και τις προσευχές της!
Κλείνοντας το σημερινό μικρό αφιέρωμά μου στη γιορτή της Μάνας, επέλεξα τρία ποιήματα που αναφέρονται στη Μάνα. Μητέρα, Μαμά, Μανούλα, και τα οποία αφιερώνω με πολλή αγάπη στις Μανούλες όλου του κόσμου!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!
«ΜΑΝΑ»
Γεράσιμος Μαρκοράς
«Μάνα! Δεν βρίσκεται λέξη καμία
να’ χει στον ήχο της τόση αρμονία,
σαν ποιός να σ’ άκουσε με στήθος κρύο,
όνομα θείο;
Παιδί από σπάργανα ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο που τ’ αγκαλιάζει
και Μάνα! κράζει.
Στον κόσμο τρέχοντας ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας, Μάνα μου! λέει,
Μάνα! και κλαίει.
Της νιότης φεύγουνε τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του, σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.
Και πριν την ύστερη πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται τα κρύα του χείλη,
και με το Μάνα μου! πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του».
«Το ψωμί της μάνας μου», του Παλαιστίνιου ποιητή Mαχμούτ Νταρουίς
«Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου
Ο καφές της μάνας μου
Το άγγιγμά της
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου
Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματά σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου
Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω και γυρίσω
Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου
Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω
Στην άδεια σου αγκαλιά».
Γεωργίου Βερίτη «Μάνα γλυκυτάτη»
«Θέ μου, να κάμω σε Σένα θερμή προσευχή!
Θέ μου, η αγάπη Σου ας είν΄ πιο βαθιά, πιο γλυκιά για τη Μάνα!
Μέσα της κάμε ν΄ απλώνεται πάντα η δική Σου γαλήνη,
και στις πληγές της καρδιάς της η χάρη Σου βάλσαμο ας γίνη.
Μάνα γλυκύτατη, Μάνα ουρανόσταλτη, ατίμητη Μάνα!
δε σε θαμπώνουν απάτες εσένα κι΄ονείρατα πλάνα.
Πάνω στο χρέος ακοίμητη εσύ, νύχτα – μέρα σκυμμένη,
τ΄άπειρο ακούς μέσ΄τα χάη μια – μια τις στιγμές να σημαίνη.
Τόσο η ψυχή σου είν΄απλή, που μιλά με τ΄αμίλητα πλάσματα,
κι ούτε γελιέσαι ποτέ μ΄όσα φτιάνει το ψέμα φαντάσματα.
Μάνα, η στοργή σου μεγάλη κι΄απέραντη όσο η πλάση!
Ποιός θα μπορέση ως βαθιά την καρδιά σου ποτέ να διαβάση;
Μάνα, η στοργή σου πασίχαρη σαν τις αχτίδες του ήλιου,
μέσ΄στη χαρά του χρυσού προσκαλεί μαγικού σου βασίλειου.
Πώς με βελούδινα δάχτυλ΄αγγίζεις τους πόνους μας και τους γλυκαίνεις
Μάνα γλυκύτατη, όλα τα βάσανα συ τ΄απαλαίνεις!
Πάνω απ΄το λίκνο μας σκύβοντας, άγγελε – ώ τη χαρά σου!
τα μεταξένια σου απλώνεις φτερά, τα μεγάλα φτερά σου.
΄Ω το γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι΄ολόθερμο φίλημα,
στου βρεφικού μας ονείρου τ΄αθώο κι΄απλό παραμίλημα!
΄Ω, πώς πονάς όταν βλέπεις εμάς στο κρεββάτι του πόνου,
και στους δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σε ζώνουν!
Πόσες φορές σου τρυπάμε, φτωχή, την καρδιά με μαχαίρι,
και πόσες άλλες σηκώσαμε απάνω σου βέβηλο χέρι!
Πόσες φορές σ΄ανεβάσαμε απάνω σε ξύλον οδύνης,
δίχως εσύ και μια λέξη πικρή παραπόνου ν΄αφήνης!
Κ΄ώ, πόσες άλλες φορές στου φρικτού Γολγοθά μας τα σκότη
μόνη σου κλαις, σ΄ένα θρήνο βουβό, τη χαμένη μας νιότη!
΄Ολα μας ταμαθες, Μάνα γλυκύτατη, ατίμητη Μάνα,
και με της Πίστης μας τ΄άγιο μας έθρεψες κ΄άφθαρτο μάννα.
΄Ενα κομμάτι χτυσάφι μας έκρυψες μέσα βαθιά μας,
να μπουμπουκιάσουν οι ανθοί λαχταράς του καλού στην καρδιά μας.
Μάνα! πού βρήκες την τόση στοργή, την αγάπη την τόση;
Μέσ΄στην ψυχή σου απ΄το χέρι του Πλάστη μας έχει φυτρώσει!
Μάνα, που πήρες απ΄ όλα τα πλάσματ΄ ανώτερο θρόνο,
άφθαρτη μένει κι΄ ανέγγιχτ’ η δόξα σου μέσα στο χρόνο.
Μεσ΄στην αγκάλη σου, ώ θαύμα! κρατάς το Θεό μας, Μητέρα,
κι΄ είσαι απ΄τη γη κι΄απ΄τους κόσμους των άστρων, εσύ,
ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ!!!».
