Ποίημα του Αντρέα Σταύρακα “Κόκορου”.
Στην εποχή μας την τρελή ό,τι δηλώσεις είσαι,
έτσι κι η αφεντιά μου όψιμα στην ποίηση εμπήκε
Πιο κάτω θα σας πω με ακρίβεια μεγάλη,
πως φίλοι μου κατάντησα σε τούτο ‘δω το χάλι.
Κάποια μέρα που σλατσάριζα, μόνος στο παζάρι
είδα μια έκθεση ζωγραφικής που είχανε λανσάρει.
Είδα κόσμο αρκετό να μπαίνει και να βγαίνει,
και όλοι κουβεντιάζανε για τέχνη αφηρημένη.
Μπήκα κι εγώ στην αίθουσα την τέχνη ν’ απολάψω,
μ ‘αυτά που είδα κι άκουσα κόντεψα να κλάψω.
Κάμποσοι πασχίζανε να λύσουνε το γρίφο,
να εξηγήσουνε τους πίνακες που κρέμονταν στο τοίχο.
Κάποιος είπε: «είναι θάλασσα!» άλλος πως είναι μήλα
άλλος είναι στη Σοφοκλέους υπουργοί μαζί με το Μπερίσα
Μια κυρά νεόπλουτη, συλλέκτρια της τέχνης,
είπε, ο Πικάσο είναι λόγιος, ζωγράφος ο Λουντέμης
Τότε κι εγώ καράφλιασα, δίχως μαλλιά εβγήκα,
ενώ είχα τη χαίτη του Σουρή στην αίθουσα όταν μπήκα.
Ευθύς με φούρια έτρεξα και πήγα στο μπακάλη
και αγοράζω χαρτικά, πένες και μελάνη.
Κάθομαι στο σπιτάκι μου και προσπαθώ με ρίσκο,
τις λέξεις και τα γράμματα να συναρμολογήσω.
Δε συναρμολογούνται τ’ άπιστα, στίχος δε μου βγαίνει
έτσι κι εγώ τα βάφτισα: «ΤΕΧΝΗ ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ».
Τα βάζω στο συρτάρι μου, τα στέλνω και στον τύπο
θα κάνω και μια έκθεση στου θέατρου τον κήπο.
Θ’ αρθούν άνθρωποι πνευματικοί και άπνευμοι αρχόντοι
που θα ‘χουν στην τέχνη άγνοια, στην κολακεία γνώση,
Εργατοπατέρες, υπουργοί, δημοσιογράφοι,
πρεφεσόροι ντόπιοι και αλλοδαποί νέοι και γερόντοι
Δεν θα παραλείψω σίγουρα, για την απαγγελία,
να στείλω και μια πρόσκληση στο Φρούφαλο το Λία
Μα αν του Δήμου η επιχορήγηση έγκαιρα δεν φτάσει
κανείς από τους επίσημους σίγουρα δεν θ’ άρθει.
Δίχως γαστρική απόλαυση οι επίσημοι είναι απόντες πάντα
έτσι και η δικιά μου έκθεση θ’ άχει τα μαύρα της τα χάλια
Τότε θα φάω τα χαρτιά, θα πιω και τη μελάνη,
θα δέσω μια πέτρα στο λαιμό να τρέξω στο λιμάνι..
Θα βρω πολλούς εκεί, που θα ‘χουν τα ίδια με μένα πάθη
για να φουντάρουμε μαζί στης θάλασσας τα βάθη.
Αρχές του 2000
