Ποίημα της Νόνης Σταματέλου συνοδευμένο με φωτογραφίες του Νίκου Ζαβιτσάνου.
Κι’ όμως
Ήρθε πάλι φέτος η Άνοιξη
Χωρίς να στοχαστεί
Αν οι άνθρωποι ετοιμάστηκαν
Αν η γη αντέχει το βάρος της.
Παντού πληγές
Κι’ εκείνη αστόχαστη
Χρωματίζει τους κάμπους απ’ άκρη σ’ άκρη
Τρελλαίνει τις μέλλισσες
Χτίζει φωλιές στα χελιδόνια
Ανεβοκατεβαίνει στους λόφους
Τραγουδώντας.
Εισβάλλει στις πολιτείες τα χαράματα
Κι’ αν τύχει σε παράθυρο ανοιχτό
Ταράζει τα όνειρα
Κι’ η μέρα ξημερώνει πιο μαρτυρική
με τους δείχτες του νου γυρισμένους στην Άνοιξη.
Πώς ν’ αντέξεις το γιασεμί
στο μπαλκονάκι
της μικρής μονοκατοικίας
που μετράει μέρες
πριν παραδοθεί άνευ όρων.
Πώς ν’ αντέξεις τα όνειρα
Όταν τα πράγματα αναδίνουν
μια ύποπτη θανατηφόρα μυρωδιά
από ψοφίμι!
Διάδρομοι σκοτεινοί, δοσοληψίες
Έγγραφα νόμιμα με βούλες παρανόμων
Πρόσωπα σκυθρωπά και φοβισμένα.
Κι’ οι αξίες παραπαίουν λησμονημένες
Σαν νυχτερίδες στο γιαπί τα βράδια.
Κι’ όμως
Ήρθε πάλι φέτος η Άνοιξη
Χωρίς να μετανοιώσει.
|
|
|
|
|
|
|
|
