Άρθρο- Παρέμβαση του Δρ. Ξενοφώντα Βεργίνη
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ήρθε στον κόσμο από φτωχούς γονείς, σκληρά εργαζόμενους. Μεγάλωσε σε μια αλάνα, μιας υποβαθμισμένης γειτονιάς της Πόλης. Δεν γεννήθηκε από πλούσιους γονείς, ούτε από γονείς επιστήμονες υψηλών προδιαγραφών. Έζησε τα παιδικά του χρόνια κάτω από δύσκολες συνθήκες και με συντηρητικές αρχές μιας ισλαμικής, θρησκευτικής και ιδεολογικής νοοτροπίας.
Δυναμικός, αλλά και αρχικά συνεσταλμένος, ασχολήθηκε από νωρίς με το ποδόσφαιρο και γενικά τις αθλητικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να αναμιχθεί σε μάζες οπαδών και κοινωνικές – λαϊκές συγκεντρώσεις. Ο Ερντογάν σύντομα απέκτησε συμπάθειες και με τον χρόνο λαϊκότητα και κοινωνική καταξίωση. Με το πτυχίο των Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μαρμαρά «τρύπωσε» στις τάξεις των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και παράλληλα, καλλιέργησε τις κοινωνικές του γνωριμίες μέσα από την πολιτική «αλάνα» της γειτονιάς και των λαϊκών συγκεντρώσεων.
Ο Ρετζέπ σιγά-σιγά, αλλά σταθερά κάνει συχνά την εμφάνισή του σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, με αποτέλεσμα να γίνεται αποδεκτός από ευρύτερες μάζες, ειδικότερα του ισλαμικού πληθυσμού. Με τον τρόπο αυτό, αναρριχήθηκε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και έφτασε να γίνει Δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης (1994) των 25 εκατ. κατοίκων.
Δούλεψε στο Δήμο δυναμικά και εκμεταλλευόμενος τις συνθήκες ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Τουρκίας και της Τουρκίας των παραλίων, σκαρφάλωσε στο αξίωμα του Πρωθυπουργού της χώρας του, όπου και παρέμεινε στην καρέκλα του για 12 ολόκληρα χρόνια (2003-2014). Στη συνέχεια, ο Ερντογάν μιμούμενος το λαμπρό παράδειγμα του «φίλου του» Βλαντιμίρ Πούτιν, γίνεται Πρόεδρος της Τουρκίας στις 28 Αυγούστου του 2014, διαιωνίζοντας έτσι τη μόνιμη πολιτική του παρουσία στην εξουσία.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κυριαρχεί στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, ανελλιπώς για 17 χρόνια, κερδίζοντας αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες με την υποστήριξη, κυρίως, των ανθρώπων-ψηφοφόρων μιας «άλλης» Τουρκίας. Εκείνης της «άλλης» Τουρκίας που κατοικείται από τις τεράστιες καθυστερημένες ισλαμικές μάζες της Ανατολίας. Είναι οι κάτοικοι των απομακρυσμένων από τις ευρωπαϊκές περιοχές της Τουρκίας και των παραλίων του Αιγαίου, που ελάχιστα ενοχλούνται από τις αντιδημοκρατικές πρακτικές του Πρωθυπουργού και Προέδρου τους ΤαγίπΕρντογάν. Είναι οι κάτοικοι που αδιαφορούν για τη φίμωση του τύπου, για τις παραβιάσεις στη δικαιοσύνη, για τη φυλάκιση των πολιτών χωρίς να τους δίνεται το δικαίωμα υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών τους. Οι συγκεκριμένοι πολίτες, αρκούνται στο γεγονός, ότι οι συνθήκες διαβίωσής τους έχουν βελτιωθεί κατά τι και ότι ο Πρόεδρος ή ο άλλοτε Πρωθυπουργός, τους δίνει σημασία και τους ικανοποιεί το αίσθημα του πατριωτισμού και κυρίως του ισλαμικού-θρησκευτικού συναισθήματος. Αυτοί οι πολίτες, αποτελούν την πρώτη και μεγάλη πηγή άντλησης εξουσίας του Ερντογάν.
Η δεύτερη πηγή διαιώνισης της εξουσίας του Ερντογάν, είναι η ανερχόμενη τάξη των νεόπλουτων Τούρκων επιχειρηματιών, που ήταν παραγκωνισμένοι και αφανείς εργαζόμενοι για δεκαετίες και τώρα με τη δύναμη που αποκτούν, γίνονται οι κύριοι χρηματοδότες του κυβερνητικού κόμματος. Οι επιχειρηματίες αυτοί υποστηρίζουν ενεργά την κυβέρνηση Ερντογάν, αφού οι ίδιοι επωφελούνται των ευκαιριών και απολαμβάνουν τα πλούσια αγαθά που απορρέουν από την πολιτική της αδιαφάνειας και των ατασθαλιών που εφαρμόζει ο Πρόεδρός τους. Δεν ενοχλούνται από τις καταγγελίες που γίνονται για διαφθορά του στενού οικογενειακού του κύκλου και περιβάλλοντος του Προέδρου (μέλη οικογενείας του, γαμπροί, κουμπάροι κ.α.), αλλά και ούτε από τις αναθέσεις μεγάλων έργων που αφήνουν σε ντόπιους και ξένους τεράστια κέρδη, σε βάρος του τούρκικου λαού.
Είναι, όμως, φανερό ότι παρά τα οικονομικά σκάνδαλα και τις πολιτικές εκτροπές από τη νομιμότητα και τις φωνές μιας αδύναμης Αντιπολίτευσης, ο Ερντογάν καταφέρνει να κρατάει σταθερά τη λαοφιλία του. Μια λαοφιλία, που οφείλεται κυρίως στις συνεχείς παρουσίες και ομιλίες του, είτε απευθείας προς λαοθάλασσες, είτε προς τους ακροατές των ΜΜΕ. Το στυλ ρητορικής του Ερντογάν αρέσει και μαγεύει τις λαϊκές μάζες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτός εκφράζεται με απέχθεια, οργή και μίσος κατά τρίτων, εσωτερικών αντιπάλων και εχθρών του.
Όμως, παρά τη λαοφιλία του και τις αλλεπάλληλες εκλογικές του νίκες, αρχίζει ένα σημαντικό μέρος του τουρκικού πληθυσμού να αποστρέφεται και να μισεί τον Αρχηγό του κράτους Ερντογάν. Είναι εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού, που βλέπει ότι το κράτος κάτω από τη διακυβέρνηση του Ερντογάν διολισθαίνει κάθε μέρα προς τον αυταρχισμό και τη δικτατορία, υπό κοινοβουλευτικό μανδύα. Αυτό, άλλωστε, αποδεικνύεται καθημερινά από τις συνεχείς αυθαιρεσίες και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την κατάργηση των ελευθεριών. Και η συμπεριφορά αυτή, δεν απευθύνεται μόνο στο εσωτερικό της χώρας, αλλά εκφράζεται και προς τα έξω, εκτός Τουρκίας, αδιαφορώντας ο Ερντογάν αν με τη συμπεριφορά του αυτή καταργεί κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και αξιοπρέπειας. Με τις υπερφίαλες σκέψεις και προοπτικές του, προκαλεί φίλους, γείτονες και εχθρούς. Η συμπεριφορά του, ιδιαίτερα στις μέρες μας, γίνεται απολύτως παραβατική, αντιδημοκρατική και αντισυμβατική. Δεν είναι τυχαίο, ότι κατέχει στρατιωτικά το 40% της Κύπρου -ενός ανεξάρτητου Κράτους- μεγάλες ή μικρές περιοχές στο Βόρειο Ιράκ και τη Συρία, αλλά και έμμεσα της Λιβύης, ενώ καταδιώκει και αφανίζει καθημερινά τους Κούρδους.
Δυστυχώς, καιρό τώρα, ο Ερντογάν εκμεταλλεύεται με τρόπο και συμπεριφορά αλεπούς τις αδυναμίες και την αβεβαιότητα που επικρατούν στην Ε.Ε. και γενικά στη Δύση, αλλά και στις ΗΠΑ, με μοναδικό σκοπό να ικανοποιήσει τα φιλόδοξα σχέδιά του για μια Νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ζητάει, με κάθε τρόπο, να αναδείξει τη σημερινή Τουρκία ως μια μεγάλη Περιφερειακή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή και να δημιουργήσει το περίφημο Ισλαμικό Τόξο.
Και εύλογα διερωτάται κάποιος: Πως δικαιολογείται και πως μεταφράζεται αυτό το θράσος του Ερντογάν, που αγνοεί τη διεθνή νομιμότητα; Που στηρίζεται και αδιαφορεί για τις συνεχείς εκκλήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, καθώς και για το κοινό αίσθημα προστασίας και ασφάλειας των κυρίαρχων κρατών, γειτόνων και μη; Είναι τελικά, ο Ερντογάν ένα φαινόμενο που μπορεί να επικρατήσει ή είναι ένας «φαινομενικός» πολιτικός που αργά ή γρήγορα θα δύσει ως διάττοντας αστέρας;
Κατά την άποψή μου, ο Ερντογάν είναι γέννημα της εποχής που στερείται της παρουσίας μεγάλων ηγετών στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Είναι ένα φαινόμενο, που δημιούργησαν οι ηγέτες των άλλων κρατών με την απουσία και την απραξία τους. Όταν, όμως, οι ηγέτες αυτοί θα ξυπνήσουν και θα συνειδητοποιήσουν την ιστορική τους ευθύνη, έναντι της διεθνούς κοινότητας και των λαών που εκπροσωπούν, τότε το «φαινόμενο» Ερντογάν θα είναι «φαινομενικό» και σίγουρα θα καταρρεύσει. Και θα καταρρεύσει από την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας, αλλά και του λαού της Τουρκίας, η πλειοψηφία του οποίου είμαι σίγουρος ότι καταψηφίζει και αποδοκιμάζει τον Αρχηγό του που με μεγαλοστομίες τον οδηγεί σε οικονομική εξαθλίωση, ηθική κατάπτωση και διεθνή απομόνωση!
