Σαν χρονογράφημα …
Τα Χριστούγεννα που μου λείπουν …
Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου
Κοιτώντας το αύριο και καθώς σήμερα είναι Χριστούγεννα, Παρασκευή 25 του Δεκέμβρη και σωτήριο έτος το 2020, μια μεγάλη μέρα της Χριστιανοσύνης, αγαπητοί μου αναγνώστες και συμπατριώτες, γυρίζω το μυαλό και τις θύμησές μου πίσω, αρκετά χρόνια πίσω, σε χρόνια παλαιότερα … Τότε, που τέτοιες μέρες, τα πάντα ήταν αλλιώτικα, τότε που όλα ήταν αληθινά, ανθρώπινα κι πιο ομορφότερα…
Ξαναγυρίζω όμως, στο σήμερα, πριν βουτήξω και πάλι στα παλιά, στο παρελθόν, γιατί η σημερινός εαυτός μου, με επαναφέρει στην αδυσώπητη πραγματικότητα που ζούμε … Χριστούγεννα μέσα σε πανδημία!!! Κλεισμένοι, άπαντες, στα σπίτια μας! Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση. Τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα είναι όπως τα προηγούμενα!!!
Πολλές φορές, νομίζουμε πως στη ζωή μας όλα είναι δεδομένα! Αυτό είναι καθαρή ψευδαίσθηση! Γιατί η ίδια η ζωή τ’ ανατρέπει και μας αποδεικνύει πως τίποτα δεν μας ανήκει! Για να γίνει κάτι δικό μας, πρέπει να αγωνισθούμε για να το κατακτήσουμε. Και πάλι, αμφισβητούμενο είναι!
Ξημέρωσε Παρασκευή. Ήρθαν τα Χριστούγεννα. Ένα χρόνο σχεδόν τώρα, αντικρίζω, αντικρίζετε όλοι σας μια άλλη, διαφορετική ζωή, δεχόμαστε μια καλημέρα χωρίς χαμόγελα, ζούμε χωρίς αγκαλιές και φιλιά! Όλα από μακριά! Απόσταση και παγωμάρα! Αλήθεια, ποιος το περίμενε αυτό! Από στιγμή σε στιγμή, αλλάζει η ζωή στη γη! Αλλάζει η ζωή όλων μας! Ώρα μηδέν για την ανθρωπότητα, ώρα μηδέν για τη ζωή μας!
Βρισκόμαστε φυλακισμένοι, στα ίδια μας τα σπίτια! Προσπαθούμε να κρατήσουμε το μυαλό μας λεύτερο. Μαλώνουν καθημερινά μεταξύ τους, οι πολλοί εαυτοί μας λόγω των δύσκολων καιρών που περνάμε! Ψάχνουν χώρο να λειτουργήσουν και διέξοδο για να δραπετεύσουν. Πείνα, πόλεμοι και τώρα πανδημίες! Που να πάμε, που να σταθούμε κι από ποιους να φυλαχτούμε και να κρυφτούμε!
«Εντάξει, παιδιά, δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Χριστούγεννα με πρόσθετους περιορισμούς είναι», πετάγεται ένας από τους πολλούς εαυτούς μας, που θέλει να κάνει τον καλό και τον ευχάριστο. «Σιγά και τι έγινε. Μια πανδημία είναι, έρχεται και το εμβόλιο, θα περάσει, που θα πάει», συμπληρώνει και κλείνει το μάτι του με νόημα … «Εγώ θα έλεγα ότι είναι και μια μοναδική ευκαιρία να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα όπως ακριβώς θα τα ήθελε κι ο ίδιος ο Χριστός», λέει ένας άλλος εαυτός, πιο σεμνός και λογικός. «Ταπεινά, σεμνά, απλά, ήρεμα, οικογενειακά, χωρίς υπερβολές, χωρίς τα πολλά σούρτα – φέρτα , χωρίς περιττές σπατάλες», καταλήγει λέγοντας. «Ναι, όπως τα προ – προηγούμενα χρόνια, δηλαδή, όταν δεν υπήρχαν τα πολύβουα και επιδεικτικά ρεβεγιόν, ούτε η άκρατη καταναλωτική μανία, ούτε η ανταλλαγή ακριβών δώρων, ούτε η «μόδα» των χριστουγεννιάτικων διακοπών σε προορισμούς του εξωτερικού», παρεμβαίνει βρίσκοντας την ευκαιρία ένας άλλος εαυτός, πιο «συντηρητικός» και γήινος! Υπάρχει όμως κι ένας απ’ τους παλαιότερους εαυτούς, ίσως ο πιο παλαιότερος, πραγματιστής, στέρεος, αλλά και λίγο πιο ρομαντικός και νοσταλγικός απ’ τους άλλους, που παίρνει το λόγο και λέει : «Νομίζω κύριοι, ότι ήρθε η ώρα και η ευκαιρία να ξαναγίνουμε όλοι παιδιά. Τότε, που ένα κομμάτι πεύκου, πλημμύριζε με την ευωδιά του το σπίτι και μ’ ελάχιστα στολίδια πρόσφερε χαρά σε μας τα παιδιά! Τότε, που μερικοί κουραμπιέδες, φτιαγμένοι απ’ τα χρυσά χέρια της κάθε μάνας, εμπλούτιζαν το λιτό σπιτικό χριστουγεννιάτικο τραπέζι μας. Τότε, που μπορούσε κάποιος να αισθανθεί καλύτερα το βαθύτερο νόημα της Γέννησης του Σωτήρα». Τον κοιτάζουν όλοι με απορία, κάθονται κάτω, συζητάνε, διαβουλεύονται με λογική και σύμπνοια και στο τέλος, αποφασίζουν το παρακάτω ψήφισμα μ’ έναν αστερίσκο * που βάζει ο παλαιότερος από τους εαυτούς τους!!!
Το ψήφισμα λέει : «Ας γιορτάσουμε, όπως μπορούμε ο καθένας αυτά τα Χριστούγεννα, με τις απαγορεύσεις που έχουν επιβληθεί, έχοντας στο μυαλό μας πόσο πόνο και πόση αγωνία έχει ήδη προκαλέσει σε πολλούς συνανθρώπους μας και τις οικογένειές τους η πανδημία. Ας θυμηθούμε, τους άμοιρους εκείνους που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε κάποια Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, χωρίς τους δικούς τους, οι οποίοι, αντί να γιορτάζουν Χριστούγεννα, κάνουν κηδείες και μνημόσυνα (κι εκείνα, μάλιστα, με τις αυστηρές απαγορεύσεις που επιβάλλουν τα πρωτόκολλα). Ας σκεφτούμε, τους ήρωες των νοσηλευτηρίων, που θα περάσουν τα Χριστούγεννα στο πεδίο της μάχης κατά του αόρατου εχθρού, για να σώσουν ζωές. Και τέλος, ας τα σκεφτούμε, όλα αυτά κι ας γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα με το κύριο διαχρονικό κι ακατάλυτο συστατικό τους: Την αγάπη! Αυτό και μόνο αρκεί», καταλήγει το ψήφισμα!
Κι αφού διάβασαν το ψήφισμα, μεγαλοφώνως, γυρνάνε προς τον παλαιότερο εαυτό τους, αυτόν που ζήτησε να μπει ο αστερίσκος και του λένε: «Για πες μας τώρα, λοιπόν, παλαιότερε μας εαυτέ, τι λέει ο αστερίσκος σου;
«Μου λείπουνε, λοιπόν, αυτά τα Χριστούγεννα, σε παλαιότερους χρόνους, τότε που ήμουνα παιδί, απαντάει ο παλαιότερος εαυτός. Αυτά προσπαθώ να ζωντανέψω κι αυτά είναι που θέλω να ξαναζήσω! Τότε, που η ατμόσφαιρα όλη στο χωριό ήταν μαγική! Τότε, πίσω στα παλιά, που απ’ τις αρχές του Δεκέμβρη, το χωριό άρχιζε να ξυπνά, λες και τους υπόλοιπους έντεκα μήνες του χρόνου ήταν σε λήθαργο. Τότε, που οι πόρτες των σπιτιών άνοιγαν διάπλατα. Τότε, που στα παράθυρα, στα πεζούλια και στους φράχτες, απλώνονταν τα μάλλινα χοντροσκούτια και τα γιορτινά κεντήματα για να αεριστούν και μετά να στολίσουν το σπίτι και να του δώσουν τη γιορτινή του όψη! Τότε, που όλα ήταν ευπρόσδεκτα και πολύτιμα, αφού μας έδιναν ικανοποίηση και χαρά! Τότε, που ο ασβέστης φρέσκος – φρέσκος, απλώνονταν παντού δίνοντας το μήνυμα της κάθαρσης! Παντού φρεσκοβαμμένα όλα – φρεσκοβαμμένα τα πάντα σε κάθε γωνιά! Τότε, που οι μανάδες μας με τα χρυσά τους χέρια έφτιαχναν μελομακάρονα και κουραμπιέδες κι ευφραίνονταν ο ουρανίσκος μας! Εικόνες, γεύσεις και μυρουδιές αξέχαστες κι αξεπέραστες! Τότε, που στο παραδοσιακό αναμμένο τζάκι τα καυσόξυλα τριζοβολούσαν κι εμείς γύρω – γύρω απ’ τη «γωνιά», να βάζουμε την προστιά κι απάνω της τη σχάρα για ψήσιμο! Τότε, που στο μεγάλο τραπέζι στη μέση του σπιτιού, νάναι στις «καλές» του με γιορτινές φρουτιέρες γεμάτες κυδώνια, μήλα, καρύδια, αμύγδαλα, μελομακάρονα, κουραμπιέδες κι ό, τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ουρανίσκος μας! Αυτά τα Χριστούγεννα θέλω να ξαναζήσω» είπε τελειώνοντας ο παλαιότερος εαυτός κι ένα δάκρυ κύλησε απ’ τα μάτια του …
Και ξαφνικά, το «παραμύθι» τους … τελείωσε … Το ημερολόγιο, δείχνει Παρασκευή 25 Δεκέμβρη του 2020!!! Όλοι, προσγειώνονται στη σκληρή πραγματικότητα, αυτή της πανδημίας που μας σκοτώνει, μεταφορικά και κυριολεκτικά, και κλέβει τις ζωές μας! Τα Χριστούγεννα, όμως, δεν θα πάψουν ποτέ να είναι οι γιορτές της αγάπης και της προσφοράς! Γιορτές σαν τα Χριστούγεννα, είναι μια ευκαιρία να εκτιμήσουμε όσα έχουμε κι όχι αυτά που μας λείπουν. Όση έντονη κι αν είναι η γεύση του παρελθόντος, η απουσία δικών μας ανθρώπων, όσο πικρή κι αν είναι κάθε σύγκριση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας ανήκει και πρέπει να το διεκδικήσουμε με πάθος κι ένταση, αλλά εξίσου το ίδιο, με λογική και ταπεινότητα.
Σε πείσμα, λοιπόν, όσων συμβαίνουν στις μέρες μας και στην εποχή που ζούμε, αγαπητοί μου αναγνώστες, ας φορέσουμε το πιο γιορτινό μας χαμόγελο κι ας κάνουμε τους εαυτούς μας, τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά και τους ανθρώπους γύρω μας να νιώσουν μοναδικοί! Ας θεωρήσουμε τις Άγιες Γιορτές των Χριστουγέννων και την Καινούρια Χρονιά που έρχεται σε μια βδομάδα, ως τα καλύτερα δώρα που μπορούμε να περιμένουμε!
Είθε, αγαπητοί μου αναγνώστες, πολίτες της Λευκάδας, ν’ αποχαιρετούμε Αλεξάνδρειες και ν’ αναπροσδιορίζουμε το ταξίδι της αναζήτησης της Ιθάκης μας για πολλά – πολλά χρόνια ακόμα!!!
Χρόνια πολλά, Χρόνια καλά, γεμάτα υγεία, αισιοδοξία και δημιουργικότητα!!!
